Consortium Project VAlbum

Al meer dan tien jaar levert Ian Parry met regelmaat een album af onder de naam Consortium Project. Net als Mandalaband geeft hij zijn project bij elk nieuw album een volgnummer. Met “Species” zijn we inmiddels aanbeland bij Consortium Project V. Tot mijn stomme verbazing heeft deze website aan de voorgaande vier albums geen aandacht geschonken in de vorm van een recensie. Na beluistering van dit album kom ik tot de conclusie dat dit volkomen ten onrechte is. Deze al jaren in Nederland wonende Engelsman maakt immers muziek van een hoog kwalitatief gehalte. Iets wat hij met zijn eigen metalgroep Elegy en ook in Vengeance al meermalen heeft bewezen.

Voor zijn Consortium Project(en) pleegt Parry gretig gebruik te maken van zijn immense netwerk aan muzikanten. Casey Grillo (drummer van Kamelot), Stephan Lill (gitarist Vandenplas), Niels Vejlyt (gitarist Infinity Overture) en Kristoffer Gildenlöw (basgitarist Dial, voormalig bandlid Pain Of Salvation) zijn de bekendste namen die aan dit album meewerken. Maar het is Parry die de show mag stelen. Hij werd door een Japans muziekblad ooit nog eens uitgeroepen tot beste rockzanger. En een rockzanger pur sang mag hij van mij worden genoemd. Zeker wanneer je vocaal gezien behoorlijk in de richting van de ons helaas ontvallen Ronnie James Dio komt.

De opbouw en samenstelling van “Species” is gelijk aan zijn vier voorgangers. Een kort instrumentaal intro dat wordt gevolgd door (in dit geval) elf nummers met kop en staart die de trommelvliezen ook nog eens aangenaam weten te strelen. Daarnaast passeert de chronometer nooit de zes minuten. Parry weet als geen ander hoe hij de luisteraar in dit genre de volle vijftig minuten moet boeien en vast kan houden. Geen onnodig geneuzel of gepiel, alleen ter zake doende aanstekelijke rockmuziek. Muziek waarin doorgaans twee gitaren en de zang van Parry centraal staan. Toetsen en orkestrale bewerkingen zorgen daarbij voor een melodieuze en symfonische ondersteuning.

Parry heeft een krachtige stem die de neiging heeft op den duur een tikje geforceerd over te komen. Net op het moment dat ik me hieraan enigszins ging storen, werd ik blij verrast door de vocalen van gastzangeressen Lene Petersen en Ani Lozanova. Halverwege het album maken deze prima zangeressen op het nummer Sirens hoorbaar hun opwachting met fraai koorzang. Gaandeweg drukken deze zangeressen een groter stempel op de muziek en zorgen ze voor rustmomenten zoals op Silence Calling en het oorstrelende afsluitende Oracle. Het is de uitzondering die mijn regel bevestigt om een rock/metal-cd nooit met een rustig nummer af te sluiten.

“Species” gaat wat mij betreft de boeken in als een van de beste symfonische metalplaten van 2011. Het is daarnaast een voorbeeld hoe je niet vernieuwend toch een goed album kunt afleveren. De liefhebbers die na lezing van deze recensie nieuwsgierig zijn geworden naar de delen I tot en met IV kan ik gerust stellen. Dit kwartet cd’s is vanaf 2011 in boxvorm en voorzien van extra’s opnieuw verkrijgbaar.

Hans Ravensbergen