PFMConcert

Verslag & foto’s: Maarten Goossensen

Italië, volgens velen het land van de olijfolie, pizza, de stad Rome en de pesto. Maar volgens ons symfomanen natuurlijk ook het land van Banco, PFM en Fabio Zuffanti. Dit jaar ben ik voor het eerst met mijn gezin naar dit heerlijke land op vakantie geweest. In het kleine plaatsje San Felice Del Benaco aan het bekende Gardameer. Toen we na de eerste dag in de nabijgelegen badplaats Salo boodschappen gingen doen, veroorzaakte ik bijna een ongeluk. Ik had namelijk een aanplakbiljet gezien dat een concert van PFM aankondigde in die stad. Dat is gewoon een lot uit de loterij. Het grote PFM, live!

Het bleek dat er tussen 20 juli en 9 augustus het Estate Musicale De Garda festival was gehouden. Een internationaal festival waarin de viool centraal stond. PFM zou eerst op 26 juli optreden, maar dat concert was verplaatst naar 23 augustus wegens slecht weer. Had ik even geluk!

Lungolago Zanardelli is een prachtige boulevard met gezellige terrasjes en ligt pal aan het Gardameer. Een flink stuk er van was afgezet voor dit openluchtconcert. Er waren ruim 500 stoelen die allemaal bezet waren. Samen met mijn zoon (PFM behoort immers tot de muzikale opvoeding) namen we plaats tussen allemaal dolenthousiaste Italianen. Het optreden stond in het teken van het uit 2013 afkomstige album “In Classic” wat een ode is aan de grote klassieke componisten en waarbij klassieke invloeden zijn toegevoegd aan PFM nummers. Ze hebben dit concept al eens met een compleet orkest uitgevoerd (zie: http://www.youtube.com/watch?v=lDkveQiRY5U) maar dit keer maakten ze gebruik van een klein sextet en een extra violist.

Rond 21:15 uur maakte de drie legendarische mannen hun opwachting. Drie totaal verschillende karakters: de sympathieke en extraverte Franz Di Cioccio die nog altijd drumt of zijn leven er vanaf hangt, gitarist Franco Mussida met lang grijs haar tot op het midden van zijn rug en de introverte bassist Patrick Djivas die tegen een barkruk moest steunen en die wanneer hij even niets hoefde te doen in slaap leek te sukkelen. Maar al bij het eerst stuk, Il Flauto Magico, werd heel duidelijk dat Patrick Djivas een uitzonderlijk goede bassist is. Ongelooflijk hoe strak en soepel hij de meest inventieve baslijnen uit zijn instrument tovert. Je kunt het nummer hier zien: http://www.youtube.com/watch?v=pSrH52_VvPw.

Bij het eerste deel van het optreden lag de nadruk bij de klassieke stukken. PFM heeft deze stukken uitstekend weten te bewerken, zodat de kracht van het origineel overeind is gebleven en de toevoeging van bas, gitaar en drums een mooie meerwaarde vormt. In het Daza Slava n. 1 zit een fenomenale gitaarsolo van Franco Mussida. Vanuit mijn ooghoeken zag ik mijn zoon met open mond kijken (na afloop van het nummer zei hij: “zo, die opa kan echt goed spelen!”)

Het tweede deel stond in het teken van PFM nummers. Geweldig om deze stukken eindelijk eens live te horen. Tot mijn vreugde werden mijn favoriete albums “L’Isola di Niente” en “Storia di Un Munito” niet overgeslagen. Van het eerste werd het complexe La Luna Nuova ten gehore gebracht en van de tweede het briljante Impressioni Di Settembre (met dat zalige toetsenthema!) en het lyrische Dove…Quando. De zang werd hier verzorgd door Franz Di Cioccio die het drumwerk voor een aantal nummers aan Roberto Gualdi overliet. Wat een geweldige frontman is hij. Hij zingt met zijn hele lichaam en gaat helemaal in het geheel op terwijl, heel typerend, er een stuk of zes drumstokken aan de voor en achterzijde van zijn broek waren gestoken. Deze twee nummers vormden voor mij dan ook de hoogtepunten van het optreden.

Samen met de prachtige locatie en het dolenthousiaste publiek werd het een warme zomeravond om nooit meer te vergeten.