Thorne, SteveAlbum

De introductie van deze recensie kunnen we eigenlijk kant-en-klaar kopiëren van één van de vorige recensies, al jaren komt het voorwoord van een recensie op hetzelfde neer. Sterker; eigenlijk behoeft Steve Thorne binnen de Progwereld geen enkele introductie meer. Het is en blijft ook in dit schrijfsel een lofzang op een artiest die bij elke release een constant niveau handhaaft. Vakmanschap van A tot Z. Indien u de man nog steeds niet kent en toch wil weten welk type muziek Thorne maakt, verwijs ik u graag naar onze rijke bibliotheek.

Ook al is die introductie niet nodig, ik heb nog steeds het gevoel heb dat Steve Thorne meer positieve erkenning moet krijgen voor zijn aandeel in de wereld van (gematigde) progressieve rock dan hij nu krijgt. Desondanks moet ik wel onderkennen dat je voor echte muzikale innovatie niet bij Thorne moet zijn. Zijn recept voor heerlijke liedjes is al jarenlang identiek en technisch verandert er niet veel aan zijn composities. Daar kan je kritiek op hebben, maar je kunt er ook respect voor hebben. Je moet namelijk bijzonder getalenteerd zijn om songs telkens weer tot een feestje te kneden zoals hij dat kan.

Ook op dit album helpen zijn beste maatjes Tony Levin en Nick D’Virgillio hem tijdens het opnameproces, hoewel Thorne dit deze cd toch wat meer in eigen hand houdt. Zeker ten opzichte van vorige releases. Dit zorgt ervoor dat de herkenbaarheid van de muziek weer groot is. De melodieën, de songteksten, de organische structuur van de diverse instrumenten, het klinkt allemaal om door een ringetje te halen. Het is ook moeilijk om een track te noemen die boven het maaiveld uitsteekt, want er is geen nummer dat exceptioneel goed of slecht is. Nog steeds soleert Thorne met mate op zijn instrumenten, de spaarzame gitaar-, bas- of toetsensolo’s staan allemaal in dienst van het nummer. Als er al eens een solo te horen is, wordt die tot het minimum beperkt. Elegant en smaakvol.

Zoals we gewend zijn uit het verleden duikt Thorne ook op dit album met zijn teksten diep in het maatschappelijk verkeer van het Angelsaksische eiland dat momenteel worstelt met de deelname aan de Europese Unie. Zo heeft Thorne kritiek op het Britse koningshuis, de politiek en de kerk. Maar ook de jongeren en de Britse media krijgen er van langs, en worden er veel heilige huisjes omgeschopt. Daarnaast is er ruimte voor kleinere persoonlijke thema’s.

Een van mijn taken als recensent is aan te geven of een artiest progressie heeft geboekt, achteruit is gegaan of er andere opzienbarende feiten zijn veranderd in de nieuwe composities. Daar kan ik vrij kort in zijn; eigenlijk is er niet veel veranderd aan de muziek van Steve Thorne. Hij kan nog steeds verdraaid goede nummers schrijven die heerlijk blijven kleven en Thorne heeft mede door zijn karakteristieke stem een eigen geluid. Voor de fan is dit dus wederom een absolute must-have, want het is zeker niet het minste album van Thorne. Voor de mensen die nog moeten kennismaking met de Brit is dit een prima afspiegeling van een excellente singer-songwriter. Niet downloaden of streamen, gewoon kopen in de (digitale) winkel. We willen namelijk nog lang van Thorne genieten, neem dat van mij aan!

Ruard Veltmaat