InfringementAlbum

Infringement betekent in het Nederlands ‘schending’, of ‘inbreuk maken op’. Staat het derde album van deze band synoniem voor die titel?

Deze Noorse band bestaat sinds november 2015. De oorsprong van de groep gaat terug naar een koude winteravond toen Stig André Clason (gitaar), Kristoffer Utby (drums) en Hans Andreas Brandal (zang) elkaar voor het eerst ontmoetten. Onder het genot van een drankje begon het trio met het smeden van een plan een ​​nieuw muzikaal project te creëren. Het trio raakte bevriend door hun gedeelde liefde voor progressieve rock en daarmee was de basis van Infringement gelegd. In het voorjaar van 2016 sloot bassist Espen Larsen zich aan bij de line-up, waarmee de kern van de band compleet was, om daarna samen aan het debuut te werken: een conceptalbum getiteld “Transition”.

Op “Black Science And White Lies”, maar ook op hun voorgaande albums, gaat dit gezelschap diep in op thema’s als de menselijke geest en de afdwalingen van de menselijke geest. Zware thema’s dus en “Black Science and White Lies” is op zijn beurt dan ook een complex verhaal dat thema’s als geloof, identiteit en verlossing verkent. Het verhaal is opgebouwd uit twee delen: “Devolution” en “Evolution”, die elk een aparte fase in de reis van een protagonist weergeven. De cd bevat slechts twee nummers, van elk ruim twintig minuten, maar in die tijd worden we uitermate verwend met neo-prog van de bovenste plank.

White Lies wordt ingeleid door een monoloog van een protagonist, ondersteund door een sinistere piano-interlude die geleidelijk overloopt in een heftig gitaarintro. Zanger Brandel zingt op het randje van vals, maar dat versterkt juist het psychologische karakter van de song op ingenieuze wijze. Tussendoor is er op de achtergrond de schizofrene versie van de protagonist (lees: Brandel) te horen. Maar gelukkig is er op muzikaal gebied net zoveel te beleven als op het vocale. Heerlijke gitaarsolo’s, toetsentapijtjes en akoestische gitaren, meeslepende passages: een traktatie voor de neo-progliefhebbers onder ons. De gelijkenis is niet treffend, maar de liefhebbers van Marillions “Misplaced Childhood” zullen in dit nummer aanknopingspunten vinden. Tegelijkertijd zullen ook de fans van The Watch, Martigan en Ask The Slave gecharmeerd raken door de compositie.

Brandal is een aanstormend genie wat betreft het brengen van de vocale lijnen. Soms balancerend op het randje van vals, agressief, kwijlend, ultra gevoelig, de jengelende stem in het hoofd van de protagonist, hij brengt het allemaal. Het voelt bij een eerste luisterbeurt onwennig en hij bezorgt je een unheimisch gevoel, maar naarmate je vaker luistert, neigt zijn presentatie naar briljant, als een ware stemacrobaat.

Black Science versterkt zeker in het begin het gevoel dat we te maken hebben met muzikanten die met hun laarzen diep in een neo-progfundatie staan. De vurige toetsen van Thorstensen grijpen je bij de kladden, net als de melodieuze gitaar van Clason. Hogeschoolprog, het klinkt allemaal erg fijn. En dan staan we nog maar aan het begin van deze track. Als je eerder het gevoel had dat zanger Brandel misschien moeite had met de toonladders, dan verdwijnt dat binnen deze song als sneeuw voor de zon. Hij gebruikt soms bijzondere technieken, maar schaar zijn geluid onder de categorie van Fish, Stu Nicholson en Alan Reed. Net als bij hen tart de zang soms grenzen van wat nog als comfortabel geluid kan worden geaccepteerd, maar het zorgt tegelijkertijd voor een magnifiek karakter in de muziek. Halverwege het nummer worden we getrakteerd op een heerlijk stuwende pianofase, bijna te mooi om te omschrijven. Gevolgd door een indrukwekkende hoornpassage die het psychologische verhaal meer lading geeft. De finale van het nummer is meeslepend en euforisch. Hoezo is neo-prog verleden tijd?

Prachtige details, muzikaliteit die balanceert op (te) vergezocht, briljante breaks, en neo-prog ontmoet symfonische rock. In een notendop omschrijft dit “Black Science And White Lies”. Het album biedt geen vooruitstrevende bijdrage aan het genre neo-prog, maar het is bijzonder fijn samengesteld. Ga dit luisteren, je krijgt er geen spijt van. In mijn optiek zou dit zomaar jaarlijstmateriaal kunnen zijn.