Cryptex Album

Als ik de recensie van “Good Morning, How Did You Live” na al die jaren weer eens lees, merk ik onzekerheid bij mijzelf op.

Of anders gezegd, ik werd blijkbaar niet helemaal opgevreten door de muziek. De reden daarvoor laat zich makkelijk raden; de band tapte destijds uit verschillende vaatjes en de nodige muzikale consistentie ontbrak daardoor. Tien jaar later zijn de tijden veranderd.

Totaal veranderd, hoewel de contrasten in de muziek van Cryptex zijn gebleven.

Al na één luisterbeurt overheerste een soort van juichstemming. Wat een heerlijke cd is dit!
Die verandering qua sound is overigens snel te verklaren, want van het oorspronkelijke trio is alleen zanger en toetsenist Simon Moskon overgebleven. Met de komst van Marc Andrejkovits op basgitaar en André Jean Henri Mertens op elektrische gitaar heeft de muziek een nieuwe, maar vooral ook een verbeterde impuls gekregen.

Wanneer je op de website de biografie van de band leest springt er één zin prominent uit. Een van het soort waar ik volledig achter kan staan. Ik heb zelden zo’n accurate omschrijving van de muziek gelezen.

“Cryptex produceert een geluid dat lacht, vloekt en leeft. Het zit vol met surrealisme en charisma”.

En die omschrijving klopt als een bus. De muziek van Cryptex is evenals “Good Morning, How Did You Live” nog steeds verfrissend en opgewekt. Figuurlijk gezien is dit een klein circus of theater dat regelmatig op het randje van diversiteit en absurditeit balanceert en nooit verveelt. Zoals ik zojuist al vertelde is de band onderhevig geweest aan verschillende personeelswisselingen, maar na tien jaar is de band hoofdelijk gezien nog steeds een trio.

Gelijk bij het begin van het album overdondert de muziek je met een wijds, machtig maar ook vrolijk karakter. Wanneer je naar de intro luistert kan dit zo maar de introductie tot een wereldband zijn. De muziek kenmerkt zich door het veelvuldig en divers gebruik van toetsen en vooral de piano staat centraal. Die toetsen zorgen voor een ruimtelijke en licht bombastische sound. Nee, laten we het anders zeggen; een gedistingeerde versie van bombast. Er zijn orkestraties te vinden in de muziek van Cryptex en die komen vaak uit de computer/toetsen, maar worden soms versterkt door de cello van gastmuzikant Rabea Bollmann. Binnen de muziek heeft de elektrische gitaar soms een prominente rol, maar dat valt niet altijd direct op, hoewel de riffs soms bijzonder stevig zijn.

Waar het vorige album soms een surrealistisch geluid bevatte is er op deze cd een betere dosering toegepast. Smaakvol is daarbij het toverwoord. De band balanceert tussen progrock, hardrock en pop. De zang van Simon Moskon is sterk, hoewel hij een wat storend accent heeft. Tjonge, wat zou het dé bom zijn als hij zijn accent onder controle krijgt. Een detail wat de composities ook aantrekkelijk maakt zijn de achtergrondvocalen, soms eenzijdig van één van de muzikanten, soms in koorvorm, maar bijvoorbeeld ook door gastzangeres Erika Emerson. Niet alleen de muziek heeft een boost gekregen; ook de productie is aanzienlijk verbeterd. Deze is aangenaam en alle elementen zijn tot in de perfectie gemixt en gemasterd. Alles tezamen resulteert het in een mooie en warme dynamiek.

Er zijn veel bijzonder accenten te vinden op het album die de cd een avontuur maken, zoals de combinatie van de cello en een fluitsolo van de fysieke lippen van Simon Moskon in I See It In Your Eyes. Ook de saxofoon in Two Horned Crown, de mysterieus gesproken tekst in Leaving; allemaal speelse details binnen originele composities.

Er staan veel goede nummers op het album die ik zou kunnen noemen, maar ik wil graag de song Haunted uitlichten. Naast dat de song muzikaal sterk in elkaar steekt gaat het vergezeld van een surrealistische en erotische video. De durf en het bijzondere aspect van de muziek is in deze video maximaal tot visualisatie gebracht. Sowieso heeft de band het bijzondere karakter van de muziek op excellente wijze verwerkt in het artwork getuige de foto’s in het boekwerk. En kijk vooral eens naar de cover van het album!

In tegenstelling tot de weinig inspiratievolle titel heeft Cryptex een creatief album uitgebracht dat bij elke draaibeurt mooie details onthult. Ik heb de cd inmiddels al meer dan tien keer beluisterd voor ik aan de recensie begon te schrijven, maar hij verveelt werkelijk nergens. Het lijkt of je bij elke nieuwe draaibeurt verrast wordt en hoewel ‘spectaculair’ een te groot woord is komt het dicht in de buurt. Houdt je van theater, licht bombast en bijzondere elementen binnen een proggy aanpak, dan is “Once Upon A Time” op jouw lijf geschreven. Aanrader!