Farpoint

Paint The Dark

Info
Uitgekomen in: 2014
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: 10T Records
Website: http://www.farpointband.com/
Luisteren kan je hier: http://www.reverbnation.com/farpoint
Tracklist
Up to You (7:45)
Part of Me (4:30)
Gone (7:44)
Half a World Away (5:17)
Who You Are (6:04)
Stand (8:18)
Vison Quest (12:15)
One More Sunset (5:39)

Power (2:55)
Dean Hallal: lead-zang, achtergrondzang
Kevin Jarvis: gitaren, mandoline, toetsen, achtergrondzang
Abby Thompson: lead-zang, achtergrondzang, piano (Who You Are)
Frank Tyson: basgitaar, overige gitaren, achtergrondzang
Rick Walker: drums, percussie

Met medewerking van:
Christi Hunter Bronlow: viool
Jennifer Meeks Weich: fluit
Paint The Dark (2014)
Water Of Life – Live At The Sumter Opera House (2012)
Kindred (2011)
Cold Star Quiet Star (2008)
From Dreaming To Dreaming (2004)
Grace (2003)
First Light (2002)

De Amerikaanse band Farpoint zoekt al sinds zijn oprichting in 1997 naar een eigen smoel. Hun muziek is altijd een onduidelijke mix geweest van folk-rock, hard-rock, prog, en dat alles met een licht positieve, religieuze inslag. Diverse bezettingswisselingen en een aantal middelmatige en zwalkende albums verder leken ze dat smoel in 2011 met “Kindred” te hebben gevonden. Onder leiding van producer Jeff Hodges van het 10T-label onderging hun muziek een danige afstofbeurt en in de persoon van Dave Auerbach werd een capabele gitarist gevonden. De inbreng van deze muzikant was zowel in begeleidend als solistisch opzicht een verademing voor de muziek van Farpoint.

Daarom keek ik ook wel uit naar hun nieuweling “Paint The Dark”. Lees ik tot mijn verbazing in de info van het platenlabel dat Auerbach en Jennifer Meeks geen deel meer uitmaken van de huidige bezetting. Meeks, die “Kindred” voorzag van een fraaie hemelse stem en dito fluitspel, beperkt haar bijdrage op dit album tot slechts een paar kleine stukjes fluit. Hodges heeft zich deze keer niet met de productie bemoeid. Die klus heeft toetsenist/gitarist Kevin Jarvis met ondersteuning van de rest van de band op zich genomen. Was dat nu wel zo’n verstandige zet? Eerst maar eens luisteren…

Ehhh, is dit wel de juiste cd? Volgens mij heb ik nu een demo-cd van Rush te pakken uit begin jaren tachtig. Oh nee, nu valt het stil en begint Hallal te zingen, toch wel country. Wat nu? Mijn eerste samenspeeloefeningen in een band, eerst ik op de gitaar, dan jij op de synthesizer? Verschrikkelijk, wat een banaal niveau. En dan toch weer dat Rush geluid. Het lijkt verdorie wel of ze de drumbreaks rechtstreeks uit Neal’s drumtracks hebben geknipt en geplakt. Paint The Dark? Paste The Dark zul je bedoelen.

Bij verdere beluistering betrap ik mezelf met regelmaat op het registreren van pijnprikkels in mijn kaakstreek. Geen paniek, ik luister niet met mijn tanden, maar ongetwijfeld herken je het gevoel wanneer een krijtje verkeerd over het bord krast. De zang van zowel Hallal als Abby Thompson is met regelmaat vals. Dat kunnen de koortjes niet verbloemen. De synthesizer-geluiden zijn ontzettend gedateerd. Ze doen me soms aan, excusez le mot, Toontje Lager of Klein Orkest denken. En dan die zogenaamde Hammond met dito leslie-effect. Sommige instrumentale passages zijn zo rommelig gespeeld dat ze tot algehele verwarring leiden.

Even ‘spot on’ bij het gevoelige Who You Are. Thompson heeft best een prettig stemgeluid, maar zoals reeds eerder vermeld, met regelmaat vals. En dan moet zij een dergelijke ballad vocaal gaan dragen? Je raadt het al. Ze had de intro eigenlijk al vakkundig om zeep geholpen met haar hamerend pianospel. Na ruim drie minuten neemt de band het nummer terecht over. Maar wat bedoelen jullie nu? Is dit folk-rock of willen jullie het als metal laten klinken?

Begrijp me goed, er valt best wel wat te genieten op dit album. De ritme-tandem straalt zeker klasse uit. Maar te vaak worden in de arrangementen ongelukkige, of de verkeerde keuzes gemaakt. Wat mij betreft is de band daarmee terug bij het niveau van vóór “Kindred”, de zoektocht naar het smoel. In het kader daarvan lijkt het me verstandig dat dhr. Jarvis, die in zijn functie als producer jammerlijk heeft gefaald, zijn bonus inlevert en op zijn blote knieën terugkeert naar Jeff Hodges en Dave Auerbach. Misschien dat de geleden schade dan enigszins kan worden hersteld, anders zou dit wel eens het laatste schilderij van Farpoint kunnen zijn geweest.

Math Lemmen

Send this to a friend