Perfect Beings – Vier is drie keer scheepsrecht

Datum: januari 2018
Interview en tekst: Maarten Goossensen

Het derde Perfect Beings album is een epische tour de force die je zelden tegenkomt. Het beluisteren van dit album staat gelijk aan een adembenemend avontuur. Het is pas het derde album van deze Amerikanen, maar het is een schot in de roos. Ik neem contact op met Johannes Luley. Zanger Ryan Hurtgen schuift ook aan.

Van harte gefeliciteerd met jullie nieuwe album “Vier”. Kun je iets vertellen over het album en het over het proces van schrijven en opnemen?

Johannes Luley: Hallo Progwereld lezers! Bedankt voor je felicitatie en dank je wel dat je ons de mogelijkheid biedt om over ons nieuwe album te praten. Vrijwel direct na de release van ons tweede album “II” zijn zanger Ryan Hurtgen en ik direct begonnen met het opnemen van wat ruwe schetsen voor nieuw werk. Normaal gesproken komt Ryan altijd wel met een aantal piano thema’s die we dan vervolgens helemaal uitwerken. Maar in het geval van dit nieuwe album hebben we alle drie (in die tijd bestond de band nog maar uit drie personen) het framewerk voor een lang nummer voor onze rekening genomen. Jesse Nason begon met Vibrational, Ryan werkte aan Guedra en ik plantte de eerste zaadjes voor The Golden Arc. Anunnaki is door ons drieën gecomponeerd.

Zoals altijd heeft Ryan alle teksten voor zijn rekening genomen, ik was zelf verantwoordelijk voor de productie en de mix van het album. Pas toen alles in de steigers stond hebben we eerst de drums opgenomen en de baspartijen, daar boven op hebben we de rest gebouwd.

Het was dus van het begin af aan de bedoeling om 4 suites te maken. Het is niet in de loop van de tijd zo ontstaan?

JL: dat klopt, vanaf het begin hadden we dit voor ogen.

Het album zelf bevat maar liefst 18 tracks. Hebben jullie eerst de nummers geschreven en toen een soort van schifting gemaakt of hebben jullie dat anders aangepakt?

JL: we hebben de vier songs echt zo gemaakt als ze nu zijn. Dit was precies wat we voor ogen hadden toen we begonnen. Een paar nummers zoals Pound Of Flesh en Patience waren apart geschreven en ingevoegd, maar de rest maakt echt deel uit van het grote plan en dat was: vier lange songs, uitbrengen op dubbel vinyl en op elke zijde één nummer. Niet veel artiesten hebben dat aangedurfd sinds het Yes album “Tales Of Topographic Oceans”. We wilde dat “Vier” over de gehele linie een sterk en betrokken album zou worden. Het was echt een onderneming van epische proporties om te maken en een ervaring die ik nooit had willen missen!

Helaas moesten we alles in 18 stukken knippen in verband met het goed kunnen downloaden van het album. Op de vinyl versie zitten er geen stiltes tussen de nummers en loopt alles in elkaar over. Ook op de cd zitten er geen stiltes tussen de nummers. De cd bevat wel 18 tracks zodat je makkelijk kunt schakelen. We hopen het album ook als download in FLAC formaat aan te bieden waarin ook de stiltes tussen de nummers weggelaten zijn.

Is het niet erg ingewikkeld om zo’n episch album te maken als je met zijn drieën bent? Is er iemand die op het einde een knoop doorhakt of gaan jullie altijd voor consensus?

We zijn echt een democratische band en iedereen moet alles goed vinden en alles goedkeuren. Uiteraard waren er veel discussies en zo’n proces is echt niet altijd eenvoudig. Soms moet je concessies doen of onderhandelen. Voor het grootste deel kun je wel stellen dat we op één lijn zaten, helemaal toen we met de afronding en de mix bezig waren. Toen realiseerde we ons echt “shit, dit is echt geweldig!” De laatste twijfels die er nog waren vielen toen weg.

Bij mijn eerste luisterbeurten voelde het album wat vreemd aan. Het voelde als een stel losse nummers. Maar langzaam aan groeide die ‘losse’ nummers echt tot een geheel. Ik moest denken aan films als Magnolia en Crash, je ziet een verzameling scenes en naar verloop van tijd blijkt het allemaal met elkaar verbonden te zijn. Was dat wat jullie voor ogen hadden?

JL: Een perfecte uitleg, dit was 100% onze bedoeling! Jij hoort overigens meer losse nummers, maar dat komt omdat je een download van het platenlabel hebt gehad. Zoals ik al zei zitten er op de cd en de LP geen stiltes tussen de nummers.

Is het een concept album of is er een soort van rode draad?

JL: het is zeker een concept album. Maar het antwoord hierop laat ik liever aan Ryan over.
Ryan Hurtgen: “Vier” gaat over het besef dat mensen steeds meer versmolten raken met technologie en machines. Zie het als een meditatie over onze worstelingen en overwinningen die we hebben in deze moderne wereld. Elk van de vier suites vertellen een eigen verhaal, maar ze zijn weldegelijk met elkaar verbonden. Elk nummer bevat een zoektocht naar een ‘sleutel’ of ‘geheim’. Deze leiden vervolgens tot nieuwe kennis of antwoorden op levensvragen.

Het viel mij op dat de woorden “the center” op verschillende plaatsen in het album opduiken. Is dat een soort centraal thema op dit album?

RH: het betreden van ‘het centrum’ komt voor mij neer op dansen, muziek, surfen en yoga. Als ik dit zing in bijvoorbeeld Guedra – A New Pyramid, circuleer ik in een ingewikkeld 6, 7, 8, 6 ritmepatroon. De enige manier waarop ik dat kan laten werken is door het middelpunt te vinden. Tekstueel is het erg abstract. Geen idee waar ik was toen ik dit soort dingen schreef. Ik zat gevangen in een soort verlaten avontuur op zoek naar piramides, maar het bleek de piramide met de behoefte leer van Abraham Maslov te zijn.

Het nummer The Golden Arc voelt erg cineastisch, waar gaat dit nummer over?

RH: The Golden Arc is een episch verhaal over Amerika. Het werd voorgesteld als een droom waarin ik terug in de tijd keek door een persimmon boom te bekijken (fruitboom die veel in Zuid-Amerika, de VS en het Midden Oosten voor komt, red), een symbool uit mijn kindertijd. Ik stelde me voor wat er door de jaren heen op deze plaats was gebeurd, van de vroege Powhatan-cultuur tot de uitgestrektheid van wat Amerika werd. Deze evolutie weerspiegelt prachtig door de muziek. Voor mij is Amerika slechts een idee. Op de een of andere manier richt ik onze collectieve Amerikaanse droom in het tijdperk van Trump, (“zij praten over de muur”), het idee van grenzen in het algemeen en de geheimen van de “sleutels tot het koninkrijk” in een tijdperk van informatie en technologie overbelasting, en hoe de wereldwijde digitalisering het belangrijkste beïnvloedt: hoe we liefhebben. Ik denk dat Amerikanen graag willen liefhebben, maar als cultuur zijn we erg onvolwassen.

Ik hoor ook aardig wat Tears For Fears invloeden op het album, zijn zij een inspiratie voor jullie?

JL: niet bewust, maar ik ben wel een groot fan van ze. Ik heb ooit het voorprogramma verzorgd voor Curt Smith in San Francisco.

De suite “Vibrational” maar ook “Annunaki” hebben nogal wat ’80 invloeden. Bij The System And Beyond moest ik zelfs aan Jean Michel Jarré denken. Was dat ook jullie intentie?

JL: onze toetsenist Jesse Nason heeft dat stuk grotendeels geschreven. Hij en ik delen de liefde voor vintage elektronische muziek. Eno, Tangerine Dream, Klaus Schulze, Vangelis, Wendy Carlos en Migette Giraudy van de Steve Hillage Band om er een paar te noemen. Jesse gebruikt op dit album een originele Moog System 35. In dit nummer komt die echt geweldig uit de verf.

Waarom hebben Chris Tristram (basgitaar) en Dicki Fliszar (drums) destijds eigenlijk de band verlaten?

JL: Dicki kreeg zijn derde kind en zocht naar financiële stabiliteit, of te wel: betaald werk. Chris volgde zijn hart en verhuisde naar de oostkust. Het was eerst een grote schok voor ons, maar uiteindelijk hebben ze ons geïnspireerd om creatief te worden en limonade te maken van citroenen. “Vier” is het resultaat van die inspiratie.

Maakte jij direct de beslissing om de baspartijen voor je rekening te nemen? Of hebben jullie eerst gezocht naar een nieuwe bassist (en drummer)? En hoe gaan jullie dit live oplossen?

JL: Ik had geen enkel probleem met het inspelen van de baspartijen. Ik geniet daar echt van, dus we hadden geen haast om iemand te vinden. Nu hebben we een nieuwe bassist: Jason Lobell, een geboren inwoner van Los Angeles. Fred Doumbe uit Kameroen speelt ook op een nummer genaamd Hissing the Wave of the Dragon. Zo geweldig hoe groovy hij speelt! Ik zou dat gevoel nooit kunnen overbrengen.

De drums was echt een ander verhaal. Jesse kan ook drummen, maar hij voelde zich voor deze taak niet zeker genoeg. We begonnen rond te kijken en vonden Ben Levin om op het album te spelen. Hij bleek niet geschikt als vast bandlid, maar in de studio heeft hij onze muziek echt naar een hoger niveau getild. Ik denk dat zijn energie en prestaties uitstekend zijn. Met onze nieuwe drummer Sean Reinert zien we het helemaal zitten om op te treden. Hij en Jason houden dit schip heel goed bij elkaar.

Ik dacht soms dat Chris Squire op dit album mee speelde. Is hij een voorbeeld voor jou?

JL: Ik voel me gevleid. Hij wist een erg krachtig en uniek geluid te produceren die ik me levendig herinner uit mijn tiener jaren. Ik ben vooral fan van zijn geluid op het “Tomato” album. Door velen een gehaat Yes album. Ik mis Yes. Gelukkig zag ik ze een paar keer begin 2000 in de originele line-up.

Leuk dat jullie het album een Nederlandse titel hebben gegeven.

JL: Ik vermoede inderdaad al dat het ook een Nederlands woord was met dezelfde betekenis. Mijn twee bandmaten hebben de titel bedacht. Zij haalde hem uit het Duits. Vier staat uiteraard voor de vier stukken die op het album staan. Van mij had deze titel niet gehoeven overigens.

Wat kun je vertellen van het artwork van “Vier”? Toen ik de hoes voor het eerst zag dacht ik “ok, dat wordt een complex album”.

JL: Precies! Je slaat de spijker op zijn kop. Het is gemaakt door Leonardo Solaas uit Buenos Aires. Zoek hem even op op het internet. Het was geweldig om met hem samen te werken. We willen in de toekomst opnieuw met hem samen werken.

Wat betekent ‘Anunnaki’ en ‘Guedra’?

RH: Annunaki gaat over macht, paranoia, samenzwering en waarheid. Het nummer volgt losjes het karakter Frankie. Ik denk dat het mijn “Frankies wilde jaren” deuntje is. Hij is een drinker, zit achter de meiden aan en hij maakt carrière in de wereld van de technologie. Hij reist naar het oosten naar de Oriënt, een subtiele hint naar de veranderende wereldmachten. Het is een oude Mesopotamische mythe dat de Annunaki naar de aarde kwamen op zoek naar het goud hier, omdat goud in water 100% energie overdraagt. Misschien zijn ze nooit weggegaan?

Guedra was een gedicht waar ik aan werkte en dat geïnspireerd was door het kijken naar een vrouw die de Guedra danst (traditionele huwelijksdans uit Marokko). In deze dans wijst de vrouw vier kanten op en somt ze zegeningen op. Ik vond dat erg krachtig, en voor mij houden de vier richtingen ook verband met de titel van het album, Vier. Maar het zijn niet alleen vier richtingen, het is een oneindig aantal richtingen. Het is een oneindig aantal mogelijkheden, het is DNA en geest, het is het zelf en het andere, en de organische materie die altijd mengt, muteert en dat is “leven”.

Wat is je favoriete nummer op dit album en waarom?

JL: vier!
Haha, niet het antwoord dat je wilde horen zeker? Ik vind het allemaal geweldig. Er zijn een paar momenten in Annunaki en The Golden Arc waar ik bijzonder van geniet. De twee gitaarsolo’s zijn erg gaaf om te spelen. Vooral in Annunaki probeerde ik creatief te zijn met mijn geluid. Het is een geluid dat ook werd gebruikt op mijn soloalbum “QITARA”. Ik ben dol op de “rock” klinkende delen, en ook de blazers. Oh, en dan is er de sequencer-sectie in Vibrational vlak voor Mysteries, Not Answers. Dat raakt me echt.

Op het album hoor ik ook fluit, saxofoon en klarinet. Daarbij hoor ik ook een vrouw zingen. Wie zijn dit?

JL: Alle fluitpartijen zijn ingespeeld door Gina Luciani. De klarinet en de saxofoon worden door Max Kaplan gespeeld. We hebben hem een permanente plek in de band aangeboden, maar dat wees hij af. In zijn plaats hebben we Brett McDonald, een man uit Canada, ingehuurd. Hij speelt fluit, saxofoon en klarinet. Een aantal achtergrond partijen zijn ingezongen door mijn vrouw Robin Hathaway.

Hoe zijn jullie bij Insideout terecht gekomen?

JL: We hebben de afgelopen jaren een aantal keer contact met ze gehad. Thomas Waber van InsideOut had al eerder interesse getoond om met ons samen te werken, maar de timing was niet goed omdat hij net na de release van ons tweede album “II” contact met ons opnam.

Toen “Vier” bijna klaar was, stuurde ik het naar Thomas en hij vond het geweldig. Een paar maanden later hadden we ons contract in handen. We hopen dat het krachten bundelen met InsideOut ons in staat zal stellen onze muziek aan een veel groter publiek voor te stellen.

Wat zijn de toekomst plannen?

JL: De wereld veroveren! We zijn momenteel in gesprek met een aantal boekingsagenten en hebben goede hoop dat we uiteindelijk ook in Europa zullen spelen. Zou dat niet te gek zijn?