SupertrampAlbum

Het is 1977. In dit jaar vonden ook Tweede Kamerverkiezingen plaats. De grote winnaar van deze verkiezingen was de PvdA met een winst van tien zetels. De treinkaping bij De Punt begon op 23 mei 1977 om negen uur ’s morgens toen de intercity Assen-Groningen ter hoogte van het dorp De Punt in de provincie Drenthe, niet ver van de spoorwegovergang te Glimmen, door negen gewapende Zuid-Molukse jongeren gekaapt en tot stilstand werd gebracht. Uw scribent zit dan op school in Oegstgeest en tuft dagelijks met zijn buikschuiver (jongere lezers zullen dit begrip moeten googlen) door de Breestraat in Leiden. In deze allee bevindt zich muziekwinkel Plato, die in de jaren zeventig een bijzonder uitgebreide collectie symfonische rock – want toen heette dat zo in Nederland – in de bakken heeft staan. Tijdens een potje tafeltennis in de kelder van de school hoorde ik voor het eerste het nummer Give A Little Bit van Supertramp op Radio Noordzee en om eerlijk te zijn: ik was boos…

Supertramp was in korte tijd vanwege “Crime Of The Century” en in mindere mate “Crisis? What Crisis?” een favoriet bandje van me geworden. Waarom? Nou, ze deden iets nieuws of om in de huidige terminologie te blijven, ze deden aan innovatie. Supertramp kwam met progsongs die je kon meezingen en die bovendien airplay kregen van de radiostations. Vooral het album “Crime Of The Century” uit 1974 had met het nummer School grote indruk op me gemaakt. Je kon zelfs vaak dansen op deze progmuziek…

Ik was boos omdat Give A Little Bit mij veel te commercieel was. Ik voelde het als verraad. Achteraf kunnen we stellen dat de band pas met “Breakfast In America” het commerciële pad koos, maar dat kon ik toen nog niet weten. Maar goed, ik had alles al van Supertramp dus het nieuwe  album zou koste wat het kost ook in mijn platenkast komen te staan. Wat moest je in 1977 eigenlijk schuiven voor een elpee? Ik dacht een piek of fl. 18,- (guldens wel te verstaan). Voor een student was dat veel geld! Oké dan, na schooltijd haastje-repje naar Plato en het vinyl aangeschaft. Thuis op de pick-up (…) Give A Little Bit overgeslagen en direct naar kant twee gegaan om het langste nummer van de schijf te beluisteren. Ja hee, je was gek op epische tracks of je was het niet… Fool’s Overture klokt bijna elf minuten en laat je alle emotionele hoeken van de kamer zien, zelfs Winston Churchill doet mee. Voor mij by far het beste nummer dat Supertramp ooit heeft geschreven.

Toen ik voor deze recensie mijn oude elpee weer eens op de draaitafel vleide en me wederom verwonderde over die hoes met zijn besneeuwde vleugel, viel het me op hoe verrekte grijs ik Fool’s Overture had gedraaid in mijn adolescentie. Maar nu, na meer dan dertig jaar kreeg ik opnieuw tranen in mijn ogen op het moment dat Roger Hodgson pas halverwege het nummer met zijn ijle hoge stem zingt: “History recalls how great the fall can be. While everybody’s sleeping, the boats put out to sea. Born on the wings of time, it seemed the answers were so easy to find. Too late, the prophets cry, the island’s sinking, let’s take to the skaaaaaaay…”

Staan er nog meer leuke nummers op dit album? Nou dat valt best tegen: Downstream komt dan nog het meest in de buurt. Het nummer van Rick Davies is een pianobegeleide ballad met een wel hele prettige sfeer. Beluister hier het nummer.

Koop jij een album vanwege één briljant nummer? Ik dus wel, temeer omdat “Even In The Quietest Moments…” en met name het laatste nummer van de elpee Fools Overture de afsluiting lijkt van een periode: vanaf nu aan zou alles anders zijn bij Supertramp. Met meer dan 18 miljoen verkochte exemplaren van opvolger “Breakfast In America” ging de band voor het grote geld.

Joop Klazinga