5BridgesAlbum

 “Pannenkoeken worden ook al eeuwen volgens hetzelfde recept gebakken en nog steeds zijn er vele liefhebbers van dit gerecht….”

Deze uitspraak heb ik niet zelf verzonnen, maar schaamteloos gejat van het Progwereld Forum. Mijn dank gaat uit naar Christine Westbroek, die deze quote gebruikte voor het eerste album van een andere Nederlandse symfoband, waarover werd beweerd dat dit album niet vernieuwend zou zijn. Tja, de appel valt ook deze keer niet ver van de boom. We hebben het hier over het debuut van een vaderlandse band met de mystieke naam 5BridgeS. Ik persoonlijk had er nooit van gehoord, totdat ik de Vette Krent in de iO-pages ontdekte. Daar moest ik meer van weten.

We citeren de website van 5Bridges: “De van oorsprong Haarlemse progrockband 5bridgeS opereert in zijn huidige bezetting sinds het najaar van 2005. Met een naam die refereert aan het imposante oeuvre van Keith Emerson, slaan vijf mannen via vijf notenbalken een brug naar de jaren zeventig, het decennium waarin vakmanschap nog warm en enigszins rafelig mocht zijn. 5bridgeS brengt dat geluid, met MiniMoog, Hammondklanken, een pompende ritmesectie, Tauruspedalen, een gitarist die de kunst van het weglaten verstaat en een vocalist annex multi-instrumentalist die heimwee en belcanto in zijn stem legt.” Tot zover de website.

Welnu, we zullen het eerste officiële album “The Thomas Tracks” van dit kwintet eens aan de pannenkoekentest blootstellen. Welk recept hebben de heren gebruikt voor hun muzikale gerecht? Men neme een flinke hoeveelheid Genesis 1973 en menge dit met wat belegen ELP, Kayak en Taurus bestanddelen. Vervolgens in de koekenpan met een scheutje The Watch olie en het gerecht tien minuten laten sudderen op een retrovuurtje. Zou het smaken?

Het album opent met het nummer Didymus. Heerlijke klanken alsof een muziekdoosje wordt geopend, stromen de kamer in. Zanger Piet Roelofson komt de ruimte binnen en doet me denken aan een reïncarnatie (hoewel de goede man nog op aarde is) van oud-Kayak vocalist Max Werner, zeker als een koortje haar intrede doet. Het nummer gebruikt een riffbruggetje om naar een vlot sequenceloopje te gaan, wat voor mij evenwel iets te lang aanhoudt. Het tempo wordt weer teruggebracht en mondt uit in een gitaar – Moog samenzijn. Best smaakvol! De eerste track loopt geruisloos over in Babylonian Curse Reversed. Veel zang op een Hammond bedje is hier het credo. Als het tempo wordt teruggebracht, komt het oude Genesis met Gabriel en Hackett om de hoek kijken. Maar ook Simone Rossetti van The Watch hanteert hier de pollepel. Het nummer eindigt zeer abrupt, hetgeen afbreuk doet aan de compositie. On A Calpe’s Rock laat voor het eerst Rickenbacker bassist Martin Thoolen in het voetlicht staan, evenwel te ver op de achtergrond in de pannenkoekenmix. Toetsenist Luke d’Araceno is een prima muzikant die op dit nummer onder andere de piano prachtig tot zijn recht laat komen. Zanger Roelofsen echter heeft hier en daar wat moeite de hoge tonen te halen. Men werkt vervolgens naar een eind, maar dat komt er niet goed uit, het blijft allemaal wat vlakjes, hoewel de piano wel weer veel goed maakt. Het nummer loopt over in The Spell Of Eternity, dat jammer genoeg wat amateuristisch overkomt. Begrijp me goed, er wordt uitstekend gemusiceerd, maar de compositie is nogal gekunsteld.

Martialis’ Reveries is een lekker laidback instrumentaaltje op de akoestische gitaar. We zijn nu zo’n beetje aangekomen op de helft van het album met het nummer Tricks & Treason. Hee, hoor ik daar een loopje dat heel goed door Kayak in de jaren zeventig gecomponeerd kon zijn? Eigenlijk gebeurt er van alles in de muziek van 5BridgeS, ‘never a dull moment’, zal ik maar zeggen. Maar het gaat nergens naar toe, het kabbelt wat voort, hetgeen de spanningsboog nogal doet verslappen. Jammer! Het nummer Lovernius’ Song kent wat Happy The Man invloeden, hetgeen helemaal niet verkeerd is. Batavian Revolt refereert zelfs middels een kort gitaarloopje aan de Zweedse band Anglagard. Het een na laatste nummer Amazons & Haven duurt ruim elf minuten, maar kan mijn aandacht niet echt vasthouden. Het loopt over in de afsluiter van het album Sign On The Wall. Ik had hier wat meer verwacht als uitsmijter. Zanger Roelofson gaat wat vervelen, temeer hij weinig variatie in zijn zangintonatie aanbrengt. Toch moet ik opmerken dat het bijzonder knap is wat deze ‘debutanten’ hier te berde brengen. Ook in dit nummer gebeurt weer van alles.

Ik was nog vergeten de gitarist van dienst te noemen: Enzo Gallo (of dit een familielid is van Armando Gallo die een Genesis biografie op zijn naam heeft staan, weet ik niet. Maar dat hij gitaar kan spelen weet ik wel, zeer smaakvol! De productie van dit album is in mijn ogen niet top. Ondanks dat kosten noch moeite gespaard zijn bij de totstandkoming van dit album (gemasterd in de beroemde Wisseloord Studio’s), klinken met name de drums vrij vlak en op de achtergrond en mist de productie de broodnodige dynamiek.

Vrienden, aan tafel! De pannenkoeken zijn klaar en worden opgediend. Hoe smaken ze? Het oer Hollands gerecht is voorzien van veel extra ingrediënten, veel lekkers als topping en eigenlijk zijn ze ook wel goed bereid. Toch mis ik iets, is het de meel, is het de olie? Er wordt op een zeer hoog niveau gemusiceerd, er zijn talloze lekkere hapjes in de pannenkoeken van 5BridgeS terug te vinden. Maar… zo sprak deze kritische kok: een nummer valt of staat bij de compositie, en daar schort het bij 5BridgeS aan. Als dit gezelschap er in slaagt haar volgende album te voorzien van nummers met een mooie opbouw, een kop en een staart en meer dynamiek, kan het zomaar zijn dat we deze fantastische muzikanten terugzien in een drie sterren progrestaurant.

Joop Klazinga