Reed, Alan

Honey On The Razors Edge

Info
Uitgekomen in: 2017
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: White Knight Records
Website: http://reddwarfrecordings.co.uk
Luistermogelijkheid: https://alanreed.bandcamp.com/releases
Tracklist
My Sunlit Room (4:09)
Razor (3:47)
Cross My Palm (5:47)
Leaving (4:30)
The Other Side of Morning (8:52)
The Covenanter (4:53)
Used To Be Someone (6:02)
Northern Light (4:06)
Alan Reed: zang, basgitaar, baspedalen

Met medewerking van:
Christina Booth: zang
Laetitia Chaudemanche: zang
Jeff Green: gitaar
Steve Hackett: harmonica
Scott Higham: drums
Monique Van Der Kolk: zang
Claude Leonetti: léode
Mike Stobbie: toetsen
Honey On The Razors Edge (2017)
First In A Field Of One (2012)
Dancing With Ghosts ep (2011)

Wat mij betreft waren de hoogtijdagen van Pallas de periode met zanger Alan Reed in de gelederen. Het bleek een geniaal huwelijk. Maar geen huwelijk waarin de liefde lang stand hield. In het jaar 2010 werd Reed namelijk op schandalige wijze door de band aan de kant geschoven. Daarna ging het met Pallas alleen maar bergafwaarts, met als voorlopig dieptepunt het waardeloze album “Wearewhoweare”.

Maar de kleine Schot met de grootse stem liet zich niet kisten en begon een solocarrière. Het eerste volwaardige album “First In A Field Of One” kwam in 2012 uit en daarmee bewees hij het neo-prog genre trouw te zijn gebleven. Een prima album, maar ook niet meer dan dat.

En nu is daar het tweede album “Honey On The Razors Edge”. Dat hij ook op dit album de prog trouw gebleven is, is een understatement. Het album is meer (en betere) prog dan dat Pallas de afgelopen jaren geproduceerd heeft. Reed heeft een uitstekend stel muzikanten uitgenodigd om hem bij te staan. Zo neemt Scott Higham (ex-Pendragon) alle drums voor zijn rekening en wordt de lead gitaar gespeeld door Jeff Green. Beiden leveren zeer solide spel. Echte smaakmaker is echter Mike Stobbie, die werkelijk alles uit zijn toetsenarsenaal trekt. Hij soleert er zalig op los en zal bij veel luisteraars een dikke glimlach om de mond bezorgen. De ene keer zijn het van die heerlijke zwevende solo’s die de neo-prog zo typeren, maar op andere momenten zijn het heerlijke pianostukken of van die muren met vette Mellotron samples.

Maar alles valt en staat met goede songs en dat is de grootste kracht van dit album. Elk nummer heeft een eigen smoel en staat als een huis. De vergelijking met zijn tijd bij Pallas gaat overal wel op, maar dan wel meer gevarieerd. Nummers als My Sunlit Room, Cross My Palm en het lange The Other Side Of Morning zijn lekker uptempo en hebben heerlijke tempowisselingen en kennen een geweldige opbouw. The Covenanter heeft bij vlagen een jazzy insteek en Northern Light heeft dan weer vele gezichten (en hele vette Mellotron samples!).  Leaving is een erg mooie ballad, met een hoofdrol voor de akoestische gitaar en toetsen. Hier zingt Alan Reed samen met onze columniste en Harvest zangeres Monique van der Kolk. Dat hun stemmen mooi bij elkaar passen bleek al bij hun duet Time Lapse op het Harvest album “Chasing Time” en ook hier klinkt het prachtig.

Liefhebbers van de stem van Alan Reed en van neo-prog in het bijzonder zullen gegarandeerd vele uurtjes genieten van dit schijfje. Vrienden, laat je niet foppen door het wat simplistische artwork, want dit album is een neo-prog parel van groots formaat.

Maarten Goossensen

Send this to a friend