#123: Harvest Interview

Interview en tekst: Maarten Goossensen

Het Spaanse Harvest heeft onlangs zijn indrukwekkende debuutalbum “Underground Community” uitgebracht. Een album vol prachtige symfonische popliedjes die stuk voor stuk klinken als een klok. Er stroomt ook Nederlands bloed door deze band, zangeres Monique van der Kolk groeide tot haar 20^ste op in Nederland.

“Ik ben in Groningen opgegroeid” vertelt de knappe zangeres. “Mijn vader is Nederlands en mijn moeder is Spaans. Toen ik 20 jaar was verhuisde ik naar Barcelona. Ondanks dat ik tweetalig ben opgevoed en ik de cultuur goed kende, door alle vakanties en de familie en vrienden die ik er al had, was het best een impulsieve actie om naar Spanje te verhuizen. Natuurlijk had ik meteen al voordelen, mijn broer woonde er al en ik had familie waar ik op terug kon vallen. Ik kon ook eerst in het vakantie-appartementje van mijn ouders wonen. Mijn ouders zijn later ook naar Spanje verhuisd. Inmiddels woon in er 12 jaar met veel plezier”.

Harvest is een nieuwe band in het genre. Monique vertelt dat de band pas twee jaar geleden is opgericht: “Ik was op zoek naar een band om in te zingen, ik had echt zin om iets te ondernemen. Via een muziekadvertentie site kwam ik in contact met Jordi Prats (gitaar) en Jordi Amela (toetsen). Die twee kennen elkaar al jaren en maken al heel lang muziek samen. Op dat moment speelden ze in de band Dracma en zochten ze iemand om de achtergrondstem in te zingen. We bleken heel erg dezelfde smaak te hebben qua muziek en er was echt een klik. Ik ging bij ze langs, zong het een en ander in en toen was het raak hahaha”.

Als ik Monique vraag of we het hier over de neo-prog band Dracma hebben die in de jaren ’90 het geweldige album “A Fine Stormy Weather” uitbrachten, reageert ze erg enthousiast “Ja, jaaa! Ken je dat album? Oh, dat zullen ze gaaf vinden om te horen”. Ik ben benieuwd hoe hier een nieuwe band uit voortgekomen is. Monique: “Twee maanden later bracht ik een liedje mee op gitaar dat ik graag wilde bewerken en ik vroeg ze of ze mij daarmee wilden helpen en zo ontstond het nummer No Return. Daarna ontstonden de nummers The Story Of Tim Bellas en She Tries. We waren echt enthousiast. Harvest was geboren”.

Betekent dit nu dat Dracma verleden tijd is? “Tja, dat is misschien een beetje riskant voor mij om te antwoorden” vertelt Monique, “maar ik waag de gok. Dracma werd na ongeveer 10 jaar weer tot leven gebracht en ze hebben hun derde cd “Ubud” eindelijk afgemaakt. Maar nu zijn we zo op Harvest gefocust dat ik denk dat er voor Dracma geen plekje meer is, maar goed, wie weet”.

Hoe zijn de andere leden eigenlijk bij de band gekomen? Monique: “We hadden een hele reeks nummers geschreven en uitgewerkt in de maanden daarna, het ging vrij snel eigenlijk. We zagen ineens dat we veel liedjes hadden en dat we eventueel konden gaan denken aan optredens e.d. Dus klopten we aan bij Roger Vilageliu die basgitaar speelde op Dracma´s album “Ubud”. De twee Jordi’s kenden hem goed en ze dachten dat hij er goed bij zou passen. Hij zei meteen “ja”, dus dat was snel geregeld. Met de drummer ging het iets trager. Via dezelfde muziekadvertentie site hebben we een advertentie geplaatst. Er zijn verschillende mensen op auditie gekomen, maar toch klikte het aldoor niet. De ene kwam niet opdagen, de ander begreep onze muziek niet echt goed…Tot Alex Ojea om de hoek kwam kijken! En heel toevallig was het een oude jeugdvriend van Jordi Amela!! En dat wist ie dus niet toen hij op de advertentie reageerde! Hij kwam op auditie en het zat meteen snor. Dat was in oktober/november 2008. In december 2008 hadden we ons eerste concert, dus hij moest meteen aan de bak”.

Het feit dat de muziek van Harvest minder neo-prog klinkt dan die van Dracma wijt Monique niet aan haar eigen invloed “ik denk dat de twee Jordi’s bewust geen neo-prog wilden maken voor Harvest. Je wil jezelf niet gaan herhalen. De keuze om met Harvest deze stijl van muziek te gaan maken was een bewuste keuze die we met z’n allen hebben gemaakt. Zelf vind ik het moeilijk om onze muziek te omschrijven. Ik zeg altijd dat mensen moeten luisteren en daarna naar hun gevoel moeten luisteren. We willen er niet meteen een etiket op plakken. Het is een mengsel van pop, rock en symfonische rock. De twee Jordi’s zijn helemaal weg van ELP, Camel, Marillion en Genesis en zelf houd ik ook ontzettend van progmuziek, maar we vinden niet dat onze muziek daarom ook maar helemaal die richting op moet gaan”. Ik vertel Monique dat ik hun muziek zou omschrijven als symfonische pop: “Oh dat vind ik een mooie omschrijving! Klinkt ook goed”.

Alle teksten op het album “Underground Community” zijn van de hand van Monique, ze verteld hierover: “sommige teksten zijn gebaseerd op eigen ervaringen, andere gaan meer over alledaagse dingen. The Story of Tim Ballas vind ik een mooie tekst. Vooral omdat ie niet precies uitlegt wat er gaande is, maar toch kan je het begrijpen als luisteraar. De teksten op Change Life vind ik ook erg mooi als ik dat van mezelf mag zeggen. Ik houd niet erg van simpele teksten, daarom is het schrijfproces niet altijd makkelijk”. Zelf vind ik de tekst van No Return erg mooi, je kan de pijn gewoon voelen. Is dit zo’n tekst gebaseerd op eigen ervaringen?  “Dat is wel een intieme tekst ja” zegt Monique “Je voelt meteen al door de muzikale sfeer dat het geen vrolijk nummer is. En de tekst onderstreept het heel erg. Dit is een van de meest “letterlijke” teksten zeg maar. Je ziet meteen waarover het gaat. Althans, dat denk ik!!”

Is het niet moeilijk je zo open en kwetsbaar op te stellen met zo’n tekst? Besef je dat veel mensen het zullen lezen als je aan het schrijven bent? “Nee, ik denk dat je beter niet stil kan staan bij dit soort dingen. Dan roep je barrières op voor jezelf en uit je je niet honderd procent. Ik schrijf gewoon wat op een bepaald moment in mijn hoofd komt, of als ik de muzikale lijnen hoor voor een nieuw nummer. Bij het schrijven ontstaat meestal eerst de muziek en daarna komt de tekst. Soms kan het ook zijn dat er een idee bestaat voor een tekst en daaromheen de muzikale sfeer wordt bepaald”.

Grote kracht van de muziek van Harvest is het prachtige intense en volle stemgeluid van zangeres Monique van der Kolk. Ik vraag haar of ze ook zanglessen volgt. Monique: “Dank je wel voor het compliment! Ik heb altijd veel gezongen thuis. Mijn broers maakten dan cassettes voor mijn radiootje en dan zong ik lekker mee! Zanglessen heb ik nog maar sinds kort: bijna drie jaar inmiddels. Het opnemen van het album was soms ook best lastig. Het nadeel is dat ik ook gewoon mijn baan heb. Dus daarna opnemen was soms erg lastig. Dat je een slechte dag had hielp dan niet echt bij relaxed iets inzingen. En ik ben nogal kritisch, dus je hoort altijd weer een fout ergens die je er per se uit zal halen!! Gelukkig zeggen de andere bandleden ook wel “he Monique, het is goed zo!”. Ik denk dat we erg tevreden kunnen zijn over het resultaat!”

Op het album staat ook een geweldige cover van Marillion (Waiting To Happen) Ik ben benieuwd hoe dit nummer tot stand gekomen is, Monique: “Mellow Records (Italië), zou een tribute to Marillion cd opzetten. En Jordi Amela regelde dat wij er ook bij konden. We hadden Waiting to Happen al eerder gespeeld, dus we wisten al dat we deze track zouden coveren, maar in ons eigen jasje. Toen het klaar was zeiden ze bij Mellow: “Dat klinkt retegoed!!!” En zo dachten we er zelf ook over… Een aantal maanden later zeiden we: “waarom zetten we hem niet op Underground Community?” Zo gezegd, zo gedaan. Hij past er prima tussen, en de cover is gewoon te goed om niet te delen…”

De band heeft meer met Marillion. Op 1 februari 2009 stonden ze in Barcelona in het voorprogramma van de band. “Wat een ervaring was dat zeg!” vertelt Monique enthousiast “Het was nog maar ons derde optreden, maar wat een magisch half uur was dat! De fanclub van Marillion in Spanje (The Web Spain) hielp ons aan het optreden. Via een vriend van mij die groot fan is van Marillion kwam onze demo terecht bij TWS. Ze zeiden allemaal: Goed die Harvest! Dus zij regelden met de roadmanager van Marillion dat we konden spelen”.

Wat zijn de plannen voor de toekomst?  Monique: “De plannen voor nu zijn onszelf zoveel mogelijk promoten en hopen dat we een eigen publiek vormen. Op korte termijn hebben we een datum in zicht en dat is 29 mei 2010. Dan geven we ons “Underground Community presentatieconcert” in een goede concertzaal in Barcelona. Tot nu toe hebben we alleen in slechte zaaltjes gespeeld (behalve met Marillion dan) en we willen een zo mooi en goed mogelijk concert bieden. Dat is voor ons een belangrijke dag. Dat er maar veel mensen zullen komen en op die manier meer interesse krijgen in onze muziek. Verder zijn we bezig met het schrijven van nieuwe nummers. Optreden in Nederland zou verder ook een droom voor mij zijn, ik zou echt niets liever willen”.