AirbagConcert

Op 14 maart 2014 opende het cultuurgebouw De Cacaofabriek in Helmond zijn deuren. Hiermee heeft Poppodium Lakei een nieuw onderkomen gevonden. Een week later werd de concertzaal ingewijd door de progressieve rockband Airbag. Speciaal voor deze gelegenheid reisde het Noorse gezelschap af naar Helmond voor een exclusief concert in Nederland.

Jammer genoeg (voor ons) was kort voor dit optreden toetsenist Jorgen Hagen vader geworden en dus moest hij in Noorwegen blijven om voor zijn kroost te zorgen. De toetsen waren dus niet live bij dit concert, maar kwamen uit een doosje. De mogelijkheid tot improvisatie en uitbreiden van diverse solo’s was dus niet mogelijk. En wat doe je dan als band als je eigen toetsenist niet kan: Juist, je neemt een extra gitarist mee, in de persoon van Ole Michael Bjorndahl (van de band Oak). Staan er toch vijf man op het podium. Maar zonder dollen; Bjorndahl was zeker een aanwinst bij het live spel van Airbag. Bjorn Riis kon zich nu volledig inleven in zijn solowerk en werkelijk briljant gitaarspel, Asle Tostrup kon zich vooral toeleggen op zijn zang en de ondersteuning op gitaar beperken. De muzikale gitaarlijn – met soms erg snelle uithalen – wordt door Bjorndahl goed neergezet.

Na de twee openingsnummers van het album “The Greatest Show On Earth” kondigt Tostrup aan dat ze het gehele album integraal gaan spelen. En zonder verdere onderbreking – zelfs niet om het applaus van het publiek in ontvangst te nemen – wordt het volledige album voor ons gespeeld. Dat alle bandleden voorheen in een Pink Floyd coverband hebben gespeeld is duidelijk te horen. Met je ogen dicht is het alsof je bij een optreden van deze grondlegger van de progressieve muziek bent. Maar ook met je ogen open! Want zelfs de videobeelden kloppen precies en zouden goed passen in een optreden van Pink Floyd. Het beeld waarbij een jongetje wegrent over het groene gras zou ook gebruikt kunnen worden door hun Britse collega’s. De show – die dan wel staat aangekondigd als de grootste show ter wereld – moet het toch doen zonder spectaculaire effecten en rondvliegende items. Sterker nog – behoudens de videobeelden – is het een vrij statisch geheel en de show moet het dus vooral hebben van de muziek die door de vijf mannen gespeeld wordt.

En dat laatste zit dus wel goed. De bandleden hadden er zin in en lieten zich zeker van hun beste kant horen. Stevige sferische muziek die in de nieuwe Cacaofabriek prachtig klinkt. Het geluid is goed afgestemd en het is duidelijk dat er aandacht is besteed aan de akoestiek in deze nieuwe popzaal. De muziek staat als een huis met drie gitaristen, een bassist – die ook nog eens een solo laat horen – en een stevige ondergrond door drummer Henrik Fossum. Deze laatste kan behoorlijk heftig te keer gaan, maar ook met zachte brushes gevoel in zijn drumwerk leggen. Het meeste respect en bewondering heb ik toch wel voor Bjorn Riis. Hij klinkt als een David Gilmour kloon met hier en daar een vleugje Steven Rothery.

Hoewel het geluid wel erg veel als hun grote voorbeeld Pink Floyd klinkt, is het toch wel erg knap om je eigen geluid te laten klinken als de eindtonen van Eclipse om vervolgens via Learning To Fly te kunnen switchen naar Echoes, waarbij je dan ook nog Hey You zou willen zingen. En dat allemaal binnen één minuut. Misschien niet erg origineel, maar wel geniaal.

Het tweede deel van de avond start stevig met de titelsong van hun tweede album “All Rights Removed”. Daarna wordt een selectie uit de eerste twee albums gespeeld, te beginnen met het prachtige Colours van hun debuut “Identity”. De nummers die daarna volgen zijn iets minder energiek en benadrukken het melancholische, atmosferische en melodieuze geluid dat op hun eerste twee albums te horen was. Zeker bij deze meeslepende nummers doet de band denken aan hun landgenoten Gazpacho. Gevoelig, dromerig en ingetogen kalm. Met Steal My Soul wordt het tempo weer opgevoerd om vervolgens met het epische nummer Homesick op grandioze wijze af te sluiten.

Twee en een half uur heeft een bijna uitverkochte zaal kunnen genieten van prachtige muziek. Er is volgens mij geen betere wijze om deze mooie nieuwe popzaal te openen. Het zuiden van ons land is een schitterende podium rijker. Ik hoop dat er nog veel mooie concerten mogen volgen in De Cacaofabriek te Helmond.

Verslag: Mario van Os
Foto’s: Ron Kraaijkamp (eerste foto: Marti van Os)