InfrontAlbum

Je verwacht misschien niet onmiddellijk progressieve ontwikkelingen in het land dat we kennen van tsaren en wodka, Rusland. Toch is er een heuse groep verrezen die het midden zoekt van hardrock, progmetal en onvervalste progressieve elementen, die qua sfeersetting niet zelden de kant van Camel op gaat, met de forse kanttekening dat het gitaarwerk maar mondjesmaat op het geluid van Andy Latimer lijkt. Toch zetten de gitaristen een zeer bevredigende prestatie neer. Ook probeert de jonge band zich verre te houden van het ‘hard geschreeuw en weinig wol’ principe. Daarmee stuit ik frontaal op het gevoel voor detail!

Dit is een vier leden tellend combo, van diverse pluimage en met verschillende muzikale achtergronden. Zoals het woordloze verhalenvertellers vergaat, moeten alle zeilen bijgezet worden om een aansprekend geheel te vormen en in dat aspect is dat zeker gelukt. Chinese Butterfly is het laatste nummer en het meest afwijkende in stijl. Het heeft bijna de sfeer van “The Snowgoose” te pakken, maar blijkt in plaats van de gans een minder indrukwekkende postduif te zijn (zoals de hoes ook laat zien), maar punten worden weggegeven voor het feit dat heel intelligent getracht wordt een stuk neer te zetten dat diepgang heeft. Deze compositie kent een intro die voor de één dodelijk saai zal zijn en voor de ander sfeerscheppend is. Het aanvullende toetsenwerk van Oleg Anurin is behoorlijk jaren zeventig en ook maakt de fluit (erg mooi) zijn opwachting en dat is verre van verkeerd. Al met al best genietbaar, maar eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat als ik moet kiezen er wel liever de tweebultige bij pak. Infront laat echter wel zien dat ze iets in zijn mars heeft en dat is een goede start. Mensura Zoili begint met drums en basgitaar. Dan plotseling stuwt de band het de richting van een krachtige rocksong uit, maar voegt dan ook weer een portie jazz toe. Duidelijk is dat de groep zich niet wenst te beperken door kaders en grenzen en dat is mijn inziens een sterke troef die van de gitaargerichte groep een erg muzikale maakt.

From Where The Wind Blows ontpopt zich als een romantische escapade tussen twee gitaren en die verhouding zal later erg gepassioneerd blijken te zijn. In 2003 nam de groep overigens als Invisible Front de uit 4 nummers bestaande demo “News from the Other Side” op. Na wat rek- en strekoefeningen nam Alexei Fedorov de job als geluidsarchitect op zich en nam de groep zich voor passie te plaatsen boven de richting die muziekliefhebbers de mannen zouden willen toedichten. Weg met de hokjesgeest en met gevoel spelen!

Aan variatie geen gebrek op dit fushionachtige album. Autumn Velvet wordt geïnjecteerd met een dosis jazz en trompet/trombone nemen de gitaar heerlijk de wind uit de zeilen, al weet ook laatstgenoemde instrument op dit nummer te schitteren. Pontificaal claimt dan ineens RUNNN zijn plek en je kunt gerust stellen dat het een behoorlijke overgang is om plotseling een stevig potje rock met progmetal invloeden aan te moeten horen, met een intro die Steve Wilson van Porcupine Tree had kunnen bedenken, maar dan laat horen het jongere broertje van Dream Theater te zijn.

Waar ik me bij de Moskovieten een beetje aan erger is het hier en daar blikkerige geluid van de drums (wat niet wil zeggen dat er slecht gedrumd wordt overigens). Het is soms alsof je neefje van tien op wat potten en pannen slaat in de huiskamer. Dat is verbeterpunt nummer één lijkt me. Ook gaat het (dubbele) gitaargeweld wel eens onder in een dikke brij van geluid. Een betere productie kan de band zeker een boost meegeven.

Soms zijn woorden niet nodig. Het ontbreken van de menselijke stem maakt van “Wordless” zeker geen waardeloze plaat. Infront is zeer wel in staat goede melodieën te componeren en naar behoren uit te voeren, maar deze band moet vooral doorgaan hun muziek te cultiveren en zal dan geleidelijk een grote(re) groep mensen aanspreken. Deze cd is alvast een stap in de goede richting en zeker uitprobeerbaar door muziekliefhebbers die instrumentale muziek prefereren boven vocale.

Ton Veldhuis