Spirits Of The DeadAlbum

Uit het altijd zonnige en broeiende Noorwegen komen de stoere retrorock-klanken van Spirits Of The Dead. Het betreft een hagelfrisse, jonge groep die zich bekwaamt de sound van de grijsgedraaide LP’s van hun ouders (ik vermoed: Uriah Heep, The Doors, misschien wat Black Sabbath en Led Zeppelin) nieuw leven in te blazen. Spirits Of The Dead is in 2007 opgericht, en gezien het feit dat hun debuut door een redelijk groot label wordt opgepikt, kan gesproken worden van een droomcarrière. Is het terecht?

O ja. Spirits Of The Dead is geweldig. Het slechts 37 minuten durende plaatje bevat 7 puntgave composities die zich gelijk willen nestelen in je brein. Alles lijkt te kloppen. De lange nummers bevatten prachtige solo’s, spannende toetsenklanken en de stem van Ragnar Vikse klinkt precies zoals je van een band als deze kan verwachten. De korte nummers, zoals het superaanstekelijke The Waves Of Our Ocean, klinken als een kruising tussen The Black Crowes en Lenny Kravitz. Bij My Wild Dream moet ik tevens denken aan hun Italiaanse collega’s Areknamés, die ze sowieso maar eens moeten bellen voor een tournee. Gedurende de hele plaat moet ik ook denken aan hun Zweedse evenknie Black Bonzo, waar ze ongetwijfeld ook graag het glas mee zullen heffen. En Fields Of Gold, waar ik zowaar mellotron in denk te horen, is zó aanstekelijk, dat ik het graag als single zou willen aanbevelen. Direct een videoclip bij maken!

Toch zijn het de twee lange nummers die de meeste indruk maken, zoals het ook goede progrock betaamt. Het openingsnummer White Lady/Black Rave klinkt in eerste instantie keurig volgens het boekje, maar halverwege krijgt het vrij onverwacht een muzikale diepte mee. Dat geldt ook voor Spirits Of The Dead (ja, ik weet het..), dat begint als een soort Crazy Horse zonder Neil Young, en dan halverwege middels solo’s en sfeertekeningen een haast spookachtig sfeertje krijgt.

Nadeel van dit soort prog is wel dat je ervoor in de stemming moet zijn. En of het internationaal veel potten zal breken is ook nog maar de vraag. Wie zit hier op te wachten? De jaarlijkse Uriah Heep-fanclubdag zal ongetwijfeld in hun nopjes zijn met een band als deze. Tenzij we deze zomer een revival van stonerrock-achtige verschijnselen meemaken (zou leuk zijn!), denk ik dat Spirits Of The Dead gedoemd is tot een bestaan in de marge.

Toch bewijzen collega’s als Beardfish, Black Bonzo en Areknamés dat er wel degelijk toekomst zit in deze substroming, zolang er maar ontwikkeling te bespeuren is. Wat dat betreft zal de toekomst moeten uitwijzen of Spirits Of The Dead ook dit pad zal volgen. Voorlopig is – vergeleken met bovenstaande concurrenten – dit debuut de puurste in de soort. Geen druppel water vind je in deze wijn. Het debuut van Spirits Of The Dead is een onbetwiste aanrader.

Oh, zes van zeven tracks staan op hun MySpace. Dat is nog een gul!

Markwin Meeuws