Yes

27 maart 2018, 013 Tilburg

Info
Locatie
013, Tilburg
Steve Howe: akoestische- en elektrische gitaar, zang
Jon Davison: zang, akoestische gitaar, percussie
Billy Sherwood: basgitaar, zang
Geoff Downes: toetsen
Jay Schellen: drums, percussie
Alan White: drums
Set 1:
The Firebird Suite (Igor Stravinsky song)
Yours Is No Disgrace
I've Seen All Good People
Sweet Dreams
South Side of the Sky
Onward
Mood for a Day
Wonderous Stories
Parallels
And You and I
Set 2:
The Revealing Science of God (Dance of the Dawn)
Leaves of Green
Ritual (Nous sommes du soleil)
Toegift:
Roundabout
Starship Trooper

Yes heeft de afgelopen jaren wat wisselende kwaliteit geleverd als het gaat om optredens. Een prima optreden in 2014, eveneens in Tilburg, het eerste met nieuwe zanger Jon Davison in de gelederen, werd twee jaar geleden afgewisseld met een matig optreden in Utrecht, zij het dat de show geplaagd werd door technische problemen.

De band heeft wat te vieren dit jaar, onder de titel ‘Yes50 Anniversary Tour 2018’ wordt een jubileum aangekondigd waar niet veel bands aan toe zullen komen. Ook ons land wordt weer aangedaan, als onderdeel van een Europese tour die de groep van het Verenigd Koninkrijk via Holland en België naar een laatste optreden in Frankrijk zal leiden, voordat de oversteek naar de Verenigde Staten gemaakt wordt.

De show voorafgaande aan het optreden in Tilburg, in het Londense Palladium waar de band een aantal avonden aaneen gesloten zou spelen, kende nog een noviteit: de show werd aangekondigd door lid van het eerste uur, drummer Bill Bruford, terwijl Tempus Fugit werd gezongen door producer/ex-zanger Trevor Horn. Dat zou deze avond in Tilburg niet het geval zijn, ook de verwachte participatie van oer-lid Tony Kaye op toetsen ging niet door. Tot overmaat van ramp zou drummer Alan White pas tegen het einde van het optreden zijn opwachting maken, de naweeën van een operatie aan zijn rug. Wat personele troubles dus, maar niet getreurd: er is altijd nog de heer Howe, ter lering ende vermaak.

Op de aanzwellende tonen van Stravinsky’s Firebird Suite en onder luid applaus betraden de heren musici in het donker het grote podium van 013 om zich meteen maar te storten in Yours Is No Disgrace, tot groot genoegen van het dankbare en enthousiaste publiek, gevolgd door een andere klassieker, I’ve Seen All Good People. Een beetje mat begin, misschien door de specifieke keuze van de nummers, een tikkeltje oubollig.

Een geïnspireerde versie van het van “Fragile” uit 1971 daterende South Side Of The Sky is een eerste hoogtepunt van de show. Onward, ingetogen en melodieus als altijd, wordt opgedragen aan overleden componist/bassist Chris Squire. Als akoestische intermezzo ditmaal Mood for A Day en gelukkig (even) geen Clap. ‘Grumpy’ Howe laat nog even zijn knorrige kant zien in reactie op teveel flitslicht van een overijverige fan. Volledig terecht overigens. Twee nummers van “Going For The One”, te beginnen met het wonderschone Wonderous Stories, inclusief Portugese gitaar intro en melodische basgitaar, heerlijk. Tijdens Parallels gaat de toetsensolo grotendeels de mist in, het nummer wordt gered door de rode Fender van Howe en goede harmonie zang van Davison/Sherwood. Laatste nummer van de eerste set is het aloude And You And I met minstens drie gitaren, een harmonica-solo van Billy Sherwood en prima vocalen van Jon Davison. Zelfs Geoff Downes droeg met een solide toetsenpartij bij aan een uitstekende versie van het ultieme symfonische nummer van “Close To The Edge” uit 1972. Na ongeveer een uur en een kwartier spelen trekt de band zich kort terug in de coulissen.

yes, 27 maart 2018

Yes is de laatste jaren verworden tot de Grote Steve Howe Show met goede bijrollen voor Davison en Sherwood, de laatste vooral qua basspel. Getooid met een kek ringbaardje, constant switchend tussen meerdere gitaren, van zijn prachtige vintage stereo Gibsons tot de op een standaard gemonteerde elektrisch/akoestische gitaar, de akoestische Martin, de Portugese gitaar en zijn onovertroffen pedal steel, het gaat hem allemaal even makkelijk af. Zijn uiterst kenmerkende manier van spelen, nog steeds begeleid door sprinkhaan-achtige sprongetjes als hij echt de geest krijgt, zijn gezichtsmimiek, het is een lust voor oog en oor.

Jay Schellen is een adequate vervanger voor White, maar ook niets meer dan dat. Daar sta je dan met een tamboerijn in je hand als overbodig figurant op het podium, niemand hoeft echter medelijden te hebben met de uit de stal van Sherwood afkomstige Amerikaanse sessiemuzikant met een verleden bij Asia, Circa en Conspiracy (Squire/Sherwood). En Geoff Downes, ach Geoff Downes…

yes, 27 maart 2018

Set 2 begint met de onmiskenbare tonen van The Revealing Science Of God (Dance Of The Dawn) ofwel kant 1 van “Tales From Topographic Oceans”, het absolute hoogtepunt van het optreden. Hecht en geconcentreerd musicerend kregen de heren musici het voor elkaar om mij een dikke portie kippenvel te bezorgen. Ongelofelijk hoe de muziek die uit 1973 dateert nog steeds recht overeind staat. ‘Getting over overhanging trees, let them rape the forest’ met overgave door Davison gezongen, misschien enigszins wereldvreemde teksten, maar in deze setting werkelijk goud waard. Een ovationeel applaus van het geestdriftige publiek was de terechte beloning van de band.

Even ademhalen met Leaves Of Green, het prachtige akoestische stuk van The Ancient, kant 3 van “Tales” met ruimte voor variatie aan het einde. Dan volgt een integrale versie van Ritual (Nous Sommes Du Soleil) van datzelfde album. Subliem, indrukwekkend, weergaloos zijn woorden die van toepassing zijn. Met oudgediende Alan White aan boord voor het laatste deel. Het tweede deel van de show duurt ruim een uur, een briljante vertolking van de complexe nummers van “Tales” en de eerste keer als band in Nederland, na de originele tour in april 1974 Ahoy Rotterdam, met uitzondering van Symphonic Yes met orkest in november 2001 in de HMH in Amsterdam.

yes, 27 maart 2018

Roundabout en Starship Trooper zijn de obligate toegiften en, hoewel warm onthaald en massaal meegezongen door het trouwe en met de band meegegroeide publiek, een beetje een anticlimax na het schitterende werk tijdens de tweede set. Maar dat gold zeker niet voor de fans die minutenlang de band toejuichen en luid applaudisseren.

Weinig onderlinge lol ook tussen de diverse bandleden, hooguit met uitzondering van het einde van de show, opmerkelijk. Nog even terug naar drummer Alan White. Het was pijnlijk om hem zo te zien, breekbaar, nog lang niet hersteld, hij moest van het toneel geholpen worden. Geen schim meer van de krachtige rockdrummer die hij ooit was. De handen die ooit machtige klappen uitdeelden, trilden nu zichtbaar. Hopelijk is het van tijdelijke aard, het zou vervelend zijn om te bedenken dat wij getuige zijn geweest van het laatste optreden van de man in Nederland.

Uitstekend geluid en dito lichtshow, hulde aan 013, vooral als je de grootte van de zaal in aanmerking neemt. Een zaal die zeker niet uitverkocht was, naar schatting 1500 bezoekers hadden de weg naar Brabant gevonden en werden niet teleurgesteld. Een veel beter concert dan twee jaar geleden in het Utrechtse Tivoli, revanche dus. Na ruim twee en een half uur zat het optreden erop en kon je door de berg plastic bekertjes terug waden naar de uitgang.

yes, 27 maart 2018

Yes heeft nog een dertig tal optredens in de Verenigde Staten op de rol staan, in juni en juli. Er wordt een soort van ‘best of’ gespeeld, zonder nadruk op een specifiek album. Howe heeft in interviews al aangegeven dat een terugkeer naar de focus op specifieke albums zeker niet uitgesloten kan worden. Daarbij hoop ik op een integrale versie van “Relayer”, misschien wel het meest controversiële album van de band, maar één van mijn persoonlijke favorieten en nooit eerder vertoond in Nederland. We gaan het zien, dit optreden smaakte in elk geval naar meer.

Foto’s en tekst: Alex Driessen

Send this to a friend