AmplifierAlbum

Twee jaar geleden bracht het tweetal Balamir en Brobin hun mini-album “Hologram” uit. Daarvoor heeft het zes jaar geduurd voordat we muziek van Amplifier mochten horen. Door de covid-pandemie was het tweetal genoodzaakt om op een andere wijze hun muziek te maken. In “The Old Forge” – een oude dorpssmederij in een klein dorpje op het platteland van Sussex – blies het tweetal hun vroegere jamsessies weer nieuw leven in. Op de “The Old Forge Sessions” – die overigens volledig op zowel Youtube als Spotify zijn te beluisteren – laat het tweetal hun improvisatietalent horen. Deze jamsessies zijn uitgesponnen versies van hun oudere nummers: experimenteel, psychedelisch en geestverruimend. Je hoort invloeden van de oudere Pink Floyd nummers, doorspekt met zwaar aangezette gitaarpartijen, met ingewikkelde soundscapes, donderende riffs en aangrijpende drums.

Het was voor de muzikanten niet mogelijk om ’s nachts hun instrumenten vol open te zetten en dan de nachtrust in het plattelandsdorp te verstoren. Het album is dan ook opgenomen met een “hoofdtelefoon” gebaseerde aanpak. In een interview vertelt Balamir over deze ervaring: “We hebben er zelfs aan gedacht dat we dit als een silent disco konden doen, in plaats van een PA te hebben, we mensen gewoon een koptelefoon konden geven.” Deze manier van spelen heeft hen geïnspireerd om “Gargantuan” op te nemen. Zonder versterkers heeft Amplifier allerlei technologie kunnen gebruiken en als tweetal een volledige bandervaring neer kunnen zetten.

Het album opent met een stevig drumintro en opzwepende riffs. De melodieuze patronen zetten een progressieve poppy sound neer die kenmerkend is voor de Britse poprock. De band grijpt daarmee terug op vijftig jaar popgeschiedenis en allerlei invloeden zoals Tool, Oceansize, Manic Street Preachers en zovelen meer die ook in eerdere recensies zijn genoemd. De verandering waar Hans Ravensbergen in zijn recensie over “Hologram” over sprak, lijkt niet doorgezet te zijn.

Invader is het eerste nummer dat begin 2025 werd gelanceerd. Met dit nummer horen we Amplifier in zijn grootsheid. Het heeft de rauwe energie van hun debuutalbum. Ruard Veldmaat beschreef dit album als “De mannen raspen vanaf minuut één je trommelvliezen met opzwepende, pretentieuze, grommende, maar soms ook mysterieuze gitaren. Knoestige drums bezorgen geen rust in het ritme en de zang van Sel Balamir is soms bezwerend.”
Invader voldoet ook aan deze beschrijving. De majeurmelodie en mineurakkoorden zorgen voor een beklemmende, vreemd melancholische sfeer. Het nummer is donker en zwaar en blijft hangen in je hoofd. De stem van Sel Balamir is melodieus, melancholisch en betoverend, en doet onder andere aan Tim Bowness (No-Man) denken.

Het daaropvolgende Black Hole opent met een onheilspellend toetsenintro, dat ruw wordt aangevuld met het drumslagwerk van Matt Brobin. Mede dankzij de vocalen van Balamir heeft dit nummer duidelijke invloeden van The Pineapple Thief en The Cure.

Pyramid is misschien wel het beste nummer van dit album. Het nummer heeft een donkere, onheilspellende sfeer en creëert een duister, sinister gevoel van dreiging. Het experimentele karakter en de jamcapaciteiten van beide heren maken dit een krachtig, ondoorgrondelijk nummer. De zware bas maakt het nummer nog donkerder en beangstigender. Deze sfeer wordt doorgezet in Entity, waardoor dit zowaar een tweeluik wordt.

Guilty Pleasure is een buitenbeentje, zoals de titel al aangeeft. Maar zeer waarschijnlijk is dit een uitzonderlijk (slecht) nummer waar beide heren toch plezier aan beleven. Het echte buitenbeentje is misschien wel King Kong. Een onwaarschijnlijke oorwurm waarbij een populair deuntje zich blijft herhalen. Ook Cross Dissolve laat zich moeilijk vangen in een genre. De afsluiter Long Road vat het gehele album nog eens samen, waarbij naast de vocalen van Balamir ook vrouwelijke gastvocalen gebruikt worden.
Door dit soort nummers wordt het album en mengeling van allerlei invloeden en verschillende genres. Daardoor is het album toegankelijk voor meerdere stromingen, maar mede daardoor ook geen uitblinker.

Balamir en Brobin hebben elkaar op het muzikaal vlak weer gevonden en zijn de grenzen van de spacerock al jammend weer verder aan het verkennen. Hun muzikale kwaliteiten en improvisatietalent zorgen voor een album met rauwe energie en onschuldige spontaniteit. Amplifier is niet verbonden aan één genre, maar voert een ontdekkingsreis door hun verzameling van liedjes. Zoals ze zelf zeggen: “Het bewijs van hun blijvende vriendschap en muzikale passie.”

Naast de cd-versie die ik hierboven heb besproken, is er ook een vinyl-editie beschikbaar van dit album. Deze bevat drie extra nummers, waaronder deel 2 van het nummer Gargantuan, waarvan deel 1 op het vorige album “Hologram” verscheen.