Barock Project

Detachment

Info
Uitgekomen in: 2017
Land van herkomst: Italië
Label: Eigen beheer
Website: http://www.lucazabbini.com/
http://www.barockproject.net/index.html
Luistermogelijkheid: https://www.facebook.com/lucazabbinimusic/
Tracklist
Driving Rain (1:03)
Promises (5:05)
Happy To See You (7:37)
One Day (7:23)
Secret Therapy (5:37)
Broken (9:10)
Old Ghosts (4:07)
Alone (3:14)
Rescue Me (4:55)
Twenty Years (6:06)
Waiting (5:43)
A New Tomorrow (7:39)
Spies (7:23)
Luca Zabbini: piano, toetsen, akoestische gitaar, solozang
Eric Ombelli: drums
Marco Mazzuoccolo: elektrische gitaar
Francesco Caliendo: elektrische bas
Peter Jones: solo zang op ‘Broken’ en ‘Alone’

Met medewerking van:
Alex Mari: zang
Ludovica Zanasi: zang
Nicholas Merzi: gitaar op Waiting
Detachment (2017)
Vivo (2016)
Skyline (2015)
Coffee In Neukölln (2012)
Rebus (2009)
Misteriosevoci (2007)

Zeer recent, op 20 maart 2017 om precies te zijn, heeft Barock Project zijn zesde album, getiteld “Detachment”, uitgebracht. Het vijfde studioalbum van de Italiaanse band luidt het tweede decennium van de geschiedenis van de band in en een gestage opkomst in de progressieve symfonische rockwereld. Na de eerdere release van “Skyline” (2015) en de door de internationale pers geprezen en goed verkopende dubbele live cd “Vivo” (2016), levert de band een gloednieuw album af na vrijwel een volledig jaar in studio te hebben doorgebracht, na het vertrek van voormalig zanger Pancaldi. Dertien nummers die de luisteraar meenemen op een magische muzikale tour van rock, symfonische-, jazz, folk, metal, elektronische en zelfs flarden van oosterse en flamenco muziek. Dit alles onder leiding van de veelzijdige instrumentalist Luca Zabbini, dit keer ook solozanger, maar vooral niet te stoppen componist en ziel van Barock Project.

De muzikale aanpak blijft elegant, ernstig, communicatief, met respect voor tradities, maar in lijn met de hedendaagse muzikale evolutie. Speciale gast op “Detachment” is de Britse zanger Peter Jones (Tiger Moth Tales, Camel, Red Bazar, Colin Tench Project). Hij schreef drie prachtige teksten en laat zijn warme en magische stem horen op twee nummers.

Het onmiskenbare talent van Zabbini (33) komt op dit nieuwe album volledig tot zijn recht zonder dat hij zijn roots verloochent. Hulde voor zoveel muzikaliteit en durf, voor een relatief jonge muzikant met zijn vijfde, en in zekere zin meest cruciale, studioalbum. Hij wordt geboren in 1984, in de buurt van Bologna, in een zeer muzikale familie, pa is fluitist/saxofonist, een oom is drummer en opa pianist. Op zijn vijfde krijgt hij zijn eerste pianolessen, leert van het bestaan van ELP op zijn negende en ontdekt de gitaar op zijn twaalfde. Hij  studeert af op zijn eenentwintigste en schreef al muziek voor talloze films en documentaires voordat hij onder invloed van met name Keith Emerson, die hij zijn muzikale gids noemt, en Bach zijn eigen band Barock Project opricht in 2003, een droom komt uit. Inmiddels zijn we vijf studioalbums en één live-album verder en is het duidelijk dat de prog wereld een groot talent erbij heeft gekregen.

“Detachment” is een album dat veel meer direct en essentiëler is dan het vorige, minder gespierd en van een meer substantiële elegantie. De formatie heeft een bewuste keuze gemaakt om communicatieve redenen, misschien wel meer gericht op de band zelf. Zoals Zabbini aangeeft: “Ik begon vele jaren geleden met het schrijven van muziek om een goed gevoel te creëren, ik denk dat dit de belangrijkste reden is waarom ik het doe. En op sommige momenten realiseer ik me dat ik heel goed kan schrijven zonder de noodzaak van lange en complexe suites, in principe gedwongen door het feit dat de muziek die het label ‘prog’ heeft, noodzakelijkerwijs al die functies moet hebben. Maar ik denk dat dit ook kan worden beschouwd als een soort van een onthechting… en dus ik voelde me vrij om gemakkelijker te schrijven. Ik dacht altijd dat, als de muziek die ik schrijf van binnenuit komt, het ook eerlijk is. En als ik eerlijk ben voor mezelf, ben ik gelukkig.” Aldus bandleider/componist/toetsenist/zanger Zabbini.

Voor mij persoonlijk was het korte gezamenlijke optreden van de heren Zabbini en Jones tijdens Progdreams VI in de Boerderij in maart 2017 het absolute hoogtepunt van het festival. Ze speelden daar gezamenlijk het door Jones geschreven Alone van het nieuwe Barock Project album. Ik ben zo ver gegaan om beide heren tot muzikale genieën te  benoemen en ik sta nog steeds achter mijn woorden. De muzikaliteit spatte er gewoon vanaf, blijkbaar stuwen ze elkaar naar grote hoogte zoals dat ooit ook gebeurde in de onderlinge verhoudingen tussen de groten uit de symfo in het begin van de jaren zeventig. Ik was dan ook zeer benieuwd naar het nieuwe album van Barock Project waarop de samenwerking gestalte kreeg in de vorm van een drietal songs. Welnu, dat album, “Detachment”, is inmiddels uit en ik kan alleen maar zeggen dat de hoge verwachtingen wat mij betreft volledig worden waargemaakt. Laten we maar eens gaan luisteren.

Het album opent met Driving Rain, een kort maar intrigerende piano-intro dat naadloos overgaat in Promises, ‘something completely different’ om Monty Python nog maar eens aan te halen. Een modern (prog)rock nummer met vocoder-achtige vocalen en complexe drumritmes van Eric Ombelli, compleet met heavy gitaarshredder en synthesizersolo. Met het volgende nummer hebben we al direct het eerste hoogtepunt van het album te pakken. Happy To See You, mede-geschreven door Pete Jones, is een uitstekend nummer, uiterst melodieus vanaf de pianointro met drumsamples en de heldere zangstem van Luca Zabbini. De teksten van Jones sluiten nauw aan bij de bekende barokke klanken van het ensemble. Heerlijk gitaartje ook aan het einde, ruim zeven en een halve minuut uiterst genietbare muziek. One Day is ongeveer van dezelfde lengte als het voorgaande nummer. Een akoestische intro met gitaar, pianoklanken en Zabbini’s stem, tegen een achtergrond van een koortje en strijkers. In de verte hoor je nog flarden Jethro Tull voorbij komen, misschien dat de fluit daaraan debet is. Het nummer ontwikkelt zich tot een volwassen rocksong met sprankelend pianospel van de hoofdpersoon van dit verhaal, mooi symfonisch einde ook.

Secret Therapy start met oosterse klanken, en is enigszins poppy van karakter vooral tijdens het refrein, het is de minst proggy song van het album. Ik hoor in de koortjes zelfs iets van Moon Safari terug. Maar Zabbini had al aangekondigd zich minder gebonden te voelen door de voorgeschreven stijlvorm. Een nieuw hoogtepunt wordt gevormd door Broken, zowel geschreven als gezongen door de illustere Peter Jones, met ruim negen minuten het langste nummer op het album. Een gedragen pianointro en Jones’ solozang, met lichte verwijzingen naar 10CC, kondigt de start aan van een symfonisch meesterwerkje. Uitstekend drumwerk, veel strijkers, tempowisselingen en de karakteristieke barokke pianostijl van Zabbini doen de rest. Het gitaarwerk van Marco Mazzuoccolo mag zeker niet onvermeld blijven, waarna Jones en Ludovica Zanasi het nummer naar een emotioneel einde zingen. Old Ghosts is een uptempo song met rijke instrumentatie, geluidseffecten en verrassende wendingen.

Alone is het fameuze nummer waar ik al eerder aan refereerde, wederom een hoogtepunt mede door de perfecte en emotionele zangpartij van Peter Jones. Wat kan die man toch fantastisch een gevoel van melancholie overbrengen. ‘So what becomes of me, a lost and lonely man’. Met ruim drie minuten is deze ballade hooguit een beetje aan de korte kant. Kippenvelmoment en een klein briljantje. Met Rescue Me wordt uit een heel ander vaatje getapt, het tempo gaat omhoog, uitstekende drummer, die Ombelli. Compacte rocksong met goede vocalen en sterk ritmische gitaar zonder het betere solowerk te vergeten.me

Luca Zabbini speelt een hoofdrol op zijn akoestische gitaar en zang tijdens de eerste helft van Twenty Years, het is af te toe zelfs een beetje té zoet. Halverwege gaan het tempo, het volume en de intensiteit omhoog en worden we getrakteerd op een razende (elektrische) gitaarsolo van collega Marco Mazzuoccolo en bijna klassieke geluiden uit het arsenaal aan toetsen van Zabbini. Het geheel doet enigszins aan Kansas denken. Wederom vocoder vocalen en inventieve drumpartijen tijdens Waiting gecombineerd met sprankelende toetsen en melodieuze basloopjes. Intrigerend nummer, had nog iets verder uitgewerkt mogen worden wat mij betreft.

A New Tomorrow klokt ruim zeven en een halve minuut en wordt gelardeerd met doedelzakgeluiden en harmonieuze vocalen die me wederom een beetje aan de Zweden van Moon Safari doen denken. Bijna klassiek aandoend tussenstuk waarna gitaar en Hammondorgel het stuk tot een goed einde brengen. Zeven en een halve minuut lijkt een soort van standaard te zijn voor Barock Project, er zijn vier nummers die vrijwel exact gelijk zijn qua speeltijd, Spies is daarop geen uitzondering. Het afsluitende nummer van “Detachment” start met melodieuze zang in een mid-tempo waarna een wonderlijke combinatie van jazz en rock volgt. Het nummer wordt afgesloten met sterke zang en een swingend ritme.

Jubelende symfo rock in de beste traditie, met een extra emotionele lading. Uitstekende vocalen, niet alleen van Jones, ook van Zabbini zelf, ex-zanger Luca Pancaldi wordt nauwelijks gemist en nieuwe vocalist Alex Mari zal zijn plaats nog moeten verdienen. De combinatie van de instrumentale en vocale sprankeling spreekt mij bijzonder aan. Extra lof voor drummer Eric Ombelli die zich op het nieuwe album van zijn beste kant laat zien/horen.

Veel meer eigen sound, zelfs, of misschien wel juist door het ontbreken van het keurslijf dat ‘prog’ heet. Een en ander is gelukkig niet ten koste gegaan van de kwaliteit en diepgang van de muziek, integendeel zelfs. Geen vergelijkingen meer, of hooguit in de marge. Een eigen stijl is aldus ontwikkeld, succesvol wat mij betreft en smakend naar meer.

Barock Project heeft zich niet alleen verder ontwikkeld, maar is  er nog steeds in geslaagd om trouw te blijven aan zijn unieke stijl. Het nieuwe album klinkt meer modern, meer divers, meer gevarieerd, en soms zelfs heavier dan de vorige uitgaven. Het is een vlekkeloze muzikale prestatie, zowel qua compositie, uitvoering als productie. Het nieuwe album kent een totale speeltijd van 75 minuten zonder een uitgesproken zwak nummer. Als dit de manier van Zabbini is om zich te bevrijden van de ketenen van de prog rock, dan help ik hem graag aan een ijzerzaagje.

Alex Driessen

Send this to a friend