Reed, Alan

First In A Field Of One

Info
Uitgekomen in: 2012
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Red Dwarf Recordings
Website: http://www.reddwarfrecordings.co.uk/
Tracklist
Begin Again (6:27)
Kingdom Of The Blind (5:12)
Never Too Late (5:33)
The Bottom Of The Bottle (3:24)
Darkness Has Spoken (7:05)
The Real Me (5:54)
Teardrops In The Rain (3:03)
The Usual Suspects (5:03)
Alan Reed: zang, gitaar, basgitaar, toetsen en percussive

Met medewerking van:
Christina Booth: achtergrondzang
Jeff Green: gitaar op Kingdom Of The Blind en Darkness Has Spoken
Scott Higham: drums
Mike Stobbie: toetsen
Kalle Wallner: gitaar op Never Too Late
First In A Field Of One (2012)
Dancing With Ghosts ep (2011)

Het is toch bizar dat we hier te maken hebben met het solodebuut van een zanger waar we voor het eerst kennis mee maakten in 1984 op “Gratuitous Flash” van Abel Ganz, en zijn doorbraak beleefde als zanger van Pallas sinds 1986 op “The Wedge”. Maar het is toch echt waar. “First In A Field Of One” is de heuse debuutplaat van de Schotse zanger Alan Reed.

Na het therapeutische voorafje “Dancing With Ghosts”, de ep met vier tracks die vorig jaar uitkwam, en waarmee Reed vooral afrekende met zijn verleden, voelt “First In A Field Of One” als de werkelijke hoofdmaaltijd waarop we gewacht hebben. Zij het gelukkig niet eentje die zwaar op de maag ligt. Integendeel, de plaat duurt ruim veertig minuten, een ideale lengte om de acht heerlijke songs goed te kunnen bestuderen en op je in te laten werken. Ja, deze maaltijd smaakt naar meer, en dat is de kracht van een goede kok!

Het is moeilijk deze plaat niet te vergelijken met die andere debuutplaat van die andere Schot, die uit die andere band was vertrokken. Hoewel zowel het postuur van Reed en Fish, noch hun stemgeluid met elkaar te vergelijken zijn, klinkt de opener Begin Again wel erg Fish-achtig, compleet met Keltische en folky elementen. Dat moet voor zowel Pallas- als Marillion-fans toch ook weer geen probleem zijn, en het blijkt een sterke song. Daar de akoestische versie al prijkte op de reeds genoemde ep, voelt de plaat direct als een logisch vervolg daarvan, en dat voelt vertrouwd.

In een recensie is het track voor track bespreken van nummers vaak dodelijk, maar Kingdom Of The Blind, het tweede nummer is een schot in de roos. Het nummer kent een ijzersterke melodie en een heerlijk, spannend tempo. Het nummer doet wat Magenta-achtig aan, wat niet alleen komt door de achtergrondzang van Christina Booth.

De argeloze lezer zou op basis van bovenstaande kunnen concluderen dat Alan Reed niet echt grip heeft op een eigen stijl. Dat is echter ver van de waarheid, want Reed beschikt over een immens stemgeluid en hij zong zelden beter dan op deze plaat. Met name in Never Too Late geeft hij mij overal kippenvel vanwege de manier waarop hij zijn ziel- en zaligheid legt in de teksten. Maar ook zijn rustige, meer gevoelige kant komen mooi tot uiting in het bedrieglijk lieve The Bottom Of The Bottle.

Toch lijkt het wel dat over de trackvolgorde lang is nagedacht, want hoe meer liedjes er voorbij komen, hoe meer je de wereld van Reed wordt binnengezogen. De invloeden en de gastmuzikanten worden meer naar de achtergrond gedrukt en een wat donkere kant van Reed wordt zichtbaar, middels de twee hoogtepunten Darkness Has Spoken en The Real Me. Het is een kant van Reed die me bevalt. Vooral in The Real Me bijt Reed van zich af in zwaar Schots accent, terwijl ik – als ik de gastenlijst moet geloven – concludeer dat de uitstekende gitaarsolo halverwege van Reed zelf moet zijn.

Teardrops In The Rain kenden we al in een akoestische uitvoering van “Dancing With Ghosts” en is in de elektrische versie totaal getransformeerd tot een ontzettend leuk popliedje. Toch klaagde ik bij die recensie al dat ik teksten miste, en dit liedje blijkt tekstueel toch wel het duidelijkste zijn ex-werkgevers bij Pallas aan te klagen:

And though your life is changing faster than the seasons
That’s no reason to hurt those that you’ve outgrown
I realise there’s little chance you saying sorry
But I’m damned if I will let you grind me down.

Het slotnummer begint als een grappig doo-woop-nummer, met een naar mijn mening wat zwakke melodie, maar gelukkig verandert het nummer na twee minuten in een onvervalste progsensatie, compleet met toetsensolo door Mike Stobbie.

Veertig minuten muziek lijkt mager voor een debuut van een zanger van dit formaat, maar dat is het niet. Reed beheerst de kunst van het weglaten als geen ander. Nergens vind je lange intro’s of een te lang aangehouden melodie. Naast zijn intense stem is dat het element dat de argeloze luisteraar over de streep zal trekken. “First In A Field Of One” is compact, strak, to-the-point en smaakt naar meer!

Markwin Meeuws

Koop bij bol.com

Send this to a friend