MortaAlbum

Anno nu kan iedereen op z’n zolderkamertje een cd-tje in elkaar knutselen. Met veel geduld, wat technisch vernuft, een beetje geld moet dat lukken. Het eventueel gebrek aan muzikale bagage schijnt nog het minst belangrijk te zijn, want alles is recht te breien. Om maar te zwijgen van muzikaal belang, of een muziekwerk dat wordt uitgebracht, überhaupt een bestaansrecht heeft, zeker als het alleen via Bandcamp digitaal wordt uitgebracht.

Dat is echter bij Mort niet het geval. Ja, het is instrumentaal. Ja, het is op Bandcamp uitgegeven. Ja, je kan een fysieke cd bestellen bij de band. En ja, het is heel, heel erg goed. Dus dat bestaansrechts geven wij van Progwereld dan maar, bij dezen.

Om te beginnen kent het mooie, goed uitgewerkte melodieën, waarin niet teveel hoeft. Het haast hypnotiserende Joan bijvoorbeeld, kent slechts één licht irriterend motiefje, dat echter door het haast filmische karakter toch effect sorteert.

Als tweede kent zoekt Morta ook de grenzen op van het toch tamelijk uitgekauwde genre van de jazzrock/fusion. Zo krijgt de ongelooflijk getalenteerde saxofonist Kyle Woodard in Lights alle ruimte om zijn kunsten te vertonen, en even later krijgt ook gitarist Patrick O’Reilly zijn speelkwartiertje, maar toch blijft alles keurig in harmonie.

De cd is voorbeeldig geproduceerd, maar aan de andere kant lijdt “Morta” ook wel aan die typische gladde, zeg maar Al DiMeola-achtige productie. Het is daarmee ook wel schoolvoorbeeld van hoe goede jazzrock geproduceerd dient te worden. Hoewel ik niet vermoed dat er veel gesleuteld is in de studio aan de acht tracks, moet ik toch zeggen dat Accordo Dei Contrari dat produktiegewijs beter doet op hun ook dit jaar verschenen “AdC”, die andere essentiële jazzrockplaat van dit jaar. Zij klinken ruiger en iets overtuigender, waar Morta nog wat bedeesd en voorzichtig klinkt, maar misschien wel feitelijk mooier.

Ondanks de allemaal buitenlands aandoende namen, komt Morta overigens doodgewoon uit Canada, en is eigenlijk het vehikel van de roodharige bassist Mark Rynkun, die verschillende fantastische solo’s uit zijn basgitaar tovert, waarvan ik die in Duck (treffende titel) het leukste vind. Overigens is de toetsenist van de band, Stacey Yerofeyeva, een vrouw, en die kan getuige mijn Youtube-zoektocht ook heel aardig zingen, wat ze overigens niet doet op deze plaat (en dat had wel a la National Health voor een welkome afwisseling kunnen zorgen). In elk geval is haar pianospel getuige de mooie, rustige track Five Cents voorbeeldig, en ook gedurfd.

Resumerend is “Morta” van Morta een meer dan voortreffelijk debuut, en ik zie persoonlijk reikhalzend uit naar het vervolg. In een rechtvaardige wereld zouden diverse labels nu trappelen van ongeduld om de band te tekenen voor hun label. Ik vind het persoonlijk wel een band voor AltrOck. Maar wie ben ik? Jij als lezer bent in elk geval op de hoogte dat je deze cd zeker eens moet beluisteren, wat je hier compleet kan doen: http://mortaband.bandcamp.com/. En dan kan je ‘em kopen voor zes euro dertig, want de Canadese dollar is goedkoop. Voor een echt cd-tje, ongetwijfeld geknutseld op zolder, betaal je hetzelfde, met wat verzendkosten. Anno nu kan iedereen vanuit z’n studeerkamer een cd-tje bestellen.

Markwin Meeuws