MarygoldAlbum

Muziek in het algemeen en prog rock in het bijzonder is een serieuze aangelegenheid. Het spelen van muziek vraagt naast talent, techniek en inzicht ook gevoel, ritme en toewijding. Frank Zappa vroeg zich op “Does humor belong in music?” al op zijn eigenzinnige wijze af of er niet meer gelachen moest worden. Maar ja, als je lacht dan word het beheersen en vlekkeloos bespelen van je instrument een lastig verhaal, laat staan dat je fatsoenlijk kunt zingen.

Bij het aanhoren van het eerste nummer van “One Ligth Year” van Marygold schoot ik gelijk in de lach. De ongebruikelijke titel Ants In The Sand werkt al niet mee, maar weten die Italianen zelf nog steeds niet dat hun gemankeerde Engels buiten hun eigen landsgrenzen vaak een dingetje is? Of gaat het accent er bij hen in als gesneden tiramisu? Want we hebben met Marygold weer te maken met zo’n typische Rock Progessivo Italiano band, grinnikte ik in mijn zelf, waar de zanger meent het Engels te beheersen en hartstochtelijk met niet te verhullen Italiaanse tongval een paar lastig openingszinnen eruit begint te persen. Ergens doet zijn keelzang me ook nog denken aan een kruising tussen Kermit the frog en Fozzy the bear nadat de zanger ook nog eens zwaar getafeld had en de wijn rijkelijk vloeide. Al met al niet de handigste keuze als opener dus om kennis te maken met deze band uit Verona.

Ontstaan in 1994 als coverband van Marillion uit de Fish periode stond Marygold op een kruispunt van lastige keuzes. Doorgaan met het spelen van covers of proberen om hun eigen repertoire met originele composities te creëren? Begin 2003 begon Marygold daarom het eigen eerste album op te nemen. In 2006 is het jaar van de release van de eerste cd, getiteld “The Guns Of Marygold”, die Nederland niet bereikte. De groep mocht in 2007 het concert openen tijdens het Verona ProgFest, een evenement waarin de voor ons bekende progrock band als Banco Del Mutuo Soccorso ook deelnam aan die editie. Daarna volgde een lange periode van stagnatie als gevolg van werk- en familieproblemen, die de live-activiteiten feitelijk blokkeerden maar langzaam aan wel leidden tot de samenstelling van nieuwe nummers. De Italianen geven het net als hun voetballende landgenoten nooit op en als bijgevolg, aan het einde van 2015, begonnen de opnames van de tweede cd die eind 2017 het levenslicht zag. Het duurde gelukkig geen lichtjaar voordat een exemplaar ten burele van Progwereld aankwam.

Maar wat krijgen we allemaal na die opmerkelijke start? Eigenlijk meer van het zelfde. Er zijn heel veel invloeden uit de neo prog van IQ en zeker bij de Italianen geliefde Genesis. En dan heb ik het over hun beginjaren waar “The Wake” van IQ een treffend te noemen referentiekader is, zowel qua composities, instrumentarium als klankkleur. Niet dat deze klassieker door Marygold geëvenaard wordt, want sommige stukken zijn helaas onsamenhangend en vaag van opbouw. Maar met het zeer mooie Travel Notes On Bretagne raakt Marygold bij mij een gevoelige snaar. Eindelijk muziek die het briljante The Lamia van “The Lamb Lies Down On Broadway” benadert. De ingetogen zang van Guido Cavalleri past hier wonderwel. Eerlijk is eerlijk.

Over het gehele album worden we verblijd met gedragen warme toetsenpartijen, gevolgd door vele fraaie aanvullingen op gitaar. Gitarist Massimo Basaglia ontstijgt met gemak het niveau van welke karikatuur uit de Muppet Show dan ook. Het ritme duo houdt het geheel netjes bij elkaar en springt in de nummers daarbij niet van de hak op de tak, maar een logisch organisch geheel is het ook niet altijd. Diverse solopartijen lijken namelijk inwisselbaar en te plaatsen in een ander nummer. En wat als de eindsolo op gitaar niet op Spherax H20 maar op Travel Notes On Bretagne volgde? Had het nummer dan geen The Lamia 2 moeten heten? Over het geheel bezien klinkt het allemaal heel sympathiek, alleen als signore Cavalerri zijn mond opendoet moet ik het lachen gaan inhouden, want anders druk ik de afstandsbediening van de cd-speler van schrik op stop en dat is toch wel jammer van hun heerlijke muziek. Dat Marygold een hobbyband is doet er niet toe, er is zeker potentie, want je proeft de liefde voor neo progressieve muziek en dat moeten we koesteren.

Jos Driessen