PymlicoAlbum

Er zijn van die platen waarvan je niet goed weet wat je ermee aan moet. Ze zijn niet per se slecht, noch qua compositie, noch qua geluid, maar toch missen ze iets. Dat gevoel bekroop me ook bij het beluisteren van “Directions” van Pymlico, een eenmansproject van de Noorse drummer Arild Brøter.

Brøter maakte deze opvolger van het debuut “Inspirations” niet alleen. Pymlico is weliswaar zijn project, maar hij heeft veel muzikanten in zijn netwerk – waaronder zijn broer Øyvind Brøter – waarmee hij zijn muziek gestalte geeft. “Mensen vragen me vaak of Pymlico een band is, of een naam die ik mezelf heb gegeven. Het is geen van beide. Pymlico is de naam van mijn project, dat bestaat uit mijzelf en de muzikanten waarmee ik me op het moment omring,” schrijft Brøter op zijn website.

De muzikanten kwijten zich prima van hun taak, dat moet gezegd. Zij zijn het ook niet waar ik moeite mee heb. Het zijn de composities en de arrangementen die me een beetje dwars zitten. Het is allemaal een beetje te netjes, te keurig en – vooral – te voorspelbaar. In elk nummer zit wel iets aangenaams, maar steeds bekruipt me het gevoel dat ik het allemaal eerder heb gehoord. Het openingsnummer Compliments Of Sharkey zou zo op een plaat van Alquin kunnen hebben staan, compleet met Hammond en de obligate saxofoon. In het nummer Heroes hoor ik echo’s van Steve Hackett’s vroege solowerk, toen hij net uit Genesis was gestapt. Zelfs de dwarsfluit ontbreekt hier niet.

The Little Grey Cells: best een aardig nummer, maar naar mijn smaak iets te braaf gespeeld. Het tempo zou best wat omhoog kunnen. Het zou interessant zijn van dit nummer een liveuitvoering te horen. In R.W. laat Pymlico zich van zijn ambientkant horen. Maar daarin hoor ik een gitaarsolo met exact het geluid van David Gilmour van Pink Floyd. 2280 bevat de nodige verwijzingen naar The Alans Parsons Project en een dozijn andere oude en nieuwe progrockacts.

Het laatste nummer, Regulus, is een verademing bij de rest van de plaat. Het duurt 18 minuten en daarin worden veel thema’s afgewisseld, waarbij af en toe een dissonantje niet wordt geschuwd. Daarmee duikt Pymlico voor het eerst een beetje de diepte in. Het kan dus wel!

“Directions” is geen slechte plaat, verre van, maar het blijft allemaal teveel keurig binnen de lijntjes. We kunnen alleen maar hopen dat Brøter op een volgend album wat meer de gebaande paden verlaat en iets meer ‘bite’ in zijn muziek stopt. “Directions”, juist dat meervoud is het manco aan deze plaat. Eén duidelijke richting zou de muziek ten goede komen. En misschien hier en daar wat zang… Had ik al verteld dat het album helemaal instrumentaal is? Een zesje.

Marcel Debets