Aisles

De Chileense neo-proggers van Aisles laten vaak flink wat ruimte vallen tussen hun albums, met gemiddeld één album per drie á vier jaar. Op hun nieuwste album hebben we echter zeven jaar moeten wachten. De titel van het album geeft al het een en ander weg, want met “Beyond Drama” zinspeelt de band op de omstandigheden die dit album gevormd hebben. Met misschien wel hun meest verrassende album tot nu toe wordt een punt gezet achter de afgelopen periode, en begint een nieuw hoofdstuk voor het trio dat de storm heeft doorstaan.

De inspiratie voor dit album haalt de band uit de laatste paar jaar, waarin de wereld in de ban was van de chaos die één onbekend virus teweegbracht, maar waarin de politieke situatie in Chili ook flink te wensen overliet. Tel daar alle persoonlijke drama van de bandleden bij op en je hebt een recept voor ongekende turbulentie. De band zelf noemt “Beyond Drama” een foto van een bijzonder moeilijke tijd, maar ook een testament van hoe hun liefde voor muziek de leden op de been houdt en vooruit drijft. Spijtig is alleen dat de band zoals in de eerste alinea is gesuggereerd tijdens het maakproces enkele leden is verloren om persoonlijke redenen. Dit album markeert dan ook een belangrijk en drastisch keerpunt.

Hoe zit het dan muzikaal? Zoals we van de heren gewend zijn staat het album weer bomvol frisse neo-prog, waarbij gelaagde composities de energieke melodieën dragen. Het mag geen verrassing zijn dat het introspectieve karakter van de teksten dit album net een tikkie omhoog schroeft, en waarbij  psychologisch welzijn en de menselijke gemoedstoestanden leidend zijn. Het album klinkt dan ook een stuk urgenter dan we van Aisles gewend zijn, maar het wordt gelukkig nergens te deprimerend of prekerig. Over de gehele linie kan het worden beschreven als een beetje Riverside meets Big Big Train, met af en toe een kleine hint van Dream Theater. En ach… wat geeft het: ook fans van Marillion en Pink Floyd zullen vast en zeker gaan smullen van deze plaat.

De Riverside-invloeden komen bijvoorbeeld sterk naar voren op een van de vroege maar melancholische hoogtepunten, Thanks To Kafka. De technische souplesse van de band schittert juist op de toepasselijk turbulente opener Fast of het dreigende Game Over. En waar men vaak de drummer beschrijft als de hartslag van een band, gaat deze uitspraak hier dubbel en dwars op. Iedere muzikant weet zijn eigen lijnen mooi over de dynamische ritmes van Felipe Candia te draperen, die sterk de voorgrond innemen zonder het geheel te overstemmen. Het geeft een bijzonder lekker gevoel aan het geheel.

Met “Beyond Drama” kan stellig gezegd worden dat Aisles hiermee mogelijk hun magnum opus heeft afgeleverd. Een zwanenzang als sextet, die zeven jaar heeft mogen rijpen onder zwaar bedrukkende omstandigheden. En het resultaat? Een emotionele achtbaan en een ware pressure cooker die je een uur lang meesleurt in het lief en leed van deze Chileense proggers.