RicocherAlbum

Welk een uitdaging moest Ricocher aangaan om na de prima debuut-cd “Quest For The Heartland” met een langverwachte opvolger te komen? Na de release van dit debuut heeft de band veel tijd gestoken in het op de Nederlandse podia presenteren van haar materiaal en ‘jojoot’ daarbij van kleine naar grote zalen en duikt bij verschillende bands op in het voorprogramma.
Daarbij maar meteen de kanttekening dat het voor bands van het allergrootste belang is om de combinatie hard werken op de podia en het (liefst) jaarlijks uitbrengen van een cd te prolongeren. Het voordeel is dat je in de media en met name het nieuwe medium ‘website’ wordt gelezen en de nieuwtjes en optredens makkelijk voor de lezers zijn op te snorren.

Terug naar het zojuist uitgebrachte “Cathedral Of Emotions”. Eigenlijk is het een voortzetting van de eerste mini-cd, met dien verstande dat er nu een volwassener sfeertje is gecreëerd. De nummers klinken gewoon meer ‘af’. Was het op “Quest For The Heartland” nog zoeken naar de emotie om de gevoelige snaar bij de luisteraar te raken, dan is dat bij deze meteen rechtgetrokken. De nummers hebben een stevig symfogehalte. Zo heeft Haunted By Dreams een spannend intro en dito refrein en is een prima gekozen opener dat de sfeer goed bepaald voor het verdere verloop van het album. Vooral de afwisseling van toetsen en gitaar komt spetterend over, met goed naar voren gehaald toetsenwerk. Child Inside heeft een hoog Pendragongehalte. Een zwaar beladen symfo-kar wordt door toetsenist John van Heugten getrokken en heeft bij mij meerdere luisterbeurten achter elkaar gekregen.

Met de titelsong Cathedral Of Emotions merk je dat er flink aan de opbouw van de nummers is gewerkt. Een ingetogen intro met mooi pianowerk op de voorgrond en na zo’n anderhalve minuut komt het nummer echt los. Een pluim voor gitarist Bart van Helmond, die na acht minuten een heerlijke gitaarsolo op je afvuurt. Een schitterend nummer dat eigenlijk tot het hoogtepunt van de cd gerekend kan worden.

Met Out Of Hands wordt er een nogal jolig sfeertje neergezet. Een (te) drukke toetsenpartij geeft het toch al gedreven nummer veel vaart en wijkt af van de rest van het repertoire. Het nummer doet sterk denken aan Childhoods End? van Marillion, maar dan met een flinke turbo er op. Het stemgeluid van Erwin Boerenkamps is zeker sterker geworden. Hij weet in Painting een mooie zanglijn neer te zetten. Dit nummer is eigenlijk een ballade die na de voorgaande stukken enige rust brengt. Fugitive kan mij minder bekoren. Een doorsnee song die een beetje de weg mist die het eigenlijk zo goed is ingeslagen. Er wordt teveel uitgegaan van het “platte” materiaal waarbij in de opbouw en afronding weinig afwisseling valt te ontdekken. Het slepende Mask Of Illusions dat met kracht en energie wordt gespeeld heeft verrassende wendingen en is een mooie afsluiter.

Ik maak mij geen zorgen om de toekomst van Ricocher als zij de Nederlandse podia blijven bewerken en mooie cd’s als “Cathedral Of Emotions” uitbrengen. Integendeel, buitenlandse podia behoren nu al tot de mogelijkheden en dan moet ik direct denken aan bands als IQ, Jadis en Pendragon die dat al jaren uitbuiten. De band is er zeker klaar voor.

Ruud Stoker