MoongardenAlbum

 Moongarden blijft me verbazen. Hun vorige album, de dubbelaar “The Gates Of Omega” pakte mij volledig in. Sommige stukken zijn zo mooi dat ik er tranen van in mijn ogen kan krijgen. Het is een album waarbij ik steeds het gevoel heb dat het speciaal voor mij gemaakt is. De melodieën, de solo’s, de sfeer en de zang, ze zijn perfect in harmonie. Kun je nagaan hoe hoog de lat bij mij ligt bij het hier besproken album “Round Midnight”. Ik had het nooit voor mogelijk gehouden, maar dit album overtroeft “The Gates Of Omega”.

In het interview dat ik met de band heb gehad, vertelde Cristiano Roversi het volgende over “Round Midnight”: “We hebben ons oog dus nog meer gericht op het liedje, op ons idee van toegankelijke progressieve / symfonisch rock zonder dat we overigens onnodige druk op het hele creatieve proces hebben gelegd. Daarnaast hebben we onze muziek opengesteld voor invloeden die normaal gesproken niet tot het gebied van de traditionele progressieve rock word gerekend: de hele samplecultuur, downbeat, nu metal en ambient. Overigens, zonder onze unieke eigen kenmerken te verwaarlozen: grote aandacht voor de harmonieën, de typische melancholische sfeer van onze muziek, het “antieke” geluid van onze toetsen, de “airy” solo’s van David, etc”.

Hij kon het niet beter verwoorden.

Moongarden opent de cd direct met hun sterkste troef, het weergaloze Round Midnight. Na wat stads- en spacey geluiden gaat de band van start. Direct hoor je dat typische Moongarden-geluid: warme basklanken, zacht golvende toetsen op de achtergrond en heldere drums. Het nummer doet warm aan door de gelaagdheid waarin het is opgebouwd. De stem van Luca Palleschi is fenomenaal. Accentloos en in perfect Engels zingt hij zijn, zeer sterke, teksten. Wat een emotie heeft deze man in zijn stem. Na Steve Hogarth (Marillion) is hij de beste zanger die ik ken. Het refrein is prachtig en nodigt uit tot meezingen. Het nummer, dat bij vlagen sterk aan Depeche Mode doet denken, laveert moeiteloos van hoogtepunt naar hoogtepunt, met prachtige rustpunten en up-tempo passages. Het toetsentapijt dat zo prachtig door het nummer heen verweven zit geeft het nummer een unieke sfeer. Aan het einde speelt David Cremoni een prachtige hoge en slepende gitaarsolo waarna een fadeout een einde aan het nummer maakt. Even een boute uitspraak doen: dit is één van de beste nummers die ik ooit gehoord heb.

Het album gaat grotendeels over de chaos van de grote steden, het egoïsme van mensen en het feit dat mensen vaak zo slecht communiceren. Dat chaotische komt duidelijk terug in Killing The Angel. Het opent rustig met akoestische gitaar en breekbare zang. Dan komen de heldere en licht bijtende drums van Max Sorrentini erbij en plukt Mirko Tagliasacchi subtiel, maar o zo knap aan zijn dikke snaren. De gitaar treed wat meer naar voren en dan mengt zich een vervormde stem van een druk in het Italiaans sprekende man in het geheel. Luca Palleschi zingt er doorheen en doordat ook nog eens alle instrumenten aanzwellen levert het een chaotisch maar ook beklemmend klankspel op. Dan komt de rust weer terug en eindigt het zoals het was begonnen. Heel knap gedaan!

Naast de stedelijke chaos is het album ook gebaseerd op de pijnlijke ervaring van het stuklopen van een langdurige relatie. Dat komt duidelijk naar voren in Lucifero. De tekst zit vol metaforen. Het nummer is duidelijk in twee secties te verdelen. Het eerste stuk verloopt met alleen toetsen en zang. De zang is mooi breekbaar en emotioneel. Dan barst er een geweldig instrumentaal stuk los. De toetsen zwellen prachtig aan en ook mellotronstrijkers mengen zich in het geheel, kippenvel van kruin tot tenen, helemaal als Cremoni een lange slepende gitaarsolo laat horen. Dit is genieten.

In Learning To Live Under The Ground maken we kennis met een kant van Moongarden die we nog niet eerder gehoord hebben. Snoeiharde gitaarriffs klieven door de boxen en laten de gemiddelde nu-metal band blozen. Even lijkt het nummer weer de bekende rust terug te krijgen, maar de band denk er nog even anders over. Weer zwelt het geheel aan en is het met name drummer Max Sorrentini die met razendsnel double bass-spel laat horen van meerdere markten thuis te zijn. Dan gaat toch het gas eraf en zingt Palleschi met licht vervormde stem zijn teksten. Met name de stukken die hij meerstemmig heeft ingezongen, of waar hij zelf de tweede stem voor zijn rekening neemt, zijn erg mooi. De gitaar is komt langzaam aan toch weer meer opzetten en de zang van Palleschi krijgt een bijtend karakter. De toetsen klinken onheilspellend en zonder het echt door te hebben gehad is het nummer toch weer aardig pittig geworden. Ook hier zit er aan het eind weer zo´n heerlijke gitaarsolo, die je helemaal laat zweven.

Een heel bijzonder nummer is Nightmare Concrete. Het nummer verloopt mid-tempo, met mooi pianospel en akoestische gitaar. Dan zetten de toetsen op de achtergrond aan en trekken een romantisch geheel op. Het nummer gaat over kinderlijke liefde. Luca Palleschi hoor je fluisterend praten. Hij praat stiekem met z’n vriendinnetje en hij fantaseert hoe ze er samen vandoor kunnen gaan. Het geeft het nummer een soort ontwapenend en puur karakter, zonder sentimenteel te worden. Dan zetten de drums in en speelt Roversi één van mooiste toetsensolo’s van het album en direct komt de naam Genesis bij me bovendrijven.

Op “The Gates Of Omega” koos de band heel duidelijk voor een eigen geluid. De band nam ruim de tijd om het geluid tot zijn recht te laten komen en daarom ontstonden er prachtige nummers van vijftien minuten en langer. Nu heeft de band het geluid nagenoeg geperfectioneerd, maar het langste nummer duurt maar iets langer dan tien minuten. Ondanks dat heeft de band heel duidelijk zijn eigen gezicht behouden. Dit vind ik zo razend knap. Muziek van Moongarden die luister je niet, die onderga je en dat heb ik bij dit album heel sterk gemerkt. Zelden zoveel gevoel en emotie in een album gehoord als bij deze.

Moongarden is perfect in harmonie.

Maarten Goossensen