CarptreeAlbum

Het leven is soms zo zwaar en ingewikkeld, dat je jezelf het liefst zou willen terugtrekken en op je hobbykamertje insecten gaan bestuderen. Het is bij Carptree dit keer een donker kamertje geworden. Nu staat zanger en tekstschrijver Niclas Flinck, die met zijn geweldige stem dit nieuwe werkje weer briljant domineert, niet bepaald bekend als een vrolijke knakker. Reeds op “Superhero” beschreef hij zichzelf al als een superheld met x-ray-vision die tegengesteld werkt; iedereen kon door hém heenkijken. En op de vorige cd, het warme “Man Made Machine” stelde hij duidelijke vragen over de ontwerper van het leven. Waarom, zo stelde hij, zijn we ontworpen met zo tegengestelde eigenschappen.

Het onderzoek naar de mensheid gaat onderverminderd voort op deze vierde schijf, het gitzwarte “Insekt”. Vanuit de middenpagina kijken Flinck en zijn briljante muzikale muze Carl Westholm, die zoals normaal voor alle productie en melodieën zorgt, ons donker en vertwijfeld aan. Nu vraagt Flinck zich wanhopig af of er sowieso wel een verband is. ‘I was never good with people, I can’t read the signs, don’t seem to have the proper tools’ zingt hij in Mashed Potato Mountain Man, één van de sterkere tracks, om vervolgens in het poppy Sliding Down A Slippery Slope naarstig te zoeken naar een ‘map of life’. Als er dan tocheen geheim in het leven schuilt, lijkt het wel of iedereen erover zwijgt, zoals hij zingt in The Secret, een spookachtig nummer met opnieuw het Trollhättan Chamber Choir, dat op de voorgaande cd al zorgde voor kippenvel momenten in The Weakening Sound.

Daar de teneur van de cd een stuk zwaarder is dan de nog redelijk zonnige kant van voorganger “Man Made Machine”, is ook de instrumentatie enigszins aangepast. “Insekt” trekt wat vaker stevig van leer, wat met name in de openingstrack Taxonomic Days, maar ook in het aangrijpende Pressure en het stevig rockende Big Surprise merkbaar is. Toch is het ook schijn, want al deze composities kennen ook hun rustige momenten, waar de vorige platen de andere kant van Carptree ook al laten zien. Ook al zijn de composities kort en gebaseerd op normale popstructuren, Carptree brengt een ongehoorde bombast ten gehore, zodat van achtergrondmuziek geen sprake is.

Wat gebleven is, is natuurlijk de perfecte productie en liedjes die zich langzaam maar zeker nestelen in je brein. Het vreemde van Carptree is altijd al geweest dat je bij de eerste luisterbeurten denkt dat het allemaal niet erg bijzonder is. Pas na een aantal maal luisteren bemerk je hoe verschrikkelijk diep de muziek gaat, zéker in combinatie met de aangrijpende teksten. Met name een tekst zoals in Pressure moet iedereen die wel eens stress heeft gekend herkennen.

Geeft Flinck ons dan helemaal geen sprankje van hoop? Jawel, maar het is slechts de troost van een geplaagd man. In Big Surprise stelt hij nog eens een lijst van wanhoopsdaden op, om vervolgens tot zijn grote verrassing… ja, wat eigenlijk? Hij stelt ook in het rustige, afsluitende Stressless, dat je de grote zaken beter kan laten voor wat ze zijn en je wat meer moet richten op de kleinere zaken. Hoewel specialisme meer iets is voor insecten (wij als mensen moeten immers alles kunnen), hoopt hij op een wat meer evenwichtige schaal. Oef, da’s diep. Is Flinck beïnvloed door de Japanse leer van Kaizen (een Japanse veranderkunde, waarbij men stelt dat grote veranderingen slechts door kleine stapjes blijvende waarde kan houden).

Met al deze diepe gedachten is “Insekt” zonder enige twijfel de heftigste cd van het Zweedse duo, zoals normaal vergezeld door het No Future Orchestra. Het is een briljante cd, maar ik voel tevens dat het ook een overgangsplaat is, want ik mis de warmte van “Man Made Machine” te zeer. Ga eens wat meer de zon in, Flinck! Misschien moet je de volgende keer eens vlinders gaan bestuderen in de natuur, alwaar ze rondvliegen en genieten. Dit is allemaal wel erg opgezet.

Markwin Meeuws