Southern EmpireAlbum

Even wachten, hoor. Ik moet nog even bijkomen!

Pfff, elke keer als ik deze plaat opzet heb ik een paar keer een wegtrekker. Oké, misschien is het de tropische hitte van zomer 2018, maar misschien is deze plaat wel echt zo goed als ik denk. In 1997 had ik hetzelfde gevoel bij “The Kindness Of Strangers” van Spock’s Beard, het album dat mij weer verzoende met de grote bergen Volstrekte Prut die er nog meer in de naam van prog elk jaar uitkomen. In 2009 was het “The Underfall Yard” van Big Big Train en in dat rijtje hoort “Civilisation” wat mij betreft dus thuis.

Twee jaar geleden was collega Goossensen, streng maar rechtvaardig, nog niet helemaal overtuigd van het gelijknamige debuutalbum van het Zuidelijk Keizerrijk, maar “Civilisation” is die grote stap voorwaarts die ook fans van Unitopia, Timms vorige vaste baan, al hadden zien aankomen.

Er staan maar vier nummers op, waarvan er maar één (nét) onder de tien minuten klokt. Ze zijn alle vier tamelijk briljant, maar het langste nummer, Crossroads, is wat mij betreft de prijswinnaar, al was het maar om die adembenemende eerste twee minuten. Southern Empire maakt GROTE muziek, opzwepend, filmisch, intelligent, speels, virtuoos, bloedmooi. Dat klinkt naar kakofonie, maar het tegendeel is waar: de arrangementen zijn vol, maar alleen als het nodig is, de band kan ook met minder toe om schitterende, lyrische en stevige muziek te maken.

Natuurlijk maakt Timms geen geheim van zijn invloeden; Dream Theater, IQ, Transatlantic, het zit er allemaal in en nog veel meer (in de laatste drie minuten van de plaat waan ik me ineens op een classic album van Kansas), maar dat maakt me minder uit dan normaal. Southern Empire dóet iets met die invloeden, bouwt er op verder. Meer dan het eerste album is dit een groepsproduct, Timms vermeldt bijna trots in de bijsluiter dat opener Goliath’s Moon voor het grootste deel uit de pen van gitarist Blokland komt.

Er staan zoveel mooie melodieën op dit album, dat het bijna fysiek pijn doet als er een refreintje tegenvalt. De paar keren dat dat gebeurt komt het steevast als de band kiest voor een wat simpelere hard rock benadering. “Dat heeft zo’n jongen toch niet nodig”, om maar eens iemand te citeren. De muziek is zo rijk aan prachtige volwassen muziek, dat die stukjes bijna kinderachtig gebeuk me echt teleurstellen. Nou ja, zonder verbeterpunten zou het saai worden, toch?

Southern Empire bestaat uit geweldige muzikanten. Zanger Lopresto heeft niet de allerbeste stem ter wereld (die heeft Arno Menses immers), maar hij draagt de muziek met overtuigingskracht. De gitaristen en de drummer zijn idioot goed, maar bassist Martin heeft een extra vermelding verdiend; hij is uiteraard ondersteunend, maar glanst op onverwachte momenten. De drie gastmuzikanten zijn – en ik kan zo gauw niet vinden wat ze wegen, dus het ís een gok, maar ik zeg het toch – hun gewicht in goud waard. Die subtiele likjes viool, die mooie saxofoon- en fluitsolo’s, dat lijntje op de flugelhorn, het is de kers op de appelmoes.

Anyway, afgezien van bij elkaar misschien drie minuten krachtpatserij, is dit wat mij betreft de mooiste plaat sinds 2009, present company excluded. Van het gekke stukje a capella in Goliath’s Moon’s eerste seconden tot het uitro van Innocence & Fortune, “Civilisation” is een muzikaal avontuur dat me af en toe naar adem doet happen. Klassieke prog met een inventieve twist, één rondje van “Civilisation” in mijn cd-speler en ik kan weer dertig waardeloze platen aan!

Ik moet even een slokje water!

Erik Groeneweg