RiverseaAlbum

Met hun eerste album “Out Of An Ancient World” onder de naam Riversea beroert het duo Marc Atkinson en Brendan Eyre in één akkoord diverse gevoelige snaren. Meer dan vijf jaar is aan dit album gewerkt, dat vrijwel volledig met behulp van internet tot stand is gekomen. Maar dan krijg je ook wat moet gezegd worden. Compositorisch en tekstueel hebben Atkinson en Eyre zonder twijfel een album neergezet dat zich moeiteloos kan meten met het (prog)solowerk van Neal Morse. Naast invloeden van Neal Morse (niet alleen tekstueel) horen we verder invloeden van Pink Floyd, Marillion en Mandalaband regelmatig terugkomen. Daarnaast doen opzet en sfeer van deze schijf ook denken aan albums van Steve Thorne en Paul Cusick (die ook heeft meegewerkt aan dit album, al is verzuimd hem in de ‘credits’ te vermelden…).

Atkinson en Eyre maken ook deel uit van de bezetting van Nine Stones Close. Daarnaast stelde Atkinson zijn stembanden beschikbaar voor Mandalaband (III en IV). In de personen van gitaristen Adrian Jones en Ashley Mulford vinden we Nine Stones Close en Mandalaband weer terug in Riversea. Een handvol muzikanten en zangeressen die verbonden zijn of zijn geweest aan Mostly Autumn maken de lijst van meewerkende muzikanten aanzienlijk.

De karakteristieke en expressieve stem van Atkinson vertoont overeenkomsten met die van eerder genoemde Neal Morse en Steve Hogarth. In sommige nummers neigt hij weer naar Peter Gabriel en Chris Thompson. Ademloos zul je het openingsnummer In The Beginning ondergaan. Vanaf de eerste zachte tonen word je als het ware in het album gezogen. Het spannende en aanzwellende toetsenspel van Eyre en de met emotie gevulde stem van Atkinson zorgen voor kippenvelmomenten. Kippenvel dat op het intieme The Song op je armen blijft staan, ook wordt met een ander timbre gezongen. Ik betrapte mij er zelf op met ingehouden adem te luisteren. De laatste minuten van dit nummer brengt Pink Floyd in de herinnering dankzij de woordloze zang van Jane Atkinson. Een voorbeeld van tekstuele diepgang kent If That What God Wants, wat gaat over hoe ver en diep het geloof in God kan (of moet) gaan. Ik vind het een van de vele hoogtepunten die het album rijk is. Niet alleen muzikaal, want ook de tekst zet je aan het denken.

Muzikaal wordt het album voor een groot deel gedragen door het gevarieerde toetsenspel van Brendan Eyre. Verwacht van de man geen wervelende toetsensolo’s en onnavolgbare loopjes. Het zijn de gelaagde synthesizerpartijen en mooi pianospel die het fundament leggen waar tal van gastmuzikanten hun bijdragen overheen leggen en tussendoor vlechten. Ook hier geen krachtpatserij en vertoon van spierballen. The Fallen is de uitzondering die deze regel bevestigt. Na een intro met sterk toetsenwerk klinken enkele stevige gitaarpartijen en laat Atkinson horen ook fel te kunnen uithalen.

Verder staat alles in dienst van het collectief. Het beste bewijs daarvan is het centraal op het album gelegen Eden. Dit nummer werd al geschreven in 2008 en enkele weken voordat de cd uitkwam vrijgegeven en gepubliceerd op de website van Riversea. Het refrein behoort tot de mooiste dat ik in lange tijd heb gehoord. Meerstemmige zang en orkestraal toetsenwerk tillen het nummer op naar enkele bombastische momenten die door gitaarspel van Paul Cusick met elkaar verbonden worden. Ook Still Home voltrekt zich in een zelfde afwisselende muzikale sfeer met hier fraai gitaarspel van Adrian Jones. Daarna word je weer ondergedompeld in de meeslepende en emotionele rust van onder meer Freeze The Frame dat veel, zo niet alles in zich heeft van no-man.

Riversea gaat met “Out Of An Ancient World” meedingen naar de titel ‘beste nieuwkomer van het jaar 2012’. Een album wat met zoveel gevoel gemaakt is en dat ook nog eens bol staat van muzikale kwaliteit en de volle 67 minuten weet te boeien, mag dat predikaat eenmaal dragen.

Hans Ravensbergen