Flower Kings, TheAlbum

Het lijkt wel of er binnen de progressieve rock een nieuwe stroming aan het ontstaan is, de retroprog. In toenemende mate worden er in ons genre immers cd’s uitgebracht die terug gaan naar de begindagen van de progressieve rock. Tot op heden waren het vooral nieuwe groepen die dit kunstje uithaalden. Sommige bij gebrek aan inspiratie, andere omdat zij de muziek vroeger gewoon beter vonden en weer andere omdat in de progressieve rock alles al eens is gedaan.

Met “The Sum Of No Evil” (synoniem voor Love) voert The Flower Kings, tot op heden goed voor veertien albums, dit kunstje ook op. Goed, de heren hadden al aangekondigd terug te gaan naar pure prog. De verrassing blijkt des te groter bij het daadwerkelijk beluisteren van het eindresultaat. Ik had wel een flink aantal luisterbeurten nodig om de volle omvang van dit kunstje tot mij door te laten dringen. Toen dat eenmaal gebeurd was zat ik verbouwereerd in mijn stoel, om vervolgens op te staan en een erg diepe buiging te maken!

Het internet en forums staan vol met discussies over de muziek van deze Zweden. Van overproductie en zelfplagiaat tot origineel en fantastisch, kortom we zijn het erg met elkaar eens. Feit is wel dat men vanaf het album “The Rainmaker” invloeden van jazz, ambient en zelfs pop heeft verweven in de nummers. Men is ook steeds meer gaan experimenteren. En dat is niet bij alle fans in goede aarde gevallen is. Het heeft ze wellicht ook nieuwe fans opgeleverd. Of de heren zich de kritiek nu hebben aangetrokken of niet, “The Sum Of No Evil” is gevrijwaard van al deze invloeden. Het is pure prog en anders niet. Of, zoals zij het zelf zeggen: ‘Flower Kings to the max’.

Wanneer we het openingsnummer One More Time beluisteren horen we gelijk al weer het vertrouwde geluid uit de begindagen van de Bloemen Koningen. De eerste teksten zeggen wat dat betreft al voldoende: ‘Is it the beginning of the end of the end of the beginning, now ending?’, zingt Hasse Fröberg. De fraaie intro doet muzikaal erg denken aan die van The Truth Will Set You Free van “Unfold The Future”. Het nummer is melodieus en wordt gesierd door mooie Mellotronklanken en de solo’s en toetsenloopjes op Moog van Tomas Bodin. De spetterende bas van Jonas Reingold en het gitaarwerk van Roine Stolt klinken weer ouderwets goed. Het is een ijzersterk begin van de cd.

Onvermijdelijk en ook vertrouwd zijn de epische nummers op een Flower Kings album. In het tweede nummer Love Is The Answer nemen de mannen dan ook meer dan 25 minuten de tijd om dit vierletterige antwoord te geven. In de politiek blinkt men vaak uit door lange antwoorden waarvan je na afloop afvraagt wat er eigenlijk is gezegd. Het antwoord wat hier wordt gegeven had van mij best nog wel 10 minuten langer mogen duren. Jemig, wat een mooi nummer is dit. Het staat bol van de afwisseling en roept veel herinneringen aan het oudere werk op.

Het door Roine Stolt gezongen Trading My Soul met een fantastische gitaarsolo brengt even rust in de tent. Slechts tijdelijk, want met The Sum Of No Reason wordt ons wat steviger werk voor de neus gezet. Dit nummer laat de wat hardere kant van The Flower Kings horen. Heftige gitaarriffs en soms rauwe zang die op enig moment zelfs even gelijkenis vertoont met voormalig bandlid voor even Daniel Gildenlöw.

Het enige nummer wat niet uit de koker van Roine Stolt komt is het instrumentale Flight 999 Brimstone Air, geschreven door Tomas Bodin. Een wat buitenissige titel, maar dat kennen we van Bodin. Kijk daar zijn solo-albums maar even op na. De verwijzing in de titel naar Circus Brimstone van het album “Stardust We Are” zit hem in een passage halverwege. Je hoort ook met regelmaat vreemde geluidseffecten. Het nummer heeft een rustige opbouw waarna Zoltan Csörsz een hoofdrol speelt met fenomenaal drumwerk. Zeg maar Zoltan to the max. Helaas is de comeback van deze Hongaarse drummer éénmalig, wat voor vele fans overigens een grote teleurstelling is.

Het album wordt afgesloten met het melodieuze Life In Motion. Ik garandeer dat je het refrein van dit nummer na drie keer luisteren meezingt. Wanneer je denkt dat het nummer is afgelopen, volgt na een korte stilte aankondigend tromgeroffel. Vervolgens vloeit een o zo mooie slepende en Steve Howe achtige gitaarsolo van Roine Stolt uit de speakers. Het afsluitende refrein ‘It’s like coming home, coming home again’ is niet alleen een passend, maar zeker een treffend besluit van deze geweldige plaat.

Met “The Sum Of No Evil” keren The Flower Kings terug naar hun eigen roots. De muziek is melodieus en het bruist en sprankelt dat het een lieve lust is. Het album voelt en klinkt als een soort van thuiskomen na een erg lange vakantie. En dat is niet alleen lekker, maar zeker ook een erg goede zet, al was het allemaal niet bewust zo bedoeld. ‘We hebben gewoon nieuwe nummers geschreven’, zegt Roine Stolt daarover. Uiteraard zullen de uiteenlopende meningen zich weer als een olievlek over het wereld wijde web verspreiden. En dat is maar goed ook, want het bewijst dat deze sympathieke Zweden nog lang niet zijn afgeschreven. En dat is erg goed nieuws, ook voor hen die misschien een beetje Flower Kings moe geworden waren.

Hans Ravensbergen