Also EdenAlbum

Sommige bands ondergaan wel heel veel personeelswisselingen. Dat is zeker in dit genre niet heel vreemd, want cd’s en optredens van bands leveren al jaren bijna niets meer op, dus bandleden hebben niet echt een financiële motivatie als stok achter de deur om te blijven bestaan. Werk, gezinsleven en welke andere reden dan ook worden grif opgegeven bij het verlaten van een band. Also Eden maakt het wel heel erg bont, want in de hooguit negen jaar dat de band bestaat, zijn er talloze mutaties bijgeschreven in de biografie van de band. Ook in het laatste jaar zijn er twee belangrijke veranderingen. Een van de grondleggers van de band,  Ian Hodson is afgehaakt, en  bassist Steve Dunn is vervangen door Graham Lane. In sommige gevallen resulteren de wisselingen van bandleden interessante ideeën op in de muzikale filosofie van een band. Soms wel maar niet altijd.

De centrale vraag in deze recensie is of de aanhangers van Also Eden nog steeds gecharmeerd zijn van een band die nog altijd zoekt naar een origineel geluid. En dat originele geluid laat wat mij betreft ook op dit album nog steeds op zich wachten, terwijl ze met het excellente album “Think Of The Children” juist zo op de goede weg waren. Hoewel de invloeden van de gevestigde bands daar ook duidelijk aanwezig zijn, is dat meer een klassieker dan “Redacted” ooit zal zijn. Het punt van Also Eden is dat de band nog steeds niet heeft afgerekend met zijn inspiratoren uit het verleden. En als het nu één of twee nummers zijn die dat vermoeden doen staven, dan is het nog tot daar aan toe, maar het zijn er gewoon (té) veel. Dat blijkt bijvoorbeeld uit Endless Silence, wat mij sterk doet denken aan Marillion’s album “Brave”. Het nummer ademt hetzelfde broeierige sfeertje uit, maar ook de duistere, ietwat mompelende zang van Rich Harding doet sterk denken aan de klassieker uit 1994. Red River ademt (vooral de laatste drie minuten), weer sterk de sfeer uit van Steven Wilson/Porcupine Tree en Distortion Field kent juist weer veel Rush invloeden. Ik ga niet ontkennen dat de nummers prima gemusiceerd worden, maar het komt allemaal net iets te bekend voor en is weinig origineel voor een band met een behoorlijk discografie. Dan hebben we A Lonely Idea, dat met een heerlijke gitaar intro prima genietbaar is, maar ook daar ligt een vergelijking met Pendragon uit de jaren negentig te dicht om de hoek. Ik zou bijna zeggen; hopeloos dichtbij.

Met deze kritiek wil ik niet gelijk zeggen dat het allemaal ellende is wat de band ons voorschotelt. De tracks klinken in de basis gewoon goed, zonder uitzondering. Chronologic is een fantastisch nummer en vanaf dit nummer in het midden van de tracklist gaat het ook bergopwaarts richting de laatste song van dit conceptalbum, met steeds meer diversiteit. Extend & Embrace is een prima nummer waar het gesproken woord mij ook enigszins bekend (Galahad) in de oren klinkt, maar verder is dit ook een genot voor de oren. Hier toont Rich Harding weer aan dat hij ooit zijn basis heeft gelegd bij Marillion cover bands, want zijn stem kent ook hier veel kenmerken van Fish. Technisch en productioneel zijn er geen harde noten te kraken, die twee facetten op de cd zijn prima verzorgd.

Mijn conclusie is in mijn ogen hard, maar rechtvaardig. Also Eden heeft de zaakjes muzikaal goed voor elkaar, maar vergeet vooral origineel en creatief te zijn. Om wat te betekenen in deze niche van rockmuziek, mag je van een band met inmiddels vijf albums in het repertoire toch wat meer verwachten. Aan de technische vaardigheden van de muzikanten ligt het niet. Voor de liefhebbers van neo prog is dit bijna een ‘must have’, ondanks de kanttekeningen.

Ruard Veltmaat