Flower Kings, TheConcert

Zo zie je ze in geen jaren en dan weer twee (of mogelijk zelfs drie) keer binnen twaalf maanden. Dan heb ik het over de Zweedse toppers binnen het genre, The Flower Kings. Of eigenlijk Roine Stolt’s The Flower Kings. Want het draait toch eigenlijk grotendeels om de lange, slanke Zweed met het briljante gitaarspel en de niet aflatende stroom composities. Die hij, dat moet gezegd, rijkelijk verdeeld over albums van Transatlantic, The Sea Within, Kaipa da Capo, Anderson/Stolt en zijn grote liefde: The Flower Kings (TFK). Met die laatste bracht hij eind vorig jaar het prima album “Manifesto of an Alchemist” uit, na vijf jaren radiostilte. Na een werkelijk uitstekend optreden, kort maar krachtig, in december afgelopen jaar, samen met Spock’s Beard, maakten de Zweden een kleine wereldtour die hen o.a. langs Zuid-Amerika en Europa zou voeren. En langs de Boerderij in Zoetermeer, natuurlijk, de plek waar ze regelmatig optraden in het verleden en o.a. hun live DVD “Tour Kaputt” in 2007 opnamen. Ook ditmaal was het team van John Vis bezig met een video registratie van het optreden, mogelijkerwijs voor een nieuwe live DVD/BluRay in een later stadium.

Het voorprogramma wordt verzorgd door de Amerikaanse band Jolly. Hun stoner rock wordt door het aanwezige publiek redelijk goed geapprecieerd. Maar het zijn toch vooral de Bloemenkoningen waarvoor zij gekomen zijn.

Dan moet er nog wel wat geduld beoefend worden: het duurt minuten voordat de band op het podium verschijnt, nadat de zaallichten al lang zijn gedoofd. Na dit lange voorspel is Last Minute on Earth een prima opener, vooral door de harmonie zang en de geweldige strot van zanger Hasse Fröberg. Het nummer swingt en is strak tegelijkertijd en gaat naadloos over in What If God Is Alone met wederom sterke harmonie zang van Stolt en Fröberg en letterlijk uit zijn tenen komende solo-zang van die laatste. There Is More to This World van “Retropolis” uit 1996, zet de toon voort van de eerdere nummers, nu zelfs vierstemmig en snaarstrak gemusiceerd.

The Truth Will Set You Free is een episch nummer van “Unfold The Future” uit 2002 en wordt in zijn geheel gespeeld. Snelle wendingen en vele tempo- en stemmingswisselingen kenmerken dit super symfo nummer wat de vergelijking met Yes, muzikaal gezien, ruimschoots doorstaat. In dit bijna een half uur durende nummer krijgt Jonas Reingold de mogelijkheid om zijn niet geringe kwaliteiten op de basgitaar te demonstreren. Helaas bemoeit baas Stolt zich er ook mee en diens bluesy gitaarspel past nou nèt niet helemaal in de opzet die Reingold had bedacht. Een quasi gepikeerde bassist gaat halverwege zijn solo in discussie met zijn roerganger, tot hilariteit van de fans.

Veel showmanship van zanger en linkshandige gitarist Fröberg, zijn rock poses zijn inmiddels redelijk bekend, ondanks het feit dat zijn spel zich beperkt tot wat akkoorden en een enkel duet met meestergitarist Stolt. Hij haalt de hoge noten op/uit zijn tenen, regelmatig zie ik hem op de voorkant van zijn voeten balanceren in de extreem hoge regionen. Weer veel solide baswerk van oudgediende Jonas Reingold, zowel zijn loopjes, notenspel, vaak in samenspel met Stolt, als zijn soli mogen er zijn, uitstekende bassist wat inmiddels ook door Steve Hackett is opgemerkt getuige het feit dat de lange Zweed ook in diens sterrenensemble niet uit de toon valt.

De drums zijn onopvallend goed, de Italiaan Mirko de Maio heeft grote schoenen te vullen met illustere voorgangers als Jaime Salazar en King Crimson drummer Pat Mastelotto. Hij kwijt zich prima van zijn taak zonder echt op te vallen. Datzelfde geldt voor toetsenist Zack Kamins. De ietwat studentikoos ogende benjamin van het stel maakt duidelijk dat Stolt een goede keuze heeft gemaakt met deze Amerikaan. Stolt zelf oogt relaxed en relatief ingetogen, uiterst geconcentreerd solerend, regelmatig zoekend naar de juiste afstelling van zijn instrumentarium, perfectionist als hij is. Dat kan soms leiden tot irritatie bij de man en als gevolg daarvan een kribbige houding maar daar is deze avond geen sprake van. De orkestleider is zichtbaar op zijn gemak, neemt alle introducties voor zijn rekening en neemt ruimschoots de tijd voor de dialoog met het publiek. De inmiddels 62-jarige componist/gitarist/zanger/bandleider is zijn leeftijd niet aan te zien, hij ziet er nog patent uit en heeft gelukkig het Zlatan staartje ingewisseld voor zijn bekende halflange blonde coupe.

De kleur rood lijkt het thema van de avond te zijn: zowel drums, bas, gitaar als toetsen zijn in vuurrood uitgevoerd, alleen de goudkleurige Gibson van Hasse Fröberg valt uit de toon. Dat wordt nog verder onderstreept door de het uitstekende werk van de verantwoordelijke(n) voor het licht die op perfecte wijze het podium en de band  in het (rode) zonnetje zetten. Die perfectie geldt ook het geluid, als altijd prima verzorgd in de Boerderij en dat is geen sinecure in dit geval: de muziek van het kwintet zit tjokvol noten en soli, desondanks zijn de individuele instrumenten uitstekend te horen in de mix.

En dan een verrassing: The Flower King van het gelijknamige (solo-) album van Roine Stolt uit 1995 is een geweldige (pop)song en wordt live niet vaak gespeeld. Een super gitaarsolo van de meester, alleen ondersteund door drums loopt over in My Cosmic Lover, overgoten door heerlijke basloopjes van Jonas Reingold. In the Eyes of the World daarentegen, met zijn vreemdsoortige intro, hevig rockend, kent weer een hoofdrol voor de drums van De Maio. Stardust We Are wordt ook al in zijn geheel gespeeld, redelijk uniek. De magische en uiterst herkenbare tonen van het intro worden gevolgd door een aaneenschakeling van schitterende melodieën en intens spel van het vijftal. Met als natuurlijk hoogtepunt het door Fröberg gezongen gelijknamige stuk, absolute topklasse symfo. Weer heb ik die associatie met Yes, al is het dit keer niet Close to the Edge maar Close to Divine.

Na ruim 1 uur en 50 minuten geconcentreerd te hebben gespeeld is de groep toe aan een korte pauze. Ze bekennen een  beetje duizelig en moe te zijn als gevolg van een chronisch gebrek aan slaap. En dat ook nog eens zonder de traditionele haring tijdens het midzomernachtfeest, dat gaat je als rechtgeaarde Zweed niet in je koude kleren zitten. Desondanks perst de band er nog een emotievolle versie van het laatste deel van Life in Motion uit van “Sum of No Evil” uit 2007, de expressievolle stem van Fröberg doet de rest. Slotnummer I Am the Sun (Part One) is de uitsmijter deze avond, goed drumwerk van De Maio in een heavy versie van dit succesnummer.

Ruim twee uur en tien minuten intense en heftige muziek zowel rockend als swingend en etherisch, grote klasse. Voorman Roine Stolt hintte nog dat nieuw materiaal mogelijk is dit jaar, hetzelfde geldt voor een waarschijnlijke terugkeer op de Europese podia aan het einde van het jaar, goed nieuws dus. Maar nu eerst naar Valkenburg voor het Midsummer Prog Festival met o.a. IQ en Focus, één dag later. Mogelijk is dat ook de reden dat slechts zo’n tweehonderd diehards op deze langste dag van het jaar de weg naar de Zoetermeerse progtempel hadden gevonden. Enerzijds jammer maar tegelijkertijd ook wel weer een mooie gelegenheid om de helden van dichtbij te bewonderen. Het trouwe publiek toonde haar dankbaarheid door soms minutenlang applaus en uitzinnige reacties op vooral de langere stukken.

Een uitstekende show van de Zweden in navolging van het reeds gememoreerde duo-optreden samen met Spock’s Beard eind 2018. Geen enkel nummer van het nieuwe studio album, helaas, maar des te mooier om al die epische ultralange succesnummers uit het verleden nu eens uitgevoerd te horen zoals ze altijd bedoeld zijn: met power en bezieling, zoals we dat van de The Flower Kings gewend zijn.

Verslag: Alex Driessen
Foto’s: Ard van den Heuvel