Parmenter, Matthew

Astray

Info
Uitgekomen in: 2004
Label: Strung Out Records
Website: http://www.strungoutrecords.com
Tracklist
Now (9:59)
Distracted (7:40)
Dirty Mind (9:21)
Another Vision (7:08)
Some Fear Growing Old (6:57)
Between Me And The End (5:56)
Modern Times (21:09)
Matthew Parmenter: alle instrumenten m.u.v. basgitaar
Met medewerking van:
Matthew Kennedy: basgitaar
Astray (2004)

Nee, productief is ie niet. Maar als Matthew Parmenter ons een cd schenkt is het er één waar we jaren mee vooruit kunnen. Met zijn band Discipline maakte hij al “Push And Profit” (1994) en “Unfolded Like Staircase” (1997), beide torenhoge meesterwerken. “Astray”, voor het eerst onder zijn eigen naam, kan moeiteloos aan dat legendarische duo worden toegevoegd. Meer nog, met “Astray” maakt Parmenter een cd, waarin hij de luchtigheid en melodieuze kracht van “Push And Profit” vermengt met het loodzware en superdoordachte materiaal op “Unfolded Like Staircase”. Het beste van beide werelden dus, en een prima introductie in de muziek van Matthew Parmenter.

Ondanks de vaak genoemde invloeden is “Astray” goed in het gehoor liggend. Dat ligt vooral aan de vrij ‘open’ productie, met tamelijk rustig materiaal en een sterk ‘live’-sfeertje dat de cd kenmerkt. Tevens zijn de uitstekende melodieën en de goed gekozen instrumentatie daar debet aan. Daar Matthew Parmenter vaak wordt vergeleken met Peter Hammill en de invloeden van zowel Genesis, King Crimson als Van Der Graaf Generator nooit ver weg zijn, is dat een verrassing te noemen. De stem van Parmenter lijkt op zijn illustere voorganger, maar zijn stem is veel aangenamer. Bovendien kan hij zijn stem in veel verschillende facetten gebruiken, dan weer angstig, dan weer stout, dan weer blij en tenslotte nederig. Maar altijd bijzonder intens en gevoelig. Parmenter geeft zich met ziel en zaligheid.

Wat “Astray” dan toch zware kost maakt, is vooral de thematiek. Dood, verleiding, sex, religie, het einde, het nu, het voortgaan van de tijd, ouder worden, de toekomst, het zijn wat steekwoorden om aan te geven dat Parmenter geen dogma uit de weg gaat op deze plaat. Gedurende de hele plaat vecht hij met zijn innerlijke demonen en voelt elk nummer als een afrekening met het verleden. Alle zeven nummers zijn indrukwekkende hoogtepunten. De opener Now is zó goed, dat je je moeilijk kan voorstellen dat hij die evenaart. Maar dat is precies wat Parmenter doet en daarna weer en opnieuw. Ook deze zeer hoge lat maakt “Astray” tot een topzwaar product. Zeker als je de plaat vaker heb geluisterd, valt je op hoe eenduidig de plaat is. Hoe verschillend elk nummer ook is, het blijft één geheel. Zo is de som nog meer dan de delen, ook dat nog.

Can you live alone, and can you live in isolation? Vraagt Parmenter in opener Now. In dit piano-gedragen nummer dat langzaamaan steviger wordt, stelt hij de herkenbare vraag hoe hij als faalbaar mens van waarde kan zijn voor een vrouw, voor zijn nageslacht en voor God. Naast de piano valt de subtiele saxofoon op, die bijdraagt aan het raadselachtige sfeertje dat het nummer kenmerkt. Na het gezongen gedeelte volgt een lang instrumentaal gedeelte, dat onder Mellotronklanken en gitaarfratsen een schijnbaar vredig en haast jazzy sfeertje creëert. Ook het drumwerk is van grote klasse in deze eindfase. Dat Parmenter alles – behalve de bas, die is van voormalig Discipline-collega Matthew Kennedy – zelf heeft ingespeeld is onvoorstelbaar, temeer daar het telkens lijkt of een hele band in je huiskamer staat te spelen.

Distracted valt gelijk op door het trage en vreemde ritme en het aangename gebruik van percussie. Het nummer sleept je mee en je gaat met Parmenter haast een berg op. Langzaam maar zeker nemen de instrumenten toe, maar je hebt het nauwelijks door. Je bent afgeleid en als hij dan (terwijl je zijn stem steeds moeilijker hoort) zingt: I’ve poisoned everything the sky is dark, gooit hij je zonder pardon een bodemloze afgrond in, waar hij je grasping… achterlaat.

Op een haast vrolijk ritme zingt Parmenter ons vervolgens stout toe dat hij in elke vrouw een lustobject ziet. Zeer openhartig zegt ie rechtstreeks (herkenbaar? Welnee?): all my thoughts turn to thirty thoughts en even verderop: what if the people should know, would they laugh at me, point at me. Muzikaal verrast het nummer door een frisse muzikale interlude halverwege waarin de viool een hoofdrol krijgt toebedeeld. Het einde van het nummer kent een uitgeleide, waarin onze zielknijper een geil stukje gitaar pingelt.

In Another Vision zingt Parmenter opmerkelijk laag, wat het bedoelde afstandelijke sfeertje van het nummer blijkbaar nodig heeft. In dit nummer stelt hij in een parabol de afstandelijkheid van mensen vandaag de dag op een briljante manier aan de kaak. Hij plaatst zich vanuit het oogpunt van een paragnost die al gedachten lezend de overwegingen van een moordenaar ontleedt, maar daar niets mee doet. But I can see the crime scene; you’ve staged it like an art. It’s just another vision.

De alom bekende angst voor het ouder worden en de dood zelf is het overbekende thema van het angstig gezongen Some Fear Growing Old. In dit nummer laat Parmenter horen dat hij bijzonder goed is in het spelen van prachtig vioolspel, dat het thema van het nummer uittilt boven zijn eigen niveau. Vooral aan het einde van het nummer, als hij als een heus zigeunergezelschap zijn instrument op verschillende manieren met magische vingers beroert; werkelijk prachtig.

Between Me And The End, een gedragen ballade, is wellicht al bekend van de liveplaat “Into A Dream” en dateert dus al van een tijd geleden. Toch is het terecht op deze plaat gekomen, want het bijzonder intense nummer past naadloos tussen het overige materiaal. Voor dit nummer gaat Parmenter vocaal gezien bijzonder diep. In dit nummer stelt hij zich zijn laatste ademtocht voor, met tekstregels als though I will cry I will try, raising my gaze to face the endless sky. De ‘spooky’ stemmen aan het einde maken het zonder twijfel het minst vrolijke nummer.

Zoals Into The Dream (het eveneens 20 minuten durende epos op “Unfolded Like Staircase”) draaide rondom het verlossende piano-thema aan het einde, zo draait Modern Times compleet om de afsluitende instrumentale uitspatting. Maar, zoals zo vaak, is de reis vaak net zo mooi als de eindbestemming. De muzikale uitlaatklep rond de zeven minuten doet naar meer verlangen. Modern Times, evenals het thema zelf over het faillissement van de hedendaagse samenleving, voelt als een pelgrimstocht, waar je stapje voor stapje sneller tot je doel komt dan je denkt totdat je in de muzikale orkaan bent aangeland die rond de zestien minuten begint. Alsof Parmenter uiteindelijk alle opgekropte energie er in één bolbliksem tracht uit te persen. De eenheid en structuur van het nummer is verbluffend. Nergens ‘voelt’ het nummer zo lang.

Nou, we kunnen weer jaren vooruit. Voor het geval dat het nog niet is overgekomen: “Astray” is een onbetwist meesterwerk. Ga dat luisteren. Hup, two, three, four.

Markwin Meeuws

Koop bij bol.com

Send this to a friend