PhideauxAlbum

Apart gezelschap dat Phideaux!

Je kent ze wel die cd-tjes met b kantjes, demo’s en liedjes die net te kort kwamen voor een regulier album. Het bekendste voorbeeld vanuit onze muziekstroming is ongetwijfeld Marillion’s “B Sides Themselves”. Nu kan je van Phideaux een hoop zeggen maar dat ze ooit singles hebben uitgebracht, dat zou een leugen zijn. Toch heeft de Amerikaanse art-progband een cd kunnen vol maken met allerlei leftovers zoals deze zo mooi genoemd worden.

Phideax staat al bekend om zijn vreemde titels maar de titel die dit album meekrijgt slaat alles. De heren Phideaux Xavier en Rich Hutchins zijn deze keer uitgekomen op “Chupacabras”. Wie of wat is een dat? Over de zogenaamde Chupacabras is nog weinig bekend, maar dat dit fenomeen gevreesd wordt in bepaalde delen van de wereld is duidelijk. Het woord Chupacabras is afkomstig vanuit Puerto Rico. Er vindt sinds 1994 een vreemdsoortige verminking onder dieren plaats in het Zuid Amerikaanse land. Door wie of wat is een raadsel maar dat er regelmatig (zwerf)honden en ander soort zoogdieren gevonden worden met uitermate vreemde verwondingen is een feit. Er is aldaar ooit een skelet gevonden van een hondachtige maar dan met langere achter- dan voorpoten en met zeer vreemde snijtanden maar dit is tot op heden nog nooit in een officieel statement naar buiten gebracht. Andere wetenschappers spreken van buitenaards leven, maar zo lang dit niet opgehelderd wordt, blijft het verschijnsel dus gewoon Chupacabras heten.

Normaal gesproken verpakt Phideaux zijn muzikale boodschap in redelijk bondige nummers van tussen de vier en zeven minuten. Op “Chupacabras” wordt deze traditie behoorlijk verbroken. De heren vonden het namelijk nodig om er een heuse epic op te plaatsen. Het titelnummer van deze cd komt namelijk maar liefst over de twintig minuten heen. Het is duidelijk dat ook Phideaux Xavier wat meer wil weten rond deze mythe. Xavier weet zich, gezien de volgende tekstregel al aardig in een Chupacabras in te leven; “I Wonder What’s For Dinner Tonight. A Treat Below That Beats With Life. It’s Calling, Bleating, Breatnhing And Bleading”. De muzikale omlijsting van dit nummer is gelukkig in elk geval meer dan de moeite waard. Het nummer Chupacabras is opgedeeld in zeven gedeelten die naadloos op elkaar aansluiten. Helaas hoor je bij epics van andere groepen nogal eens een aan elkaar geplakte potpourri van verschillende liederen maar dat is geenszins van toepassing op deze song. Fraaie Mellotron partijen worden opgevolgd door subtiel akoestisch gitaargeluid. De zang is goed te noemen en het hele nummer ademt een bepaalde spanning uit. Dit komt echt niet enkel door het bezongen onderwerp. Het is meer de dramatiek die Phideax in het nummer weet te leggen waardoor het de gehele 20 minuten weet te boeien.

Naast de epic wordt dit album volgespeeld met een aantal kortere nummers. Zoals wel vaker met dit soort verzamel cd’s is de coherentie soms zoek en kom je vroeg of laat een miskleun tegen. Op dit album is die dubieuze eer weggelegd voor Ruffian On The Stairs. Dit eerste gedeelte van een trilogie was oorspronkelijk opgenomen voor de uitstekende cd “Ghost Story” die in 2004 het levenslicht zag. Toentertijd heeft de groep dit nummer laten vallen omdat het de vibe van het album zou aantasten. Een prima keuze volgens mij maar helaas vonden ze het toch nodig om het alsnog uit te brengen. Waar Phideaux normaal bekend staat als één en al subtiliteit is dat hier niet te horen. Keihard raggende gitaren vormen de intro voor dit overdadige nummer. Een band als Tool doet dit ook maar die weten precies wanneer dit wel en niet kan. Ook de vocale prestaties zijn niet van het kaliber van wat ik van ze gewend ben. Zoals zo vaak maakt Xavier gebruik van de vocoder, maar deze keer doet dit het nummer geen goed. Het tweede en derde gedeelte van de trilogie maken gelukkig weer een hoop goed. Het afsluitende gedeelte heeft dezelfde dreiging als het eerste gedeelte, maar het jasje zit nu als gegoten. De op R.E.M.’s Low lijkende gitaarpartij is mooi en Phideaux weet ook met zijn zang weer het juiste pad te vinden. Het afsluitende Titan is het rustigste nummer van deze bij elkaar geraapte cd. Dit nummer was oorspronkelijk geschreven voor een voorloper van de band Phideaux. Die groep opereerde onder de naam Satyricon, maar deze band kon nooit de daarvoor bestemde potten breken. Gelukkig is dit nummer wel meegegaan na de naam- en groepswijziging en nu dus voor het eerst in volle glorie op een cd te bewonderen.

Wil je nu een keer beginnen met een cd van Phideaux (wat ik ten zeerste aanbeveel!) zou ik deze plaat even laten liggen. Mocht je de collectie inmiddels compleet hebben, dan is deze cd een zeer fraaie uitbreiding van je toch al zo mooie cd collectie.

Sander Kok