KaukasusAlbum

De Scandinavische progscene wordt gekenmerkt door de vele samenwerkingen tussen muzikanten. In een andere recensie heb ik eens de grap gemaakt dat veel Scandinavische prog in feite kaartenbakmuziek is, gemaakt door een relatief kleine groep muzikanten die in wisselende line-ups verschillende projecten maken met als constante het gebruik van de Mellotron en andere vintageinstrumenten. Kaukasus is ook zo’n soort project. De groep bestaat uit Mattias Olsson, welbekend van onder meer Änglagård, Rhys Marsh, onder andere bekend van The Autumn Ghost, en Ketil Vestrum Einarsen, die bij groepen als White Willow, Motorpsycho en Jaga Jazzist heeft gespeeld. Lezers die bekend zijn met het werk van Olsson en Marsh zullen niet verrast zijn dat op “I”, het debuut van Kaukasus, de Mellotron en instrumenten als de Orchestron en Optigan ook een grote rol spelen.

Toch ligt Kaukasus niet direct in het verlengde van andere projecten waar deze muzikanten bij betrokken zijn, zoals White Willow en The Opium Cartel. Kaukasus is veel minder sterk geënt op de progklassiekers uit de jaren zeventig en klinkt bijgevolg moderner dan bijvoorbeeld White Willow. Invloeden uit de popmuziek, zoals catchy refreinen, worden vermengd met invloeden uit onder meer kraut- en spacerock, symfo, postrock en ambient. Het resultaat is een eigenzinnige mix die origineel klinkt maar toch ergens ook vertrouwd.

Een goed voorbeeld hiervan is Lift The Memory, dat eerder als single is uitgebracht. Het nummer begint met een drumbeat die op een bepaalde manier wat doet denken aan krautrockgroepen als Can, met vervolgens een gezongen couplet en een pakkend refrein. Na een instrumentaal middenstuk keert de zang terug en wordt de compositie ten einde gebracht. Dit is een terugkerend patroon dat bijvoorbeeld ook in The Ending Of The Open Sky succesvol wordt ingezet. Door het openbreken van bekende songstructuren blijven de composities spannend.

Het album lijkt te bestaan uit twee delen. Op het tweede deel van het album spelen de ambientinvloeden een grotere rol. De eerste drie nummers hebben een vergelijkbare structuur, maar In The Stillness Of Time, dat aanvankelijk de meest conventionele compositie op het album lijkt, eindigt na de vrij rechttoe-rechtaan hoofdmoot van het nummer met in een ambient outro die overgaat in het volgende nummer. Het laatste nummer, The Skies Give Meaning, valt grotendeels in deze categorie maar heeft een mooie postrockachtige opbouw.

Het tekent de band dat ook de rustigere stukken niet gaan vervelen. Dit komt niet alleen omdat de muziek instrumentaal sterk is, maar ook omdat met name Olsson en Marsh ook studiokunstenaars zijn. De muziek is zeer gelaagd en op detailniveau is van alles te horen, wat pas echt gaat opvallen als je het album een paar keer beluistert.

Al met al heeft Kaukasus met “I” een alleszins overtuigend debuut geproduceerd. De muziek zal misschien niet iedereen liggen, maar mensen met een bovengemiddelde interesse voor de Scandinavische progscene zullen zonder meer in hun nopjes zijn met dit album.

Christopher Cusack