Flower Kings, The, Spocks BeardConcert

Hier had ik nou al een hele tijd naar uitgekeken: een zeldzaam optreden van The Flower Kings (TFK), de befaamde Zweedse progressieve rockband rondom alleskunner Roine Stolt. Het is al weer ruim vijf jaar geleden dat de band voor het laatst optrad, indertijd een legendarisch concert samen met de Neal Morse Band, waardoor uiteindelijk drie leden van Transatlantic op het zelfde moment in één theater op de planken stonden, onvergetelijk.

Dat laatste zou nu niet het geval zijn, alleen Spock’s Beard zanger Ted Leonard heeft als invalkracht kort deel uitgemaakt van de enige echte superband die de progwereld kent, dus geen Transatlantic reünie deze keer. Geen toeval ook dat TFK weer eens toert: zeer recent heeft Roine Stolt onder de naam Roine Stolt’s The Flower King een uitstekend nieuw album afgeleverd genaamd “Manifesto of an Alchemist”. Het album grijpt deels terug op de sound van zowel het ‘oude’ als het latere TFK. Zeer interessant om te horen hoe het nieuwe materiaal zou klinken in een live setting. Te meer daar als drummer op het recente werk niemand minder dan top drummer Marco Minneman was aangetrokken. Maar van beiden zou weinig terecht komen, zonder dat e.e.a. tot een teleurstelling leidde, maar daarover later meer.

Na een kleine tour door Zuid-Amerika waarin o.a. Argentinië, Peru, Chili en Mexico werden aangedaan is het nu de beurt aan Europa waar, samen met Spock’s Beard, een tiental concerten wordt gegeven. Uiteindelijk zal de mini-tour worden afgesloten met een tweetal optredens in Canada. De tournee staat in het teken van het vijfentwintig jarig jubileum van het gerenommeerde progrock label Inside Out, directeur Thomas Waber zou tijdens het optreden in de Boerderij in Zoetermeer aanwezig zijn.

Tot mijn schrik betrad ik de zaal net iets te laat, het optreden startte eerder dan normaal, de band was al begonnen. Gelukkig bleek ik maar enkele minuten van het optreden te hebben gemist, ik kan me enigszins door de menigte heen wurmen om uiteindelijk voor de bar te stranden. Vandaar had ik een redelijk zicht op het podium maar het geluid was werkelijk in één woord geweldig te noemen. De heren waren druk doende met het spelen van het eerste nummer van de setlist, Last Minute on Earth/What If God Is Alone? De briljante vocale uithalen van Hasse Fröberg streelden mijn trommelvliezen. Het bleek de fantastische start voor wat een memorabel optreden zou blijken. Het epische The Truth Will Set You Free van “Unfold the Future” uit 2002 komt zo mogelijk nog beter uit de verf. Een kristalhelder geluid waarin de mellotron, marimba (uit het toetsen instrumentarium van toetsenist Zach Kamins) maar vooral de harmonie zang en de gitaar duetten sprankelden. De al eerder genoemde jonge Amerikaanse toetsenman Kamins produceerde met zijn heldere toetsenpartijen een prima geluid. De bassolo van Jonas Reingold, gekoppeld aan de sferische solozang van Roine Stolt, zorgt voor een rustpuntje. Het publiek beloont het vijftal met een ovationeel applaus.

We gaan direct door, tijd is duur deze avond, met There Is More to This World van “Retropolis” uit 1996, Reingold’s intro is van een giga formaat. We zijn helaas al weer aan het einde van de set gekomen, maar Stolt stelt ons gerust. We worden verrast met een puntgave versie van Stardust We Are van het gelijknamige album uit 1997 door de zelfbenoemde ‘King of Epics’. Het afsluitende nummer is het absolute hoogtepunt van het ultra korte optreden van de Zweden. Duimendik kippenvel vooral door de zang van Fröberg, het is precies zoals hij zelf al zingt ‘close to divine’. Het publiek klapt zijn handen stuk voor dit super symfonische stuk van ca. vijfentwintig minuten. Het is lang geleden dat de band dit nummer in zijn geheel live speelde en het heeft nog niets van zijn zeggingskracht verloren. Ik durf zelfs de vergelijking met Yes te maken in dit verband. Wat een geweldige comeback van de heren. Als mij op dit moment de toegang tot de zaal ontzegd zou worden, zou niet weten waarom maar ter wille van het betoog, dan zou ik zielsgelukkig de terugtocht naar huis aanvaard hebben, geen enkel probleem. Maar daar is gelukkig geen sprake van, na dit superbe voorgerecht moet het hoofdgerecht nog opgediend worden. Om nog maar niet te spreken van het toetje…

De band swingt en speelt hecht en snaar strak, opmerkelijk goed ingespeeld na de tour door Zuid-Amerika, de harmonieuze samenzang is geweldig, de bas partijen van oudgediende Reingold op zijn vuurrode Rickenbacker melodieus en majestueus. De drums zijn OK, de Italiaanse invalkracht Mirko De Maio heeft wel dezelfde initialen maar is helaas geen Marco Minneman, zijn partijen zijn solide maar niet opvallend. Dat laatste geldt zeker niet voor de toetsen, opmerkelijk prominent in de mix, opvallend, sterk, een goed tegenwicht voor het (dubbele) gitaargeweld. Hulde aan de Amerikaanse vervanger van Thomas Bodin, die eruitzag als een derdejaars natuurkunde student. Maar wat TFK maakt tot wat het is zijn toch vooral de unisono gitaar duetten, de briljante harmonie zang, en last but not least, het lyrische spel van bandleider/zanger/gitarist/componist Roine Stolt op zijn rode Fender Telecaster gitaar, trendy gekapt à la Zlatan. Een perfect optreden, veel te kort, maar net iets langer dan een uur, maar desondanks grote klasse, dit smaakt absoluut naar meer.

Het is namelijk tijd voor het hoofdgerecht in de vorm van het Amerikaanse kwintet Spock’s Beard (SB), een regelmatige bespeler van De Boerderij in de afgelopen jaren. Ook zij produceerden in het afgelopen jaar nieuw werk, het goed ontvangen album “Noise Floor” ligt al sinds mei in de schrappen. De heren trappen af met To Breathe Another Day van het voornoemde nieuwe album. Het blijkt een valse start, blijkbaar is niet iedereen in de band op de hoogte van de rangorde van de set list. Na de aanvankelijke weigering volgt alsnog een spetterende versie van het openingsnummer van de nieuwe CD. Beware of Darkness, het titelnummer van het album uit 1996, is een bewerking van het aloude George Harrison nummer, zwaar overgoten met een SB sausje en dito toetsensolo van Ryo Okumoto. Tijdens het intro van In the Mouth of Madness gaat het grapje van diezelfde Okumoto de mist in door het ontbreken van een microfoon maar de chaos/waanzin uit de titel blijft recht overeind. Something Very Strange is daarentegen weer uiterst melodieus, compleet met vocoder en windgeluiden uit het instrumentarium van de Japanse Amerikaan. Het onovertroffen Thoughts (Part II) van “V” uit 2000, heeft zware invloeden van Gentle Giant, vooral in de harmonie  zang. ‘Maybe not’ zingt het publiek, goed getimed, daartoe aangemoedigd door spreekstalmeester Leonard.

She Is Everything is daarentegen weer heel sfeerrijk, grotendeels door het piano/toetsen intro van Ryo die hiervoor een terecht applaus int, hetzelfde geldt voor de lyrische gitaar solo van Alan Morse. Skeletons at the Feast is complete metal madness, de Leslie box maakt overuren in dit instrumentale nummer met haar spookachtige sound en, wederom, hoofdrol voor Okumoto. Van het nieuwe album afkomstige One So Wise kent een kort intermezzo van invaller en Saga-drummer Mike Thorne die spontaan You Are My Sunshine inzet als Ted Leonard na een overdosis grappen ten koste van toetsenist Okumoto het tijd acht om de lucht tussen hen beiden te klaren door middel van een ferme knuffel, goed gezien van Mike. Een val van Morse over een monitor midden op het podium kan hem niet verhinderen om nog op tijd terug te zijn voor zijn gitaar solo, wat een stunt. Walking on the Wind, ook al van “Beware Of Darkness”, kent een hoofdrol voor de zware bas pedalen van Dave Meros, de zaal voelt het in de maagstreek. Goed voorbeeld doet goed volgen: voor de toegift verlaat de band het podium niet meer, die ongein moest sowieso verboden worden. Het extraatje betreft ditmaal Go The Way You Go, met ruimte voor improvisatie door met name Morse en Okumoto, de laatste met zijn inmiddels beroemde/berucht ‘spider act’, hangend tussen zijn toetsenbatterij, geen wonder dat op één van zijn instrumenten de F toets niet werkte.

Voor de ultieme toegift worden de heren van The Flower Kings weer op het podium geroepen om gezamenlijk het legendarische Hey Jude van The Beatles in één grote jam sessie op het toneel uit te voeren. Een speciale versie met o.a. twee bassisten op één gitaar, twee Amerikaanse toetsenisten met de ruggen tegen elkaar, twee zangers met de koppen tegen elkaar, één drummer (De Maio) en een akoestische (Morse) en een elektrische gitaar (Stolt). Groot feest, er wordt volop meegezongen en -geklapt, de ultieme publieksparticipatie. Het blijft allemaal zeer gedisciplineerd, zeer in tegenstelling tot de uiterst chaotisch verlopen toegift vijf jaar terug. Het enthousiaste publiek beloont de tien man op het podium met een minutenlange staande ovatie. Het is niet helemaal uitverkocht maar het zal niet veel schelen. Geluid en licht waren weer dik in orde, de Boerderij legt de lat steeds hoger.

Een beetje rommelig optreden af en toe van de zijde van Spock’s Beard, gekenmerkt door een uitgelaten sfeer op het podium, af en toe eindigend in ongein, chaotisch en energiek tegelijk. Veel showmanship ook, van met name Morse en Okumoto, een goede tijdelijke drummer in de persoon van Mike Thorne, net zo kaal en goed bij stem als zijn voorganger Jimmy Keegan, prima meerstemmige zangpartijen, en een totaalgeluid wat hard en heavy is. Dat zijn de karakteristieken van de show die Spock’s Beard ons voorschotelde. Samen met een herboren The Flower Kings hebben zij voor een uitstekende avond gezorgd die ons prog fanatici minimaal een glimlach op het gezicht bezorgde. Wordt  hopelijk vervolgd.

Verslag: Alex Driessen

Foto’s: Monica Duffels (De Boerderij)