RushAlbum

Indien je, zoals ondergetekende, een geestdriftige aversie hebt tegen covers in het algemeen, sta je vanzelfsprekend niet echt te springen wanneer je verneemt dat één van jouw favoriete bands een nieuw album uitbrengt louter en alleen maar gevuld met deze onaangename verschijnselen. Wat heb je als rechtgeaarde Rush-fan immers aan een heel album vol met covers van bands als The Who, Buffalo Springfield of The Yardbirds?

Toch kan zelfs de meest fervente coverhater niet om het feit heen dat dit uitzonderlijke trio zeker met iets bijzonders op de proppen is gekomen om zijn dertigjarige bestaan te vieren. “We thought it would be a fitting symbol to commemorate our thirty years together if we returned to our roots and paid tribute to those we had learned from and were inspired by”, schrijft Neil Peart in de liner notes van deze plaat.

Om die reden bevat “Feedback” acht door de band zelf geselecteerde muzikale eerbetonen aan Buffalo Springfield (For What It’s Worth en Mr. Soul), Eddie Cochran (Summertime Blues), Robert Johnson (Crossroads), Love (Seven And Seven Is), The Who (The Seeker) en The Yardbirds (Heart Full Of Soul en Shapes Of Things). Deze hommages zijn geschreven door Eddie Cochran en Jerry Capehart (Summertime Blues), Graham Gouldman (Heart Full Of Soul), Stephen Stills (For What It’s Worth), Pete Townshend (The Seeker), Neil Young (Mr. Soul), Arthur Lee (Seven And Seven Is), James McCarty, Keith Relf en Paul Samwell-Smith (Shapes Of Things) en Robert Johnson (Crossroads).

Na intensieve beluistering van “Feedback” moet zelfs ik bekennen dat bassist/zanger Geddy Lee, gitarist Alex Lifeson en drummer Neil Peart er zeker in geslaagd zijn dit gedurfde experiment tot een goed einde te brengen. Dat komt gedeeltelijk door hun beslissing om de plaat niet langer te maken dan een acht nummers tellend minialbum, waardoor de luisteraar niet de kans krijgt om verveeld te raken met het hele idee. De belangrijkste reden van het welslagen van dit project ligt evenwel verscholen in de uitbundige en grillige interpretaties van de klassieke materie.

“The music celebrates a good time in our lives, and we had a good time celebrating it”, schrijft Peart met recht in de liner notes van de ep. Daarmee slaat hij de spreekwoordelijke spijker op de kop, want Rush doet het originele materiaal veel eer aan. Elk nummer wordt door de drie leden met gepast respect behandeld en vaak minutieus gevolgd, terwijl ze ook nog eens iets persoonlijks toevoegen. Op deze manier klinken zowel de originele uitvoerders als Rush zelf in de nummers door.

Veel van de nummers op deze ep zijn in het verleden reeds meerdere keren gecoverd door allerlei verschillende bands of artiesten. In twee gevallen opteert Rush ervoor zijn vertolking zelfs te baseren op zo’n nieuwere interpretatie. Zo klinkt bijvoorbeeld Summertime Blues veel meer als een mengeling van de versies van The Who en Blue Cheer dan op Eddie Cochran’s origineel. Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor Robert Johnson’s Crossroads, dat de uitvoering van Cream als uitgangspunt kent.

De acht hommages hebben met elkaar gemeen dat de muziek veelvuldig herinneringen oproept aan de tijd waarin drie jeugdvrienden in een garage of kelder in Toronto covers van hun favoriete bands speelden. De eerbiedige, natuurgetrouwe vertolkingen bevatten immers alle geestkracht, bezieling en puur vermaak van een ultieme jam uit hun jeugd.

Met “Feedback” keert Rush weer terug naar het ruwe geluid uit zijn beginjaren, zodat de bekende cirkel weer rond is. De spelvreugde en onbevangenheid waarmee Geddy Lee, Alex Lifeson en Neil Peart dit project benaderd hebben, maken dit een passend geschenk ter gelegenheid van het dertigjarige bestaan van deze Canadese band. Ben nu wel benieuwd wat de drie heren voor ons in petto hebben voor hun veertigjarig jubileum…

Frans Schmidt