Lifesigns Concert

Het was al weer enige tijd geleden dat het Engelse kwartet Lifesigns Nederland aandeed voor een optreden, indertijd betrof het een dubbel-optreden met Panic Room in september 2014 in De Boerderij in Zoetermeer. Het optreden als onderdeel van het Progdreams VII Festival kon helaas geen doorgang vinden door  het extreem slechte weer in dat eerste weekend van maart 2018. Dat kwam de band indertijd op nogal wat kritiek op internet fora te staan, volledig onterecht natuurlijk. Hoofdrolspeler John Young was nog wel even te zien als gastheer/presentator tijdens Progdreams VI in 2017 maar dat was het dan wel. Na een afwezigheid van ruim 5 jaar is de band dan eindelijk weer terug in de Boerderij, ditmaal als hoofdact. En het zou een uitstekend optreden worden, maar daarover later meer.

Als eerste betrad de Nederlandse band Dilemma het podium. Na hun werk als support act voor Mike Portnoy’s Sons of Apollo in een uitverkochte Boerderij in oktober vorig jaar, fungeert de band nu wederom als voorprogramma voor een gerenommeerde prog act. Veel werk van het meest recente, goed ontvangen album “Random Acts Of Liberation”. Natuurlijk met nieuwe zanger Dec Burke in de gelederen, zijn stem klonk af toe wat geknepen, maar hij was wel weer heel goed in de weer op sologitaar. Dilemma speelde een energieke en solide set die bijna een vol uur duurde. Afwisselend van kwaliteit en signatuur, van lichte pop, tot heavy prog en alles er tussenin, zowel lange(re) als korte nummers. Ik was vooral onder de indruk van gitarist Paul Crezee, met zijn vingers/nagels spelend in een expressieve stijl, zijn prestatie sprong er bovenuit.

Om half tien is het dan eindelijk tijd voor het optreden van Lifesigns. Op de tonen van een vaudeville achtig jaren twintig muziekje komen de vier Engelse musici het podium van de Boerderij op waarna een uitstekende vertolking van Open Skies volgt. Het van de John Young Band afkomstige nummer wordt op een groot scherm van begeleidende beelden voorzien, in dit geval vooral oorlogstaferelen. Voor de eerste, en zeker niet laatste, keer deze avond wordt duidelijk wat een uitstekende gitarist nieuwe aanwinst Dave Bainbridge is. Het volgende nummer is Voice In My Head, met fingertapping bas techniek van Jon Poole, perfecte harmoniezang en wederom toepasselijke ondersteunende beelden. De reactie van het publiek is nog een beetje lauw. Daar komt al snel verandering in, Chasing Rainbows van het laatste album “Cardington”, mag rekenen op veel bijval van de helaas in aantal beperkte fan schare. De introductie van Young is uitgebreid, humoristisch en welbespraakt en zo typisch Engels.

Different is ook al zo’n geweldig melodieus nummer met hoofdrollen voor de smaakvolle toetsen van Young en het unieke gitaargeluid van geweldenaar Bainbridge. In de live versie wint het nummer nog meer aan kracht en klinkt een stuk heavier dan in de studio variant. Ook de aankondiging van Impossible is weer van hoog humor gehalte. Alle leden doen een duit in het zakje rondom het thema publiekspoll met 4e beste gitarist Bainbridge en 6e beste persoon Young. Die laatste nodigt de aanwezigen uit tot meezingen op dit relatief korte nummer (‘short is ok’) met funky gitaar solo. Humor loopt als rode draad door het optreden heen, ditmaal wordt ‘counselling’ het thema en mag Dave Bainbridge het nummer N aankondigen. Zijn kwinkslagen over de complexiteit van de muziek en de mate waarin het hem moeite kostte om de muziek live te reproduceren zijn niet tegen dovemans oren. N is ook al van het laatste studio album en is een super symfonische song met prachtige toetsen duetten (Bainbridge/Young) en mooie stiltes, hoogtepunt tijdens de show. En ook direct het einde van de eerste set.

Na ruim een kwartier keert Lifesigns terug op het podium met het titelnummer van hun tweede studioalbum uit 2017, Cardington. Young tekent voor een lang intro met het verhaal over de ramp met een van de grootste zeppelins ooit in 1930. Historische videobeelden op het grote scherm en het verhaal van Young geven de dramatische zeggingskracht een extra dimensie. At The End Of The World, met enthousiast intro en dankwoord van drummer Frosty Beedle, is bekend om zijn heerlijke melodieën, prachtige harmoniezang en swingende sound, wederom een absolute  symfo song van grote klasse. Het relatief korte Touch wordt voorafgegaan door een klaagzang van Young over tv programmering en algoritmes waarna het de beurt is aan Carousel van het debuutalbum met een waanzinnige shredder solo van Dave Bainbridge.

Dan komen we zo ongeveer aan het einde van de show met  een verzoek tot publieksparticipatie voor eerste toegift Kings. Het instrumentale nummer, bekend van de John Young band, dient met enige regelmaat van het woordje ‘nah’ te worden voorzien. Het aanwezige publiek doet trouw wat er van haar verwacht wordt. Na ultrakort het podium te hebben verlaten keert de band voor de laatste keer terug op het podium. Ditmaal om een nieuw nummer te spelen wat mogelijk op het nieuwe album van Lifesigns terecht gaat komen. Last One Home is een nummer wat al dateert van de periode dat Young samenwerkte met de betreurde John Wetton in Quango. De ballad wordt gekenmerkt door die typisch Wetton songstructuur, niet zo gek ook: een aantal van diens succesnummers is (mede) van de hand van Young. Daarnaast speelt gitaarvirtuoos Bainbridge misschien wel de beste solo van de hele avond, in de stijl van Dave Gilmour. Wat een gedurfde keuze, deze geweldige afsluiter van het optreden van Lifesigns op een regenachtige avond in Zoetermeer.

Geluid, licht en beeld waren weer als vanouds prima. Het eerste mede door de aanwezigheid van ‘vijfde bandlid’ veteraan Steve Rispin, het tweede en derde met dank aan de technici van de Boerderij, de man die verantwoordelijk was voor de videobeelden werd nog eens extra door Beedle in het zonnetje gezet, volledig terecht. De band heeft in totaal een kleine twee uur gespeeld, zowel band als publiek hebben zich uitstekend vermaakt. Het blijft een beetje vreemd: Lifesigns mag toch zeker tot de betere bands in het brede prog aanbod gerekend worden, desondanks hebben maar een kleine tweehonderd diehards de moeite genomen om het eerste optreden in vijf jaar bij te wonen. Enerzijds jammer, dit soort kwaliteitsmuziek verdient beter, minstens zeshonderd man zou ik zeggen, anderzijds fantastisch om in een relaxte ongedwongen sfeer zonder je als haringen in een ton te voelen te genieten van de klasse van dit gezelschap.

Wat vooral opviel was de enorme spelvreugde, de onderlinge blikken van verstandhouding en plezier, vooral tussen Young en Bainbridge. De komst van die laatste is sowieso een gouden greep: naast het feit dat hij één van de weinige artiesten is die zowel meester is op de klavieren als op de snaren, wordt een stukje van de druk om als frontman te fungeren weggenomen bij Young, van nature een meer bescheiden persoon. Met enige regelmaat trad Bainbridge naar voren, behoedzaam over zijn pedalenbord stappend, om een van zijn vele loepzuivere solo’s af te leveren. En net op tijd terug te zijn om Young te ondersteunen op toetsen, de blauwe Fernandes gitaar nog om zijn lijf gegord, chapeau! Het leverde hem regelmatig een open doekje op. De bandleider zelf had deze keer opvallend genoeg een plekje helemaal vooraan op het podium, het kwam de interactie met het publiek maar ook met de andere bandleden zeker ten goede. Hij was op zijn gemak en in zijn element, breeduit pratend en communicerend met de fans die hem al die tijd zijn blijven steunen. Gul strooiend met anekdotes en humoristische, onderkoelde pogingen om de fans te verleiden tot het doen van aankopen in de merchandising stand.

Ook ‘Frosty’ Beedle zat op zijn praatstoel, zijn drumwerk was weer als vanouds vanachter een zeer summiere set. Hij is het levende bewijs dat je geen dubbele basdrums en tig hangende toms nodig hebt om een adequate backing te leveren. Opvallend was de relatief ingetogen rol van Jon Poole. De extravagante bassist beperkt zich deze keer tot solide partijen en dito achtergrondvocalen, heel af en toe was er nog wat te zichtbaar van zijn gespring op het podium. Dat laatste zeer in tegenstelling tot het optreden vijf jaar geleden waar hij naar mijn mening iets te veel de show probeerde te stelen. Misschien wel bij gebrek aan anderen die in het voetlicht wilden treden, daar was nu geen sprake van. Opmerkelijk: een zelfgemaakte tekst op zijn vintage Fender basgitaar met het opschrift: ‘destroy all genres’. Een verwijzing naar het recente interview met Thijs van Leer die de progressieve rock eerder ‘regressief’ noemde?

Ster van de avond was voor mij toch Dave Bainbridge, wat een supertalent, en daarnaast een hele prettige en vriendelijke verschijning. Hij werd door Young liefkozend als ‘te huur voor alles en iedereen’ genoemd, daar zit ook wel een kern van waarheid in. Naast zijn eigen band Celestial Fire, hoogtepunt tijdens het afgelopen Progdreams Festival, speelt hij ook bij The Strawbs, o.a. op hun succesvolle Amerikaanse tournee. En nu dus bij Lifesigns, waar hij overigens al wel al op hun laatste studio album te horen is. Het is te hopen dat de band in deze samenstelling wat langer bij elkaar kan blijven, ik heb het gevoel dat dit kwaliteitsensemble in deze bezetting wel eens een langer leven beschoren zou kunnen zijn. De combinatie van krachtige melodieën, sterke teksten, prachtige harmoniezang, smaakvolle toetsen virtuoze gitaarpartijen, complexe ritmes en gepaste sfeer- en tempowisselingen maakt Lifesigns uniek. En zeker een volgend bezoek waard, hopelijk dan vergezeld van een groter publiek dan nu het geval was.

Tekst: Alex Driessen
Foto’s: Ron Kraaijkamp