Sailor FreeAlbum

Tot op heden kende ik eerlijk gezegd de Italiaanse band Sailor Free niet. In de eerste helft van de jaren 90 hebben zij twee platen uitgebracht om vervolgens in 2012 te beginnen met de “Spiritual Revolution” trilogie. Het vorige deel stamt uit 2016, dus heel productief zijn deze heren niet. Mijn collega’s op Progwereld laten een wat wisselend geluid horen over de delen één en twee. Het concept van deze band lijkt in elk geval niet te zijn geland, en dat snap ik ook wel. Als ik het zo tot mij laat komen ontstaat een wat warrig verhaal over energie, verlichting, verplaatsing en samensmeltende (al dan niet parallelle) werelden.

Maar goed, laten we het hebben over de muziek. Sailor Free brengt progressieve rock met een  gothic/alternatief sausje. Met dat laatste bedoel ik invloeden uit elektronische muziek: Depeche Mode, The Cure en David Bowie. Voorwaar een mooie combinatie. De muziek op “Part 3” is op een goede manier beklemmend. De nummers hebben de gemiddelde pop- of rocklengte, dus wie tuk is op solo’s komt er wel bekaaid af op dit album. Wat mij aanspreekt is dat alle nummers op de een of andere manier bij elkaar horen, zonder dat ze in elkaar overlopen. Vleermuizensymfo is een goede omschrijving van het werk van deze Italianen.

Laten we eens door de nummers heen wandelen. Na de ouverture laat het nummer Incognito een blauwdruk horen van deze band. Dit liedje herbergt een mooie mix van prog met dark wave en industrial. Zanger en bandleider David Petrosino zorgt voor een extra theatraal sausje. Een ander nummer om er even uit te lichten is The Ghoul Within. Dit is een gejaagd nummer waarin prog wordt gecombineerd met Depeche Mode en Nine Inch Nails. So Beautiful gaat meer richting jaren 90 alternatieve rock en heeft een mooi refrein.

Not For Me is dan weer cinematische progpop met een alternatief randje. Het stukje oriëntaalse muziek is leuk gedaan. Het mooiste nummer vind ik Disappear, waarin symfonische pop, Paradise Lost in de Depeche Mode-periode en Phillip Boa samen gaan. Gambling heeft zowaar wat Arena-invloeden en herbergt een slepend refrein.

Wie een liefhebber is van vleermuizensymfo heeft met “Spiritual Revolution Part 3” zeker een aardige plaat te pakken. Want dat is het vooral in mijn ogen: prima muziek waar ik wel met genoegen naar luister, maar ook niet meer dan dat. Daarvoor mis ik hele goede composities die boven het maaiveld uitsteken.