Maschera Di Cera, LaAlbum

Ik ben dol op doolhoven. Thuis heb ik een prachtig boek met droomlabyrinten, sfeervol getekend door ene Thomas Thiemeyer. Uren kan ik erin verdwalen en met een voldaan gevoel vind ik meestal vrij gemakkelijk de uitgang.

De muziek op de nieuwste cd van La Maschera Di Cera is ook zo’n puzzel voor volwassenen, een muzikale doolhof vol mooie geluiden en sfeervolle melodieën. Een labyrint waar ik graag in verdwaal en waar schijnbare aanwijzingen uitlopen op een dood spoor. Muziek van de bovenste plank, symfonische rock zoals het behoort te zijn. “Il Grande Labirinto” is de tweede cd van deze groep onder leiding van bassist en componist Fabio Zuffanti, die ook veel indruk maakte met de Engelstalige rockopera “Merlin” (2001).

Ondanks dat de muziek wat zwaar op de hand is, is de toegankelijkheid van deze cd opmerkelijk groot. Dat komt vooral door de rijkdom van het thematische materiaal, in gewoon Nederlands: de liedjes zijn goed. Want hoe lang de nummers ook duren, er blijft een belangrijke mate van structuur aanwezig. Dat is goed te merken aan bijvoorbeeld Ai Confini Del Mondo, een prachtig nummer met een opvallend jazzy begin. Feitelijk is het een ballade, met een schitterend refrein. Het zware baswerk van Zuffanti, het sprankelende pianospel van Agostino Macor en het rauwe fluitspel van zanger Monetti maken het nummer een genot om in te verdwalen. Aan het einde van het nummer hoor ik zelfs wat invloeden van die bekende Engelse band met de naam van het eerste Bijbelboek, wiens naam ik even ben vergeten.

Je kunt zelfs stellen dat La Maschera Di Cera goed bij de tijd is. Toetsenist Macor gooit zo nu en dan een heus neoprog-riedeltje in een nummer, zoals aan het einde van het eerste deel van het lange Il Viaggio Nell’ Oceano Capovolto, sowieso een prachtig begin van de cd. Het nummer bouwt zich langzaam op, kent halverwege een spannende ontsnapping van de fluit (zo’n dood spoor zeg maar), maar in het deel La Consunzione (ook als losse bonustrack bijgevoegd) kent de muziek zijn verlossing. Aan het einde lijken we wat te verdwalen, met het angstige gitaartje, maar het toetsenspel van Macor brengt ons uiteindelijk thuis.

In het tweede deel bouwt LMDC zeventien minuten lang de spanning op om uit te komen in het prachtige hobo-thema L’Oceano…, die we in het korte Il Canto Dell’ Inverno ook al even hoorden. Mooi is onderweg het a-capella beginnende deel Il Porto Innevato, uitmondend in een synthesizerthema dat me wat deed denken aan de eerste plaat. Mooi en dat kan ook gezegd worden, maar dan anders, van het stukje L’Ultimo Giro. Ook geschikt om je buren mee te pesten, of je vrouw of vriendin.

Het titelnummer La Grande Labirinto opent gelijk met een zware baslijn, waar Andrea Monetti overheen zijn fluitkunsten vertoond. De zang is ongelooflijk, het drumwerk van Marco Cavani fenomenaal. Wat volgt is een angstig, door bas- en mellotron gedomineerd instrumentaal stuk, waarin gestoeid wordt met percussie waar ik het bestaan niet van vermoedde. Ik denk boormachines en drilboren te horen. Alsof het labyrint de vorm heeft aangenomen van een in aanbouw zijnde wolkenkrabber waar ik achterna word gezeten. In de eindmelodie hoor ik wat veel piano en een weinig klavecimbel, totdat het broeierige, jazzy einde het nummer langzaam afsluit.

Nu heeft Italiaanse symfo mij altijd een beetje afgeschrokken. Niet vanwege de taal, want ik vind Italiaans een mooi klinkende taal en hoewel ik van de teksten geen bal begrijp, hoor ik de emotie volop in de teksten van Corvaglia. Ook niet vanwege de dramatische, naar horen zeggen typisch Italiaanse, dramatische zang van deze beste man. Nee, dat expressieve stemgeluid past juist bij deze muziek, die bol staat van de akoestische instrumenten, jazzontsnappingen, volle mellotrongeluiden en de raarste percussie-instrumenten. Wat mij altijd heeft tegengehouden is dat er zoveel, zo ontzettend veel Italiaanse symfo bestaat. Ik wist niet waar ik moest beginnen. De Italiaanse symfo als labyrint op zich. Eén waar ik -normaal met goed richtingsgevoel ontwikkeld- maar moeizaam mijn weg aan het vinden ben. Ken je dat?

Nu, begin maar bij deze cd. Modern en ouderwets tegelijk, boordevol prachtige melodieën en heerlijke tempowisselingen. Verdwaal samen met mij in het grote labyrint van La Maschera Di Cera. En denk je dat je er uitkomt?

Markwin Meeuws