Anima Mundi - MangroveConcert

Zaterdag 18 juni 2011 staat in mijn geschiedenis aangetekend met een vlaggetje. Het was de avond waarop ik tot diep in de nacht een van de beste progressieve rock optredens bijwoonde, dat van Anima Mundi. Vijftien maanden later, op zaterdag 15 september 2012, was de Cubaanse groep terug op hetzelfde podium: de Lakei in Helmond. Het optreden maakte onderdeel uit van een Europees verblijf van bijna twee maanden, waarin naast concerten, de presentatie van een live dvd, cd en heruitgave van “Septentrión”, ook opnames waren gepland voor een nieuw album. Daarbij krijgt de groep op vele fronten de sympathieke medewerking en ondersteuning van Mangrove. De Apeldoornse groep waar Anima Mundi deze avond in een dubbelconcert het podium mee deelde.

Anima Mundi

Na het magistrale optreden van vorig jaar hoeft Anima Mundi voor veel liefhebbers geen nadere introductie meer. De bandleden waren destijds behoorlijk onder de indruk van hun eerste bezoek aan Europa en de (media-)aandacht die ze toen kregen. Zat het achter de schermen destijds niet echt mee, dit jaar was alles rondom de groep goed geregeld en georganiseerd. Het is voor hen een voorwaarde om te kunnen presteren waar ze erg goed in zijn: spelen. Doordat alles goed geregeld was, oogde men niet alleen meer ontspannen, het klonk allemaal nog beter.

Wellicht was de keuze van het minder bekende openingsnummer Jagannath Orbit niet helemaal de juiste. Het was wel het ideale nummer om in het spel te komen om even later volledig los te gaan in Time To Understand van het album “The Way” uit 2010. De Cubanen schudde het laatste beetje schroom van zich af, waarna met Flying To The Sun de zon op het podium volledig doorbrak. De aimabele en kortgeknipte Carlos Sosa ondersteunde zijn fraaie zang met wijde armgebaren en wist de zaal aan zich te binden. Naast materiaal van de eerste drie albums werd met The Return ook een nieuw nummer gespeeld, waarbij Mangrove-drummer Remco Engels ‘hardhitter’ en bodyguard van de band Manuel Govin kwam bijstaan in een spectaculair drumduel. Het maakte het Cubaanse feestje op het podium compleet, wat de mensen in de zaal niet onberoerd liet getuige het ovationele applaus.

Bandleider en schrijver van de meeste nummers is gitarist Roberto Diaz. De kleine en sympathieke Cubaan strooide het volledige optreden met fantastische gitaarpartijen. De man is met zijn spel belangrijk voor Anima Mundi. Net zoals Virginia Peraza dat is op toetsen. De frêle en introverte toetseniste wist ook live wel raad met het gelaagde en regelmatig orkestraal klinkende toetsenspel. Het was extra smullen toen Carlos Sosa in Cosmic Man naast haar kroop en zij samen op toetsen het nummer tot een climax brachten. Geheel rechts op het podium liet een onverstoorbare Yaroski Corredera regelmatig horen dat ook basgitaar een grote inbreng heeft in de muziek van Anima Mundi. Nadat de laatste tonen van The Threshold wegstierven verlieten de Cubanen onder luide bijval het podium. De zaal moest een paar minuten inspanning verrichten om ze terug op het podium te krijgen, waarna met Sanctuary de kers op de Cubaanse taart werd gezet.

Mangrove

De Apeldoorners van Mangrove hebben natuurlijk geen nadere introductie nodig. Met een optreden van Mangrove weet je wat je krijgt: prima (neo)progressieve rock muziek, enthousiasme en veel spelplezier. Mij smaakte het genoegen om al eerder optredens van de groep bij te wonen en daar zelfs over te mogen schrijven. Net als nu. En ik kan je meedelen dat dit geen straf is. Integendeel. De combinatie van Mangrove met Anima Mundi bleek deze avond een goede. Tegelijkertijd is ook het contrast vrij groot.

Waar de Cubanen vrij introvert overkomen en geconcentreerd in hun spel op gaan, probeert Mangrove onder leiding van de extraverte Roland van der Horst zo snel mogelijk het vuur aan te steken. En dat lukte de Mangrovians ook deze avond. Ze moesten daar deze keer wel extra hun best voor doen, want het publiek had ondanks een half uur pauze nog veel aandacht voor de bandleden van Anima Mundi bij de merchandise. Zoals gebruikelijk viel er op het spel van Mangrove niets aan te merken. Het stond ook deze avond als een huis en de groep klonk zo symfonisch als het maar kon. Halverwege het optreden liet Roland van der Horst zich gelden en maakte hij zijn haast gebruikelijke ronde door de zaal. Niet nadat hij onder de toetsenborden van Chris Jonker was doorgekropen en naast hem verscheen en wat later aan het andere einde van het podium op een speakerbox met gevoel voor show een spetterende solo ten beste gaf. Even later dook hij weer op in de pal naast de zaal gelegen caféruimte, waar hij enkele achterblijvers liet schrikken…

Assisteerde Remco Engels nog Manuel Govin in het optreden van Anima Mundi, Govin betaalde deze dienst terug door op zijn beurt een spetterende bijdrage te leveren aan het optreden van Mangrove. De zoals altijd degelijk spelende Pieter Drost maakte daar graag een stapje voor opzij.

De setlist bestond ook deze keer weer uit een collectie van ’the best of’ uit de catalogus met een accent op “Beyond Reality”. Dit album dateert al weer uit 2009 en de nummers zijn de afgelopen jaren talloze keren live gespeeld en inmiddels op dvd uitgebracht. Het gevaar bestaat dan ook dat een optreden voorspelbaar wordt, hoe goed en degelijk het allemaal ook gebracht wordt. Aan het enthousiasme in de zaal was dit niet te merken. En daar doe je het als band uiteraard voor.

Verslag en fotografie: Hans Ravensbergen