ThresholdAlbum

Sommige dingen blijven je hele leven bij, zoals je eerste grote liefde, geboorte kind en in mijn geval ook mijn eerste kennismaking met progressieve rock en metal. Ik luisterde al vele jaren naar bands als Iron Maiden, Metallica, Megadeth en Yngwie Malmsteen, toen ik bij toeval de muziek van Threshold ontdekte. Ik sla nooit een platenzaak, hoe klein ook, over. Op deze bewuste dag hield een platenzaak in Vlaardingen uitverkoop. In de bakken stond de cd “Wounded Land” van de voor mij toen nog onbekende Engelse band Threshold. Het hoesje stond me wel aan, maar omdat het uitverkoop was mocht ik de cd niet beluisteren. Ik heb de gok genomen, mede gezien de zeer aantrekkelijke prijs, en vol verwachting weer op huis aangegaan. Eenmaal thuis aangekomen ben ik er goed voor gaan zitten en dat was maar goed ook. Nog nooit had ik zulke stevige muziek gehoord waarin ook toetsen werden gebruikt, want het gebruik van toetsen was toch zoiets als vloeken in de kerk voor een echte hoofdschudder als ik. Meer werd ik echter nog gegrepen door de teksten, die handelen over de teloorgang van de aarde, maar bovenal de fabelachtige stem van Damian Wilson.

Wat een begin. Sferische toetsen, pompende bas, een gitaarmuur die mijn metalen hart sneller doet slaan en bovenal zanger Damian Wilson. De tekst van Consume To Live is ook vandaag de dag nog van toepassing, want de mensheid is nog steeds bezig zijn leefomgeving te vervuilen. Ook de afwisseling is dan nog voor mij van een onbegrepen schoonheid. Stevige stukken worden afgewisseld met rustig gedeelten. Na dit nummer wil ik meer. Meer spanning in de muziek, meer emotie in de zang, meer afwisseling qua tempo enzovoorts. Weg met de rechttoe, rechtaan muziek van bovengenoemde bands (zo nu en dan zet ik nog wel eens zo’n hard rock/heavy metal cd op, gewoon om me weer jong te voelen). Days Of Dearth opent op hartverscheurende wijze met een gitaar die het bijna uitgilt om het volgende moment weer te worden geconfronteerd met die gitaarmuur van Groom en Midson. Het hartverscheurende gedeelte keert een aantal keer weer. De toetsen van Richard West laten dit nummer op hun grondvesten schudden.

Vrolijke toetsen openen Sanity’s End waarna Damian Wilson de emoties van zich af zingt. Maar liefst tien minuten duurt dit nummer en dat was ik ook niet gewend. Toch heb ik de tijdsduur niet als zodanig ervaren, omdat er constant nieuwe dingen vielen te ontdekken. Een goede zanger, afwisseling zowel qua tempo als emotie en toch de nodige solo’s. Zelfs de rustige stukken die in dit nummer zitten heb ik niet als storend ondergaan, maar maken een wezenlijk deel uit van de kracht van dit nummer. Veel tijd om bij te komen had ik niet, want Paradox opent lekker vlot en ook hier slaat de afwisseling weer toe. Je hebt gewoon geen tijd om je te vervelen. Het gitaarwerk in dit nummer was een welkome oefening voor mijn nekspieren. Dus toch lekker hoofdschudden en onderwijl luisterend naar het toetsentapijt van Richard West die de gitaarmuur lekker aanvult. Ook hier weer zo’n lekker in het gehoor liggend rustig gedeelte, waardoor de nekspieren rust wordt gegund.

Bij het begin van Surface To Air kom je helemaal tot rust. De toetsen van Richard West ondersteunen op weergaloze wijze een ingetogen Damian Wilson. Natuurlijk slaat ook dit nummer om en wisselen vrolijke stukken zich af met dreigender werk. Een van de dingen die me heden ten dage nog steeds opvalt als ik dit album beluister is het geluid van bassist Jon Jeary. Hij speelt helemaal in dienst van de nummers, maar zijn spel is goed te volgen in het geluidsbeeld en dat hoor ik toch ook wel eens anders. Het einde van dit nummer vind ik van grote klasse. Heerlijk gitaarwerk, ondersteund door een pompende bas en gevarieerd drumwerk. Een klein minpuntje is misschien dat men een aantal keren ‘oh yeah’ herhaalt. Kniesoor die daar oplet. Mother Earth komt zwaar uit de startblokken. Ook hier vertolkt Damian Wilson weer een hoofdrol als hij bijna snikkend zijn teksten zingt. Wat een emotie!

Een loom begin en een Oosterse melodielijn starten Siege Of Baghdad. De akoestische gitaarsolo in dit nummer wordt verzorgd door Ian Salmon (anno 2003 bassist bij Arena). Zelf vind ik dit het minste nummer van de cd. Dat wil echter niet zeggen dat het slecht is. Ik kan ook niet benoemen waarom het nummer me minder boeit als de andere nummers. Threshold beheerst ook het kleine, het subtiele. Siege Of Bagdad loopt ongemerkt over in het kortste nummer van de cd Keep It With Mine. Damian nog éénmaal in topconditie, slechts ondersteund door akoestische gitaar en de sfeervolle toetsen van West. Een positieve tekst om de cd mee af te sluiten.

Een nieuwe verslaving was geboren en ondanks het vertrek van Damian Wilson ben ik Threshold op de voet blijven volgen, omdat het met “Wounded Land” allemaal begon en daarvoor ben ik de band nog steeds dankbaar.

Rob van Oosten

Threshold – Wounded Land Definitive Edition (2012)

Nadat in 2001 Inside Out Music dit uit 1993 stammende debuutalbum opnieuw had uitgebracht, is het nu de beurt aan Nuclear Blast om dit album – als eerste in een rij van zeven – nogmaals te printen en voor de liefhebbers beschikbaar te stellen.

Op de heruitgave uit 2001 stond al het extra nummer Intervention. Dit nummer kenden we van de “SI Compilation Disc Too” uit 1992 en staat ook in een langere en door Glynn Morgan gezongen versie op “Psychedelicatessen”. In het multimedia deel van de eerste heruitgave stond Conceal The Fate dat de B-kant was van het als single uitgebrachte Paradox. Aan deze “Definitive Edition” is verder Shifting Sands toegevoegd. De echte Threshold fan heeft natuurlijk de boxset “Paradox The Singles Collection” in zijn bezit. Op de single Paradox uit deze boxset staan, je raad het al, Conceal The Fate en Shifting Sands. Deze hernieuwde uitgave is dan ook alleen interessant voor de puristen en diegenen die de eerdere uitgaven hebben gemist.

Aanvulling 2012: Hans Ravensbergen