Ineens is er het besef, vanuit het niets. Nooit had ik er zo over nagedacht, nooit was het inzicht zo duidelijk als op 20 Juli 2019.

Ik ben een fervent liefhebber van wielrennen en dus ook van de Tour de France. Even voor alle duidelijkheid, het blijft bij kijken, niet zelf doen. Daar heb ik met mijn drukke baan van 55 uur per week, gezinsverantwoordelijkheden en de drukke Progwereld hobby echt geen tijd voor (kuch). Die liefde voor de tour resulteert in de maand juli in het zoveel mogelijk luisteren en kijken naar live verslagen en nabeschouwingen van elke etappe. Maar ook dat vanaf twee uur s ’middags de radio steevast wordt afgestemd op NPO1 radio Tour de France. Of mijn collega’s dat nu leuk vinden of niet, luisteren zullen ze.

Tijdens elke uitzending van Radio Tour De France op NPO1 wordt er muziek gedraaid die op één of andere manier verbonden is aan Frankrijk. Vaak is de tourartiest van die dag een Franse zanger of zangeres, of muziek waardoor de beleving van de Tour wordt versterkt. Zaterdagmiddag 20 juli gaat vanaf nu bij mij door het leven als een dag van erkenning. Een dag van bewustwording. Zo vanuit het niets, maar toen ik er even over na had gedacht realiseerde ik mijzelf dat het een belangrijk inzicht was. Want tussen vier en vijf uur ’s middags hoorde ik het nummer To France van Mike Oldfield, afkomstig van het album “Discovery”, geproduceerd in 1984.




Ik was toen twaalf jaar oud en al een paar jaar bezig met muziek, maar nog nooit was ik zo onder de indruk geraakt van muziek tot aan dat moment. Het begon met Moonlight Shadow (wie kent het nummer niet?) maar ik weet nog dat ik dat nummer en het nummer To France op een cassettebandje rechtstreeks van de radio overgenomen heb, samen met nog veel andere hitnummers. Op dat bandje stond toen ook Owner Of A Lonely Heart van Yes, hoewel er tussen die band en mij nooit een hechte band is gegroeid. Maar ook een nummer als Against All Odds van Phil Collins en People Are People van Depeche Mode. En Forever Young van Alphaville. Weergaloos mooie nummers, en allemaal klassiekers. En ik heb het gevoel dat het niet voor mij alleen geldt, met mij zijn er ongetwijfeld meer Progwereld-lezers in dezelfde leeftijdsrange.

Daar in 1984 is het begonnen. Twaalf jaar oud was ik ongeveer, een ontluikende puber en zoekend naar een eigen identiteit. Een belangrijk onderdeel in die zoektocht naar een eigen persoonlijkheid was het zoeken naar een weg in de verschillende muziekstromingen. To France van Mike Oldfield en zangeres Maggie Reilly bracht mijn muziekevolutie in die periode veel verder dan ik toen ooit kon bedenken. Want als ik nu nog weer eens goed luister naar elementen uit dat nummer, dan begrijp ik ook beter waarom ik aangetrokken word door de dames vocalen in symfonische bombast. Dat was ongetwijfeld het werk van Maggie Reilly! Daar komt mijn begrip voor de muziek van Within Temptation en Nighwish vandaan, daar komt het gelukzalige gevoel vandaan als ik luister naar een perfecte combinatie tussen toetsen en gitaar. Maar toch ook de voorkeur voor folkloristische rock. Sterker, ik denk dat To France zelfs mijn liefde voor rockopera’s heeft aangewakkerd. Ayreon is dus ook een voortvloeisel uit het legendarisch album “Discovery”. Maar ook het gitaarwerk van Oldfield is het begin van een onbegrensde liefde voor Marillion, Pendragon en andere neo progressieve bands, terwijl ik tot op heden dacht dat het bij de muziek van Marillion allemaal is begonnen.

Niets is minder waar, Mike Oldfield was de enige echte aanstichter van mijn liefde voor progressieve rock. Vanuit zijn composities is mijn ontdekkingstocht naar de diverse stromingen in de progrock en metal begonnen. Zo heeft de Tour de France op indirecte manier gezorgd voor een stukje zelfbewustzijn. Waarmee is uw muzikale reis begonnen? Ik hoor het graag!