Not A Good SignAlbum

Zelden heb ik zo´n intrigerende cd ter recensie gekregen als deze. Ik heb het hier over “Icebound”, het derde album van de Italiaanse progband Not A Good Sign. Het werkstuk verschijnt in een beperkte oplage van slechts 500 stuks en elk hoesje is met de hand gemaakt. Zo ziet de jewel case er bevroren uit en tevens zitten er zogenaamde stukjes ijs in verwerkt. Het is een bijzonderheid die vast prachtig zal zijn. Ik kan het je helaas niet zeggen. Mijn recensie exemplaar is niks meer of minder dan een digitale promo. Dat het album, hoe kil dan ook, indrukwekkend is blijkt al na een enkele draaibeurt. Maak je borst maar nat van der Heijde.

Ik heb de nodige kou moeten trotseren om dit album op z’n waarde te schatten maar dat was een bijzonder fijne gewaarwording. Tijdens het schrijven van deze recensie heerst er in ons kikkerlandje namelijk een ongekende hittegolf. Hoe welkom is het dan om je 48 minuten lang op te kunnen sluiten in een denkbeeldige koelcel waar de ijspegels aan je conussen lijken te hangen.

Not A Good Sign maakt ook hier een mengeling van melodische, avant-gardistische en retrogetinte progrock. “Icebound” markeert het vertrek van Francesco Zago, de vorige gitarist en hoewel nieuwkomer Gian Marco Trevisan beslist geen verstoppertje heeft gespeeld, is het album absoluut een door toetsenist Paolo Botta gedomineerde aangelegenheid. Niet alleen is hij componist van bijna alle nummers, tevens is het zíjn spel dat de meeste kou uitstraalt. Nagenoeg constant komt hij met ijzige thema’s en grimmige akkoorden, snerpende tonen en diepe klanken waarbij de Mellotrongeluiden altijd op de loer liggen  Ook de piano zit dusdanig in de galm dat je nog maar eens even in je handen wil blazen.

Het album bevat negen tracks, vier kleintjes en vijf grote. Echt belangrijk is dat overigens niet, “Icebound” moet als geheel gezien worden, als een allesbehalve songmatig totaal. De vele tempo- en sfeerwisselingen die de muziek rijk is geven vorm aan al die tegendraadse ritmes, dat prominente basspel en die overal aanwezige schakeringen van intense en wat meer bedaarde momenten. Het speelt zich allemaal af op het hellende vlak van de weerbarstigheid; Not A Good Sign blijft recht overeind. “Icebound” is een plaat  met een diepe gelaagdheid en een niet te missen detaillering. Zo horen we in Trapped In sax- en fluitpartijen van David Jackson en er is veelvuldig viool op het album aanwezig. Ook komt er bijvoorbeeld glockenspiel voorbij en zijn er samples van onder anderen Claude Debussy en Snoop Dogg in de muziek verwerkt.

Het zangaandeel op dit album is niet al te groot. Slechts vier nummers kennen vocalen (Frozen Words, Down Below, Truth en Trapped In) en zelfs in die tracks zijn de instrumentale passages nog in de meerderheid. Jammer, want Alessio Calandriello heeft een stem waar je geen genoeg van kan krijgen, denk aan Lynn Meredith van Proto-Kaw. In de hoogte heeft hij trouwens wat weg van Steve Walsh van Kansas. Inmiddels heeft hij Not A Good Sign verlaten en dat is geen goed nieuws. Maar toch, hoe graag ik Calandriello ook hoor, mijn favoriete nummer is toch een instrumentaaltje. Hidden Smile is een negen minuten durende pot smakelijkheden vol zinderende gitaarmelodieën en Rush-achtige riffs. Gaandeweg wordt het nummer steeds voller en bombastischer met dikke gitaarakkoorden en zware bassen. Gooi er een flitsend vioolthema overheen en je maakt me blij. Not A Good Sign doet het gewoon.

Dick van der Heide