Lonely Robot

4 december 2015, De Boerderij, Zoetermeer

Locatie
Boerderij, Zoetermeer
John Mitchell: gitaar, zang
Caroline Campbell: basgitaar
Craig Blundell: drums
Lauren Storer: toetsen
Airlock
God Vs. Man
The Boy In The Radio
Why Do We Stay?
Lonely Robot
A Godless Sea
Oubliette
Construct/Obstruct
Are We Copies?
Humans Being
The Red Balloon

Toegift:
Here Comes The Flood (cover Peter Gabriel)
Drumsolo
Take me Home (cover Phil Collins)

Het is al de tweede keer dat ik John Mitchell zag optreden dit jaar: Arena trad op 25 april op in de Boerderij in Zoetermeer in het kader van het 20-jarig jubileum van de band. Als onderdeel van een Europese tour en mede naar aanleiding van het uitbrengen van het achtste studioalbum “The Unquiet Sky”. Ditmaal was er een optreden de avond voor Sinterklaas, zou dat ook een aantal verrassingen inhouden voor het publiek, wat overigens deze avond niet in groten getale was opgekomen. Naar schatting een 200-tal die hards hadden de weg naar de Zoetermeerse rocktempel gevonden in de hoop op een heerlijk (voor-)avondje. En ze kwamen niet bedrogen uit, maar daarover later mee.

Lonely Robot is niet zo zeer een band als wel een project, bedacht en geleid door de Britse gitarist en singer/songwriter John Mitchell (1973). Mitchell is tegenwoordig waarschijnlijk het best bekend als gitarist van de Britse progressieve rockers Arena en door het vervangen van voormalig frontman Francis Dunnery in de uit 1980 stammende progressieve rocklegende It Bites, dat na een lange pauze terugkeerde naar actieve dienst in de afgelopen jaren. Daarnaast heeft Mitchell ook nog eens deel uitgemaakt van de progrock supergroepen Frost* en Kino. Dan heb ik het nog niet gehad over een hele rits gastoptredens bij andere groepen, zoals onder andere de uit Milton Keynes afkomstige band Touchstone, die hij ook produceerde. Kortom, Mitchell is een muzikale duizendpoot, goed thuis in de studio aan beide zijden van het glas en met een flinke lijst met credits als schrijver, producent en uitvoerend artiest. De Brit is dan ook exponent van een goede progtraditie, denk maar eens aan Steven Wilson, Neal Morse, Roine Stolt, maar ook Billy Sherwood. Bij voorkeur meerdere projecten tegelijkertijd, diverse ballen hooghouden en in het bezit van een onophoudelijke stroom  creativiteit. Mitchell’s muziek laat zich karakteriseren als een soort van power prog/pop met herkenbare melodieën en sterke vocalen, zonder uitzondering gespeeld door goede muzikanten. Zijn soloalbum project Lonely Robot met als titel “Please Come Home” is tot stand gekomen met medewerking van ondermeer Peter Cox, Nik Kershaw, Heather Findlay, Steve Hogarth, Jem Godfrey, Kim Seviour, Craig Blundell, Nick Beggs en Lee Ingleby. En nu terug naar het concert.

Support act deze avond is de uit Groot Brittannië afkomstige progressieve metalband HeKz, tenminste zo werd deze jonge band, op het gezicht vrijwel allemaal twintigers, geafficheerd. Hun mix van traditionele heavy metal met progressieve invloeden in de trend van Dream Theater / Queensryche is aanstekelijk en tegelijkertijd vervreemdend, want na een aantal heavy prog songs komt de band opeens met een nieuw nummer wat meer weg had van een heavy versie van Styx / Boston. Desondanks was dit  helemaal niet slecht en met een zeer getalenteerde gitarist en dito zanger / bassist in de rangen. Onder productionele leiding van, daar is ‘ie weer, John Mitchell, moet dit zeker goed gaan komen. Het publiek vond het in elk geval prima en beloonde de band met een luid applaus.

SAM_6661

Omstreeks 22:00 uur is het tijd voor de hoofdact, de band komt bijna onopgemerkt het podium opgeslopen terwijl de huismuziek nog volop draait. Vrijwel onmiddellijk gevolgd door de eerste tonen van Airlock, de instrumentale opener van het nieuwe album. God Vs. Man is het tweede nummer van de avond en ook van de cd, een trend tekent zich af; zou Mitchell het volledige album in zijn oorspronkelijke volgorde spelen deze avond? Het antwoord is bevestigend, mijn spiekbriefje met de setlist van het eerdere optreden in Groot Brittannië kan in de prullenbak. De sterke trits The Boy In The Radio, Why Do We Stay? met smaakvolle vocalen van bassiste Campbell, en het titelnummer Lonely Robot worden op energieke wijze vertolkt, zeer tot tevredenheid van het publiek. Voorafgaande aan The Boy In The Radio haalde Mitchell herinneringen op aan de jaren ’80 waarin hij met een Walkman op zijn hoofd op zijn fiets rond reed luisterend naar We Close Our Eyes van Go West. Niet wetende dat hij jaren later de zanger van dit fameuze gezelschap, Peter Cox, als gast mocht ontvangen op zijn nieuwe album. Zoete herinneringen. Godless Sea en mijn persoonlijke favoriet Oubliette zijn de logische opvolgers. Het enthousiaste publiek stak zijn waardering voor de band en het gebodene niet onder stoelen of banken, tot zichtbaar genoegen van Mitchell en kompanen.

SAM_6675

Mitchell was sowieso in een goed humeur deze avond, hij praatte veel tijdens de intermezzo’s, onderwijl zijn gitaar stemmend. Hij had het onder andere over de problemen die toetseniste Storer had veroorzaakt door haar paspoort te vergeten voorafgaande aan de trip naar Nederland en omschreef drummer Blundell als ‘Steven Wilson’s bitch’ en dat de goede man ongetwijfeld op een (niet bestaande) Christmas card list van het prog icoon zou staan. Hilarisch was de verwijzing naar een niet nader genoemde zanger van Marillion die helaas afwezig was omdat hij zijn haar moest wassen. Of nee beter nog, verven. En Mitchell had het over zijn in camouflage kleuren gespoten Cort gitaar die afkomstig zou zijn van een pandjeshuis. En vooral veelvuldig reclame makend voor zijn nieuwe album en merchandise, tot vermaak van de overige bandleden. De bandleider gaf aan dat dit het eerste volledige optreden was, hoewel ik zeker denk te weten dat een tiental dagen voorafgaand aan het Nederlandse optreden ook Leamington Spa in Groot Brittannië was vereerd met een bezoekje. Het zij zo.

SAM_6683 SAM_6664

Het concert wordt hervat met Construct/Obstruct, een hectisch klinkend rocknummer waarna wederom twee sterke songs, Are We Copies? en Humans Being kort achter elkaar worden gespeeld maar niet zonder de toelichting van Mitchell dat het hier om diep filosofische nummers gaat, met de bekende ironische Britse humor natuurlijk. Met het ingetogen The Red Balloon wordt het reguliere deel van het optreden afgesloten en verlaten de bandleden het podium voor een korte pauze. Dat duurt niet al te lang, want Mitchell en Storer keren al snel terug voor een intense versie van Here Comes The Flood. Voorafgaande aan dit nummer vertelde Mitchell hij dat hij in zijn beginperiode getypeerd werd als een soort van goedkope Peter Gabriel, in zijn eigen woorden een ‘Tesco Gabriel’. Dan verlaten zanger en toetsenist het podium dat vervolgens wordt betreden door Blundell die een verblindende drumsolo voor zijn rekening neemt. Ik ben geen fan van drumsolo’s, onnodige tijdvulling, maar ik moet zeggen dat het gebruik van elektronisch drums en door de drumcomputer getriggerde geluiden zeker niet onaardig klonken. Dan keert de voltallige band terug voor het definitieve sluitstuk van de avond. We worden getrakteerd op een sterke cover van Phil Collins, Take me Home.

SAM_6678

De stem van John Mitchell is altijd een sterk punt van de man geweest. Deze avond echter had hij met name in het eerste deel van het optreden duidelijk moeite met de hogere regionen. Dit werd gelukkig wel beter naarmate het concert vorderde, vooral de toegift was zuiver. Maar als zijn stem dan misschien wel eens te wensen overlaat is er altijd nog zijn fenomenale gitaarspel, afwisselend melodisch en ruig. Zoals gezegd een stevig geluid, heavy prog pop voor gevorderden.

SAM_6656

Drummer Graig Blundell is een kanjer, dat kan ook niet anders met een gedreven perfectionist als Steve Wilson als broodheer. Blundell is ook partner in crime op de originele opnames van Lonely Robot. Bassiste Caroline Campbell is een lust voor het oog en een streling voor het oor. Of is het andersom? Volledig in het leer gekleed speelt ze een gemene bas met Gene Simmons-achtig geluid. Helaas was ze de ook de oorzaak van geluidsproblemen door overspraak tussen microfoon en basgitaarsnaren. Ze beschikt over een goede zangstem, ook wel noodzakelijk als je de partijen van Heather Findlay (Why Do We Stay?) en Touchstone’s zangeres Kim Seviour (Oubliette) live moet overnemen. Toetseniste Lauren Storer maakte van alle bandleden de minste indruk met haar minimalistische partijen die totaal geen recht deden aan de geniale originele bijdragen van onder andere Jem Godfrey (Frost*). Hierdoor sloeg de balans in de muziek door naar het gitaargeweld van lead- en basgitaar, hetgeen jammer was voor het totaalbeeld.

SAM_6658

Het optreden duurde relatief kort, na ruim anderhalf uur was de koek al weer op. Op zich niet zo gek met slechts één album onder de arm. Maar de echte fan had gehoopt op meer, helaas geen It Bites, Kino of Frost* nummers deze keer. Ondanks het feit dat Frost weer wil gaan toeren en It Bites naar verluid met een nieuw album gaat komen (bron: Mitchell himself). Al met al een gedegen, energiek en solide optreden van John Mitchell en band, er wordt al reikhalzend uitgekeken naar nieuw werk en optredens.

SAM_6691


Verslag + Fotografie: Alex Driessen

Send this to a friend