PhideauxAlbum

Apart gezelschap dat Phideaux!

Het Amerikaanse collectief Phideaux houdt er wel van om er een stevig werktempo op na te houden. Het in de herfst van 2006 uitgekomen “The Great Leap” is immers al de vijfde plaat die de groep rond Phideaux Xavier en Rich Hutchins op de wereld los laat sinds begin 2004. Multi-instrumentalist, tekstschrijver en bandnaamdrager Phideaux Xavier is de drijvende kracht achter de groep Phideaux. Enkel drummer en percussionist Rich Hutchins mag zich met permissie van Xavier tot volwaardig bandlid rekenen. De heren worden zoals gebruikelijk tijdens elke release bijgestaan door een heel legertje aan gastmuzikanten en door vaste producer Gabriel Moffat.

De sound die Phideaux op haar laatste studioplaat “313” wist uit te dragen is weer ingewisseld voor de klankkleuren die het uit 2004 stammende album “Ghost Story” zo interessant maakten. Dat wil zeggen; de meer rustige psychedelische klanken van “313” hebben plaatsgemaakt voor de wat stevigere variant die op “Ghost Story” te horen viel. Nu heb ik van beide platen al een zeer positieve recensie mogen afleveren en het zou zomaar kunnen dat ook deze cd in de categorie ‘smaakmakers’ terecht komt.

Tekstueel zit het nog steeds goed bij Phideaux. De anti-politieke en pro-milieu teksten zijn weer erg sterk, al zijn ze soms wel tegen het absurde aan. Albumopener Wake Up laat gelijk horen wat deze cd voor ons in petto heeft. Een redelijk stevig nummer dat op zijn tijd behoorlijk vreemd uit de hoek kan komen. Ook de liefde van Phideaux Xavier voor aparte muziekinstrumenten hoor je tijdens deze track weer overal in terug. Het aparte rockgeluid van bands als R.E.M., James en Aemen hoor je in deze opener voorbij komen. Een sterk begin en je weet gelijk waar je aan toe bent, wel zo makkelijk.

Het dreigende The Waiting is weliswaar wat simpeler als dat we van Phideux gewend zijn, maar het is nog steeds een nummer waarmee Phideaux bevestigt wat voor talent deze groep bezit. Met Robert-Jan Stips gelijkende elektrische pianopartijen, agressief gezongen vocalen en subtiel gitaarwerk – voorwaar een fraai stukje vakmanschap. Via Abducted, dat gedomineerd wordt door een gitaarpartij die verdacht veel lijkt op die van Paranoid Android (Radiohead), komen we aan bij het magnum opus van deze cd. Deze eer is namelijk weggelegd voor Rainboy. Gezien de tekstregels “The ice is melting, come death in the waves. The water is rising, we must not stay” weten we qua tekst gelijk waar we aan toe zijn. Rainboy is met zijn ruim zes minuten durende tijdsduur gelijk het langste nummer van deze cd. De gelaagde gitaarpartijen van Xavier lijken nu nog beter uit de verf te komen, het strakke drumspel van Hutchins is een lust voor het oor, de fraaie intro van fluitist Hiker Frostbelt is mooi, mooier, mooist en de synthesizer / Minimoog partijen van Arlan Shierbaum glijden als een soepel lopende waterval langs je heen. Het afsluitende Last laat je voor de laatste keer ruiken aan het talent waarvan dit collectief overstroomt. Last is het rustigste nummer van deze pracht cd. De tekst is werkelijk adembenemend. In dit door Xavier geschreven lied gaat het over afscheid nemen. Nu is er over dit onderwerp al menig tranendal verschenen maar op de manier zoals Phideaux het heeft uitgeschreven hoor ik het maar zelden. Ik kan hier wel weer wat citaten deponeren maar je moet het ondergaan, dus u weet wat u te doen staat. Al met al een werkelijk schitterende afsluiter voor dit verder ook sublieme album.

Als afsluiter kan ik enkel het volgende concluderen: Phideaux heeft het weer geflikt!

Sander Kok