AlkozaurAlbum

Cagnes sur Mer, Cote d’Azur, 1975. Een groepje scholieren richt een bandje op. Na eindeloos veel bezettingswisselingen en veranderingen in muzikale richtingen ligt er eind 2011 een cd in de schappen van een nieuwe band: Alkozaur. Twee van die scholieren maken hiervan nog deel uit: Didier Lapchin en Antoine Ferrera. De grote wens van vele muzikanten om eens een cd op te nemen komt meestal niet uit, bij deze mannen wel. Heel veel bekende prog komt er niet uit Frankrijk, dus is de komst van Alkozaur wel iets om even bij stil te staan.

De band voert zelf als invloedssferen aan: Genesis, King Crimson, Pink Floyd en Porcupine Tree. We plaatsen Alkozaur in de progressive rock hoek. De muziek is melodieus en hier en daar symfonisch en de composities hebben atmosferisch trekjes.

Het begin van de cd “Serum Of Life” is veelbelovend. Forget The Sun begint met onheilspellende toetsen en na wat bijgeluiden komt een krakend gitaartje hakkelend inslijpen. Er komt een lekker uptempo ritme in en lekkere vette toetsenriedels (beetje a la Arena) vliegen de luisteraar om de oren. Zang, een rustig intermezzo en een gitaarsolo maken dit nummer compleet. Een lekkere binnenkomer.

Vanaf het tweede nummer, Sarah Smiles, krijgt de muziek een andere wending. De gitaar van Didier Lapchin neemt het voortouw. Hij gebruikt zijn instrument vaak als slaggitaar, hetgeen voor aardige ritmes in de muziek zorgt. Verder is veel echo verwerkt in zijn spel. Op sommige momenten komen zelfs The Shadows (Hank Marvin) in gedachten. De hele cd door strooit hij in zijn aparte stijl met hele behoorlijke solo’s. Serge Ruiz raakt met zijn toetsen meer op de achtergrond. Hij zorgt met name voor ruimtelijke achtergrondtapijten, soms richting het psychedelische. Sfeervol, maar het lijkt wel of er bij het mixen iets mis is gegaan en de toetsen wat zijn weggedrukt. Ik had hem graag iets prominenter bezig gehoord.

Intussen kwijten bassist Antoine Ferrara en drummer Thierry Laurent zich degelijk van hun taak, met als leidmotief: vooral niet te veel opvallen. Bij elkaar geeft dit de muziek, ondanks de uptempo passages, vaak een wat dromerig karakter. Je kunt het slechter treffen, maar ook, je moet er van houden.

Philippe Campagnon zingt in het Engels en het is geen pretje om hem te horen. We hebben weer een achilleshiel, waar menig progband mee kampt, te pakken! In When Angels Fly verzorgt hij zijn meest appetijtelijke optreden: hij spreekt dan zijn tekst uit, in het Frans! De band heeft al maatregelen genomen, want er is al lang een zangeres in de gelederen, maar voor de opnamen van deze cd kwam zij jammerlijk te laat. Dit langste nummer van de schijf (tien minuten) probeert via een spannende opbouw tot een climax te komen, maar dat lukt niet helemaal.

Zonder grote hoogtepunten te bereiken kabbelt de muziek min of meer voort. Het klinkt helemaal niet onaardig, maar omdat de composities niet uitblinken in diepgang en nogal wat elementen regelmatig terugkeren, krijgt de muziek iets voorspelbaars. Tot nummer negen Last Flight, een instrumentaaltje. Hier pakt Alcozaur nog even flink uit en schudden ze de last van de voorgaande nummers van zich af. Naast de bekende ingrediënten maken we een Christopher Cross themaatje mee en lijken we even verder zo de set van “Once Upon A Time In The West” binnen te zijn gestapt. Serge gaat er eens goed voor zitten achter de piano, waar hij een mopje jazz zelfs niet schuwt. Niet slecht hoor, wel een beetje bij elkaar gezocht.

Alkozaur legt een redelijk debuut neer. Een paar tips: laat snel zangers Jo de plaats innemen van Philippe en geef Serge op de klavieren meer ruimte. Als  Didier wat meer varieert met zijn gitaarspel, de muziek wat meer de diepte in gaat, de band wat meer het avontuur in de muziek opzoekt, dan, ja dan kan het best nog wel goed komen met een tweede cd. Er hoeft dan ook niet zo’n lang voorspel aan vooraf te gaan. Ik heb al een suggestie voor een titel: “Cagnes sur Mer, revisité”.

Fred Nieuwesteeg