AsperaAlbum

Als je ook maar enigszins op mij lijkt (en jongens, dat gun je niemand!), dan beluister je muziek het liefst met een groot stuk karton in je hand. Zo’n lekkere grote platenhoes, met veel foto’s en andere informatie, die bijdraagt aan de beleving van de muziek. Bij gebrek aan beter – lp’s zijn immers een poosje uit de mode geweest – neem ik wel genoegen met zo’n cd-boekje, hoewel ik de meeste echt niet meer kan lezen zonder bril. De beleving wordt bij al dat gepriegel en dat plastic overigens wel minder. Bij downloads is de beleving nóg minder. Je hebt niks om beet te houden, geen plaatjes, niks. Onze goede vrienden van platenlabel InsideOut hebben er desondanks voor gekozen van sommige nieuwe albums geen promo te sturen, maar een linkje. Als de recensies op deze website in de komende tijd dus aanmerkelijk snibbiger worden, te beginnen met deze, dan zou het daar wel eens aan kunnen liggen.

Ondertussen kan de band er niks aan doen dat ik mijn muzikale beleving uit een stukje software moet halen, dus laten we ons eens concentreren op de muziek. Een plaat die “Ripples” heet doet een lijntje naar Genesis vermoeden, maar dat is niet het geval. Aspera bestaat uit mannen van rond de twintig, een nummer uit 1976 zegt ze helemaal niks. Pain Of Salvation, Dream Theater of Symphony X, daar halen deze knullen hun muzikale mosterd. Dat is terug te horen op deze nummers; progmetal met een hoop drama en heel veel muzikaal vakmanschap. Want deze Asperanen kunnen spelen!

Het enthousiasme van de vijf Noren werkt aanstekelijk op een manier die me doet denken aan de debuutplaat van Def Leppard, honderd jaar geleden: wat ze tekort komen aan originaliteit maken ze goed met hun geestdrift. Het tempo ligt dan ook hoog: van het eerste stuk Ripples tot afsluiter The Purpose is het racen geblazen. Dat is niet altijd een goed teken, maar Aspera houdt de boel afwisselend met mooie koortjes, muzikale gebbetjes en knappe breaks. Ook de solo’s, op gitaar en toetsen, zijn erg goed gedaan, maar een eigen stijl hoor ik er nog niet in.

Dat geldt voor het hele album. Eigenlijk is dat geen eerlijk verwijt, een band mag er best een paar platen over doen om een eigen smoel te ontwikkelen. Even goed speelt het Aspera hier wel parten: de band houdt zich wel heel nadrukkelijk aan de regels en ontbeert iets eigens. In alle nummers kun je de invloeden en stijlfiguren zó aanwijzen. Hier een stukje Pain Of Salvation, daar zo’n gevechtje tussen orgel en gitaar, verderop een koortje en daarna even gas terug voor een potje akoestische piano. En waar blijft de slidegitaar? Oh ja, daar heb je ‘m al! Alsof de mannen een handleiding op hun schoot hebben liggen tijdens het componeren. Ik kon zelfs aan de hand van de titels van de stukken raden welke de onvermijdelijke powerballad zou zijn. (Quiz: Welk nummer is de ballad: Torn Apart of Catatonic Coma?)

Voor de liefhebber van progmetal valt er overigens een hoop te genieten. De muzikanten zijn erin geslaagd een lekker album te maken, tien hapklare brokken, toegankelijke rock die niet onder doet voor wat de koningen van het genre presteren. Er wordt stevig gerifft en zowaar goed gezongen. Zanger Pettersen klinkt wat dunnetjes in het hoog, maar wie niet? Zijn partijen zijn ook niet de gemakkelijkste. En de koortjes zijn subliem!

Dat de muziek ook na herhaalde beluistering van mij afglijdt, is dan ook niet te wijten aan inzet of vlijt, maar aan het ontbreken van een flintertje originaliteit en de manier waarop ik dit album beluister: Met weemoed, achter mijn pc.

Erik Groeneweg