Flamborough HeadAlbum

Tussen 1994 en 2013 heeft het uit Friesland afkomstige Flamborough Head hard gewerkt. In die tijd brachten ze niet alleen zeven studio-albums uit, maar traden ze ook veel op in het buitenland én organiseerden ze elk jaar het meest gezellige progfestival ooit: Progfarm. Het festival met heel veel vaste bezoekers, altijd een boeiende line-up én met heerlijke zelfgemaakte nasi. In 2011 kwam daar een einde aan, doordat het organiseren te veel werk vroeg. Na het album “Lost In Time” werd het stiller rond de band. Zoals Edo Spanninga naar ons schreef “we waren wel actief, maar niet heel luidruchtig”.

Nu is daar een nieuw album en dat is altijd goed nieuws. Flamborough Head heeft wat mij betreft nog nooit teleurgesteld, alle albums zijn meer dan goed. Met een nieuwe line-up waarin Hans Spitzen gitaar speelt en Eddie Mulder basgitaar, is er de afgelopen tijd gewerkt aan nieuw werk. Traditioneel gestoken in artwork van Theo Spaay, behelst het album zes lange nummers met een totale speelduur van 55 minuten.

Het mooie van Flamborough Head vind ik het totaal ontbreken van enige bewijsdrang en dat zie ik als groot compliment. De band doet waar het goed in is en behoudt daarbij de (Friese) nuchterheid. Daarbij ligt er in elk album een enorme dosis zorgvuldigheid besloten. De productie is goed verzorgd, evenals het artwork. Waar het gezelschap het meest in uitblinkt is de enorme muzikaliteit. Alle muzikanten zijn belachelijk goed en spelen samen in dienst van de compositie. Er is alle ruimte voor solo’s en instrumentale passages, maar het loopt nergens uit op egotripperij.

Ook op dit album zijn geen zwakke nummers te vinden. Een van de hoogtepunten vind ik Fear Of Failure. Edo Spanninga geeft op dit album zijn toetsenarsenaal meer ruimte en dat betaalt zich geweldig uit. Dat hoor je prachtig samenkomen in dit nummer. Mellotronsamples, kerkorgel en een scheurend Hammondorgeltje, ze komen allemaal voorbij en tillen het tot grote hoogte. Toetsenliefhebbers smullen gegarandeerd van dit album.

Ronduit verslavend is Tomorrow Is Another Day. Zelden een pakkend thema gehoord dat zo lang in je hoofd blijft hangen. Zonder er erg in te hebben hoor ik het mezelf fluiten terwijl ik naar de winkel loop of aan het stofzuigen ben. Sowieso vind ik de toevoeging van de blokfluit ronduit briljant in de muziek van Flamborough Head en op dit album krijgt dit instrument met regelmaat een prominente plek, zoals hier. Ook hier weer van dat geweldige orgelspel dat aan dat van de Noorse toetsengrootheid Iver Kleive doet denken.

Het is verrassend dat Eddie Mulder, die een geweldig gitarist is, hier de basgitaar bespeelt. Ook dat doet hij met verve. Zijn basloopjes zijn overal van grote klasse. Gitarist Hans Spitzen is zeker ook een aanwinst. Zijn spel is iets minder gepolijst en dat geeft de muziek een mooi scherp randje.

Het titelnummer is met dik twaalf minuten het langst. Hier (en op het hele album) hoor je goed dat de band de mosterd haalt bij bands als Genesis, Camel en Renaissance. Vooral het stevige gitaarwerk valt in positieve zin op. Margriet Boomsma schittert niet alleen met haar karakteristieke bluesy stem, maar ook met mooi dwarsfluitspel. Het slotstuk van dit episch aanvoelende nummer is van grote klasse.

Zo is ook dit album wederom een prachtig nieuw hoofdstuk in het oeuvre van de band; een ware traktatie voor alle liefhebbers van symfonische rock.