Mostly Autumn

7 mei 2016, Muziekgieterij Maastricht

Locatie
Muziekgieterij Maastricht
Alex Cromarty: drums, zang
Angela Gordon: zang, toetsen, fluit
Iain Jennings: toetsen
Chris Johnson: gitaar, zang
Brian Josh: gitaar, zang
Andy Smith: basgitaar
Olivia Sparnenn: zang
Out Of The Inn
In For The Bite
Answer The Question
Drops Of The Sun
Skin On Skin
Wild Eyed Skies
Silhouettes Of Stolen Ghosts
Silver Glass
Spirit  Of Autumn Past, Part 2
Deep In Borrowdale / Dressed In Voices
Pauze

Mother Nature
Time
Sheep
Us And Them
On The Turning Away
Great Gig In The Sky
Wish You Were Here
Run Like Hell
Passengers / Dressed In Voices
Questioning Eyes
Heroes Never Die

Verslag: Math Lemmen
Foto’s: Ron Kraaijkamp

Mostly Autumn is een band die met grote regelmaat en graag in Nederland optreedt. Oprichter Brian Josh beschouwt Nederland zo ongeveer als zijn tweede thuisland. Het laatste bezoek van de band aan ons land dateert van november vorig jaar, destijds in De Boerderij in Zoetermeer. De huidige korte toer zou de band naar P60 in Amstelveen en de dag ervoor naar de Muziekgieterij in Maastricht, een voormalig industrieel pand aan de rand van Maastricht, voeren.
Ondanks de robuuste en kale uitstraling van het pand aan de Boschstraat is men er in de Muziekgieterij in geslaagd om een gezellige concertruimte te creëren waarmee Maastricht een mooie en goed bereikbare concertlocatie rijker is.

Mostly Autumn is sinds de oprichting ongeveer net zo frequent onderhevig aan bezettingswisselingen geweest als Yes, al zullen de redenen daarvoor niet zozeer in onderlinge muzikale en zakelijke twisten liggen. De meest ‘in het oog springende’ bezettingswisseling was natuurlijk het vertrek van Heather Findlay en ‘promotie’ van Olivia Sparnenn tot leadzangeres in 2010. De meeste critici zijn het er wel over eens dat Sparnenn dat voortreffelijk doet. En al is Findlay zelf een zeer prettige verschijning, de huidige leadvocaliste heeft onmiskenbaar ook haar looks mee.

Op deze, anders dan de naam van de band doet vermoeden, uiterst warme lentedag, had Sparnenn haar stembanden echter niet helemaal mee. Voor aanvang van het concert ontwaarde uw verslaggever al een stripje Strepsils naast de setlist en dat deed het ergste vermoeden. Later meer hierover.

In vergelijking met de huidige officiële line-up waren er vanavond twee wijzigingen. Liam Davison was vervangen door Chris Johnson en Anne-Marie Helder door Angela Gordon. Beiden speelden eerder in Mostly Autumn en waren ruim een maand geleden nog samen met drummer Alex Cromarty in de Heather Findlay band tijdens het Progdreams festival in Zoetermeer te bewonderen.

20160507 - Mostly Autumn - Foto2

In de eerste set werd ons een aardige dwarsdoorsnede van de Mostly Autumn catalogus voorgeschoteld. De opener Out Of The Inn liet met Angela Gordon op de dwarsfluit nog de nodige folk-invloeden horen. Deze invloeden waren echter helaas te spaarzaam. Gaandeweg kwam de nadruk meer en meer te liggen op de gitaarsolo’s van Brian Josh. Hij verstaat de kunst om een solo goed op te bouwen, maar hanteert hierbij vaak hetzelfde stramien waardoor de solo’s op den duur enigszins op elkaar gaan lijken.

Zoals reeds gememoreerd was de stem van Sparnenn niet in optimale conditie. Dat werd vooral duidelijk bij de meerstemmige passages, die meerdere malen werden ontsierd door onzuiverheden van haar kant. Jammer, want Angela Gordon is, als het om meerstemmige zang gaat, een rots in de branding.

Na de onzekere opening revancheerde de band, inclusief Sparnenn, zich in de loop van de set. Vooral in het emotionele Wild Eyed Skies en ingetogen Silhouettes Of Stolen Ghosts liet Sparnenn zich van haar beste kant horen. Daarna werd de eerste set met Spirit Of Autumn Past (part 2) en Deep In Borrowdale/Dressed In Voices sterk afgesloten.

20160507 - Mostly Autumn - Foto3

Na een half uurtje pauze kwam de band terug met een aantal Pink Floyd nummers, zoals reeds op hun site was aangekondigd. Het moet gezegd dat men had gekozen voor een aantal verrassende titels: Sheep, Run Like Hell, On The Turning Away, Wish You Were Here. De uitvoering hiervan liet echter regelmatig te wensen over.
De kracht van het Pink Floyd repertoire zit niet in de complexiteit, maar de zorg voor details waarmee een sterke sfeer wordt gecreëerd. Dat ontbrak er helaas te vaak aan waardoor, wat mij betreft, eigenlijk alleen The Great Gig In The Sky overeind bleef. Het mooie ingetogen pianospel van Jennings en de vocale uitbarsting van Spannern maakten deze uitvoering legitiem. Het had niet die grandioze allure van Durga McBroom een maand geleden tijdens de Dave Kerzner set op Progdreams, maar haar type stem en de conditie ervan in acht nemend bleef Sparnenn’s versie volledig overeind.

20160507 - Mostly Autumn - Foto4

Het moet gezegd dat de vocale inbreng van Josh in de Pink Floyd titels niet sterk was. Daarentegen deed Chris Johnson het een stuk beter in de door Roger Waters gezongen passages.
De herkenbaarheid van het Pink Floyd repertoire bracht veel mensen uit het publiek desalniettemin tot groot enthousiasme en zo wist men een toegift af te dwingen. Tot mijn grote opluchting koos de band hierbij weer voor eigen repertoire. Het, voor Sparnenn zelf, zeer emotionele Questioning Eyes werd speciaal opgedragen aan een te vroeg overleden bekende van een groep mensen uit het publiek. Mede door deze sympathieke geste werd de uitvoering een zeer aangrijpende ervaring. Samen met een prachtige versie van Heroes Never Die maakte dit de tweede helft van dit concert gelukkig toch nog ruimschoots goed.

20160507 - Mostly Autumn - Foto5

Send this to a friend