MarillionAlbum

Ha, een nieuwe liveplaat van Marillion-met-Fish!

De oppervlakkige reactie kan moeilijk anders zijn dan deze ietwat ironische uitroep, zo kort na het verschijnen van de boxset “Early Stages” met niet minder dan zes schijfjes aan live-materiaal uit het Fish-tijdperk. Na deze release uit 2008 vervolgt EMI in 2009 de verwennerij / uitmelkerij (doorhalen wat niet van toepassing is) met liefst drie re-releases: “The Thieving Magpie“, “Live From Loreley” en deze “Recital Of The Script”. Elk van deze releases is eerder op diverse media beschikbaar geweest en elk wordt nu, opgepoetst en wel op dubbel-cd uitgebracht.

“Recital of the Script” werd oorspronkelijk in 1983 op VHS uitgebracht (kent u die uitdrukking nog?) en in 2003 op dvd. Dat de huidige heruitgave een autonome beslissing van EMI was en het feit dat de tracklist op elke editie iets anders was, geeft het geheel toch een wat wrange bijsmaak. Het goede nieuws voor wie nog geen enkele editie in huis had: deze editie maakt, in elk geval qua muziek, de beide vorige overbodig. Het goede nieuws voor wie wel al (een) eerdere editie(s) had: het geluid is in de Abbey Road studio volledig opnieuw gemasterd vanaf het basismateriaal. Hoewel dit basismateriaal zijn beperkingen had, klinkt het geluid, een enkele onzuiverheid in vooral de wat steviger passages daargelaten, behoorlijk goed.

Genoeg technisch gezeurd, over naar de muziek. “Recital of the Script” brengt ons terug naar het Hammersmith Odeon stadion te Londen, 19 april 1983, de laatste avond van de “Script For A Jester’s Tear” tour. De nog jonge band speelt het gehele gelijknamige album (zij het in vrij chaotische volgorde), de gehele “Market Square Heroes” ep (die naast het titelnummer nog uit Three Boats Down From The Candy en Grendel bestaat) en tenslotte nog Charting The Single, de b-kant van de op single uitgebrachte albumtrack He Knows You Know. Daarnaast staan enkele van Fish’ beroemde (dan wel beruchte) monologen integraal tussen de muziek.

Op het enthousiasme van de band valt uiteraard niks af te dingen. Aangezien het indertijd nog om vers materiaal ging, worden de studioversies meestal vrij trouw nagespeeld, maar de band is toch ook niet bevreesd hier en daar lekker te jammen of anderszins af te wijken. Ondanks de dominante aanwezigheid van hun woest beschilderde frontman, spelen Steve Rothery, Mark Kelly en Pete Trewavas ook de sterren van de hemel. Enkel drummer Mick Pointer, die op de studio-opnamen al niet echt een verpletterende indruk maakte, valt hier met recht uit de toon. Dat hij direct na deze tour uit de band gezet zou worden, is inmiddels een bekend onderdeel van de geschiedenis. Fish, die de liner notes bij de cd verzorgde, is niet te beroerd geweest ook hier een paar redelijk genuanceerde alinea’s aan te wijden.

Over het onderliggende materiaal is genoeg geschreven, toch? “Script For A Jester’s Tear” is waarschijnlijk het meest legendarische neoprog-album aller tijden (op deze plek mag eventueel een zuinige opmerking over de miskenning van Twelfth Night gemaakt worden), terwijl het overige materiaal (met name Charting the Single en Market Square Heroes) nog iets duidelijker de verwevenheid van de vroege neoprog met de toen contemporaine punk en new wave laten horen (een mix waarin de zojuist genoemde landgenoten groot gebleven zijn). Grendel is een vrij duidelijke Supper’s Ready-pastiche… maar wat waren veel progliefhebbers van de oude stempel dáár indertijd blij mee.

Voor de oppervlakkige fan die graag één live-album van het oude Marillion wil hebben, zijn er betere opties (met een bredere tijdsspanne) denkbaar. De minder oppervlakkige fan weet wat hij hier kan verwachten… en weet dat het goed is.

Casper Middelkamp