Caravan

27 mei 2017, De Boerderij, Zoetermeer

Locatie
Cultuurpodium Boerderij, Zoetermeer
Pye Hastings: gitaar, zang
Geoffrey Richardson: gitaar, viool, fluit, zang
Jan Schelhaas: toetsen
Jim Leverton: basgitaar, zang
Mark Walker: drums, percussie, zang
All This Could Be Yours
Headloss
In the Land of Grey and Pink
Golf Girl
The Dog The Dog, He's At It Again
Nightmare
I'm On My Way
Fingers in the till
Dead Man Walking
I'll Be There for You
The Love in your Eye
For Richard
Toegift:
Nine Feet Underground

Een warme zaterdagavond in Zoetermeer, een half uur voor de aanvang van het concert van Caravan is het nog rustig in de Boerderij, hooguit een man of dertig zwerft wat rond in de zaal of hangt tegen het podium aan met een drankje. Het is duidelijk, dit gaat geen druk bezochte avond worden. Maar vijf minuten voor aanvang stromen de bezoekers dan toch richting zaal en podium hoewel hun aantal nooit de 150 zal passeren. Een minuut stilte om half negen precies is een mooi en passend gebaar voor de slachtoffers en nabestaanden van de recente terreuraanval in Manchester. Dan betreden de Canterbury boys eindelijk het podium. Ik heb ze al regelmatig zien optreden door de jaren heen, maar elke keer valt me weer op hoe weinig hun uitstraling met rock ’n roll te maken heeft. Eerder een uitje van een groepje oudere leraren van een middelbare school met bijpassende kleding, haardracht en (lees-)brilletjes bungelend aan hun shirt. Tot het moment dat ze gaan spelen, dan houdt elke vergelijking met de burgermaatschappij op.

Hoewel niet alles direct van een leien dakje gaat. Er wordt afgetrapt met All This Could Be Yours van het meest recente studioalbum “Paradise Filter” uit 2013. De aftrap wordt in eerste instantie vertraagd door een traag opstartende computer van toetsenist Schelhaas. Het folky nummer wordt vervolgens geplaagd door een ietwat rammelend geluid, de heren hebben blijkbaar nog wat tijd nodig om het juiste ritme te pakken te krijgen. Het openingsnummer loopt naadloos over in het bekende Headloss en het moet gezegd, de zang is matig, de hoge tonen leveren een probleem op voor Pye Hastings. Het gitaarwerk is simpel maar effectief en de geweldige toetsensolo van Jan Schelhaas vergoedt veel, zoniet alles. In The Land Of Grey And Pink van het gelijknamige album uit 1971 wordt begeleid door een introductie van Geoff Richardson, die overigens alle introducties voor zijn rekening zal nemen, over Richard Sinclair’s zang capriolen. De zaal wordt aangemoedigd om te participeren tijdens dit door fluit en toetsen gedomineerde nummer. Uitstekend drumwerk ook van Mark Walker. De eerste noten klinken van Golf Girl, van het zelfde album als het vorige nummer, heerlijk meezingen hier met de lange versie met inbegrip van overbekende lepels- en wasbord truc. Tijdens The Dog The Dog, He’s At It Again is het rammeltje uit het begin er al lang uit, het swingt al weer als vanouds. Prachtige teksten ook, de samenzang is helaas nog steeds matig, vooral bassist Jim Leverton faalt jammerlijk. Nightmare is een mooi melodieus nummer waarbij opvalt dat Hastings de toonhoogte laat afhangen van zijn bereik op het moment zelf: sommige stukken worden een octaaf lager gezongen dan in het origineel, terwijl andere stukken wel de oorspronkelijke toonhoogte meekrijgen, bijzonder. Subliem werk op de viool van Richardson, zowel tokkelend als met strijkstok en daarna soepel overstappend naar elektrische gitaar, voor mij de ster van de avond, en niet voor de eerste keer. Geoffrey (66) is nu al zo’n 45 jaar bij de band die volgend jaar zijn 50-jarig bestaan vier. ‘Rookie’ wordt er uit de zaal geroepen. Na drie kwartier spelen, kondigen de senioren een (plas)pauze aan die uiteindelijk een half uur zal duren.

Caravan 03

Direct na de pauze wordt met I’m On My Way een viertal nummers ingezet van het eerder genoemde album “Paradise Filter” uit 2013, de nieuwe nummers zogezegd. Een geconcentreerd spelende Richardson excelleert op gitaar, en passant gitarist/voorman Hastings degraderend tot slaggitarist.
Fingers In The Till is een nummer over de vele ex-managers die niet altijd het beste met de band voor hadden. De ietwat onvaste stem van zanger Pye Hastings is hier best charmant. Na Dead Man Walking volgt het laatste nummer van het recente studiowerk van de band. I’ll Be There For You is door Hastings geschreven voor zijn vrouw Cathy, deze avond verantwoordelijk voor de merchandise. De tekst van het nummer moet dus toch geholpen hebben. Dan is het tijd voor wat ouder en vooral populairder werk, hetgeen helaas direct het einde van het concert betekent. Maar de keuze voor The Love In Your Eye met een hoofdrol op drums voor Walker is uitstekend. We krijgen een geïnspireerde versie voorgeschoteld van dit topnummer en persoonlijke favoriet. Vooral het duet tussen gitaar en viool steekt er boven uit. Het nummer wordt als één geheel gespeeld met het overbekende For Richard, opgedragen aan de in 2013 overleden oorspronkelijke drummer Richard Couglan. Een medley van ruim een kwartier dus, zeer tot plezier van het enthousiaste publiek dat de band met een enorm applaus beloont. Na iets meer dan anderhalf uren spelen zit het reguliere deel van de show erop.

Caravan 05

Maar niet voor lang, gelukkig, de band keert al snel terug om een fantastische versie van Nine Feet Underground te spelen, de toegift gaat gepaard met een heerlijke orgelintro in dit door David Sinclair geschreven nummer. Tijdens het crescendo gaat de band helemaal los, nou ja, los…

Caravan 06

Bassist Jim Leverton (71), sinds 1995 onderdeel van de band, en de oudste muzikant op het podium, leek af en toe wel even de weg kwijt, vocaal dan. Zijn baswerk is uiterst solide, daarover geen klachten. Vooral de combinatie met het jongste lid, Mark Walker, de laatste personeelswijziging uit 2010, werkt prima. Een uitstekende drummer, een groot fan en buurman van de voorzitter van de Caravan fanclub in Engeland. Zo kan je ook aan een baan komen. Toetsenist Jan Schelhaas (69), de opmerking over zijn Rotterdamse vader zorgde voor wat opschudding, heeft ook nog een tijdje bij Camel gespeeld. Zijn goed getimede en gedoseerde toetsenbijdragen passen prima in het groepsgeluid. Dit soort smaakvolle toetsensolo’s wordt in mijn ogen node gemist bij veel hedendaagse bands waar toetseninstrumenten slechts een ondersteuning van het totale geluid lijken te zijn.

Caravan 07

Oprichter/componist/gitarist/zanger Pye Hastings (70), is het enige echte overgebleven lid van de oorspronkelijke band uit 1968. ‘The original member’, wat in het Engels nog een héél andere betekenis heeft. Hij houdt zich al jaren wat meer op de achtergrond en laat de gitaarsolo’s en introducties over aan Geoffrey Richardson (66). Die laatste is voor mij de echte ster van het ensemble, de meest veelzijdige muzikant ook. Van viool tot fluit, gitaar en zang, het maakt allemaal niet uit. Alles komt even soepel en vloeiend uit zijn vingers, met een extra vermelding voor zijn aan Mark Knopler refererende heldere gitaarspel, hulde. Dat laatste geldt ook voor de totale groep. Een uiterst professionele band met melodieuze, typische Engelse muziek. Oké, het klinkt af en toe ietwat gedateerd, maar laten we eerlijk zijn, zouden we diep in ons hart niet willen dat er meer van dit soort muziek gemaakt wordt? Volgend jaar kan er een feestje gevierd worden, de band bestaat dan 50 jaar. Wat er precies gaat gebeuren is nog een verrassing, maar dat het gevierd gaat worden staat wel vast. Hastings riep nog gevat dat de verrassing ook het einde van de band zou kunnen zijn. Maar dat is ongetwijfeld een staaltje typisch Engelse humor. Het enthousiaste en toegewijde publiek deze avond kan na bijna twee uur optreden van de Britten beamen: er zit nog genoeg leven in de band om nog een tijdje door te gaan. Waarvan akte.

Verslag: Alex Driessen
Fotografie: Richard Winkel (Cultuurpodium Boerderij)

Send this to a friend